> Een verkavelde straat brengt ons op een verkeersweg in het gehucht Priem. We gaan deze een tijdje volgen, het is wat opletten voor autoverkeer in de bochten want een uitwijkstrook ontbreekt grotendeels. Pas ter hoogte van een dubbele linde met kapel gaan we rechts weer de velden in. Verderop links, over een paadje dat 's zomers wat overgroeid kan zijn. Het brengt ons op een asfaltweg, waar we even rechts gaan.

> Enkele padenwissels leidt Streek-GR Vlaamse Ardennen leiden ons door het golvende Brakelbos naar een GR-wijzer. GR 122 splitst. We lopen in het spoor van GR 5A verder.
> Rechts dus om kort daarna langs het Rietfonteintje te lopen, een van de vele bronnen in het Brakelbos die samen de Sassegembeek vormen. Deze beek is een van de belangrijkste watertoevoerbeken voor de Zwalmbeek. Dit is zeker niet de enige bron in het Brakelbos, bronnen zijn typisch voor zo'n hellingbos met relatief sterke hoogteverschillen.

> We gaan deze mooie dreef over meer dan anderhalve kilometer volgen, tot het einde eigenlijk. Daar volgen we een grenspaadje langs de Verrebeek. Na een paar bochten stijgen we wat steviger door in het Livierenbos. We zijn inmiddels weer in Vlaanderen, terug op het grondgebied van Brakel, deelgemeente Everbeek. Dit dorp was tot 1962 deel van de provincie Henegouwen. Boven op de Buistemberg komen we weer in verkaveling terecht.
> Dit is Everbeek-Boven. De dorpsnaam doet vermoeden dat er ook nog een Everbeek-Beneden bestaat maar dat ligt verscheidene kilometers verwijderd. Eeuwenlang heeft er een zekere rivaliteit geheerst tussen beide dorpskernen met elk hun parochiekerk. Nog voor het dorpscentrum alweer links meer wilde paden en bos opzoeken. In de lente ook weer bijzonder mooi, als ondermeer bosanemonen, daslook en paarse schubwortel het bos kleuren. We wandelen hier door een weinig toeristisch stukje Vlaamse Ardennen.

> Voorbij een boerderij gaan we links door het Geraardsbergse gehucht Koreele. Na 300 meter nemen we rechts een veldweg die ons helemaal tot in het centrum van Zarlardinge zal voeren na een goeie kilometer. Ongetwijfeld was dit een oude kerkwegel voor de inwoners van Korreele die zelf geen kerk hadden. In Zarlardinge slaan we tegenover de Onze-Lieve-Vrouwkerk rechtsaf.

> Voorbij het kerkhof wordt de verharde weg een veldweg die daalt in de vallei van de Kalsterbeek en weer omhoog slingert tot op een asfaltweg waar we links gaan tot bij volkscafé 'De Koning van Engeland' ('Bij den Absjaar', enkel open namiddagen ma-di-do-vr als Den Absjaar goesting heeft). Daar gaan we nog voor de verkeersweg scherp rechts. We blijven de hoofdstraat volgen door het gehucht Gelembeke en op het einde nemen we links een veldweg. Die eindigt met een verhard stukje en op een verkeersweg gekomen, gaan we links, langs oude boerenwoonsten.

> We nemen bij de eerste gelegenheid een wegje rechts, de gebetonneerde Plankkouterstraat en wandelen over deze verharde weg door open landschap van de Vlaamse Ardennen. De golvingen in het landschap zijn minder heuvelend dan we inmiddels al wat gewoon zijn na drie dagen Vlaamse Ardennen. Bij de restanten van de Plankkoutermolen bereiken we de drukke verkeersweg Geraardsbergen - Lessines. Links en net voor de Colruyt rechts. Al snel weer links over de Colruyt-terreinen en rechtdoor over buurtpaden tussen de spoorlijn en achtertuintjes.

> Zo komen we op de oude dorpsweg door Overboelare. Rond de Sint-Aldegondiskerk en over de spoorlijn tot bij de Dender. Daar gaan we links het aangename jaagpad volgen, dat de bochten van de Denderloop volgt.

> Uitnodigend om onderweg nog even te genieten vanop een van de rustbanken langs het water. Geraardsbergen komt inmiddels dichtbij.
> Voorbij enkele aanlegsteigers steken we via een paar sluisjes over om dan tot slot te klimmen naar het stadsplein bij de Sint-Bartolomeuskerk van Geraardsbergen.

> Deze oude Vlaamse stad, gelegen tussen de Dender en de 110 meter hoge Oudenberg is natuurlijke toeristisch bekend voor een van de stevigste hellingen uit de Ronde van Vlaanderen. De beklimming van de Oudenberg via 'De Muur' is echter voor morgen.
> Tijd nu om neer te ploffen op een terrasje, of nog beter, doe alvast klimenergie op met de lokale brandstof uit de bakkerijen vlakbij het marktplein: een vers gebakken mattentaartje.

> Verder moet je op het marktplein natuurlijk de Geraardsbergse Manneke Pis zien, de inwoners zullen je nog steeds met trots vertellen dat hun pissend ventje ouder is dan zijn broertje uit de Brusselse Stoofstraat. Verder telt levendig Geraardsbergen heel wat historische gebouwen, musea, straten en steegjes die het ontdekken waard zijn.
> Je kunt Geraardsbergen bereiken of verlaten via het treinstation.

> Dadelijk uitkijken dan naar een paadje links dat dwars over een akker loopt. De boer die dit stuk land bewerkt, heeft de gewoonte het pad telkens mee om te ploegen. In de verte zou je in het verlengde echter een permanent aanwezig graspad moeten zien. Gebruik dat als oriënterend richtpunt om over de akker te wandelen. Het graspad arriveert op de Brouwierstraat. Daar gaan we naar rechts om na een bocht in de weg door een bronbos te wandelen met aan onze linkerzijde struweel en nat bos, aan onze rechterzijde een droog bos in ijzerzandsteen.

> Tijdens deze derde etappe van Streek-GR Vlaamse Ardennen ontdekken we vooral meer getuigenheuvels, niet enkel aan Vlaamse zijde. Na de Kanarieberg steekt Streek-GR Vlaamse Ardennen immers ook even de taalgrens over, waar in het Pays des Collines gelijkaardige groene heuvels liggen, zoals de Pottelberg nabij het bosgehucht d'Hoppe. Het grote Brakelbos ligt dan weer grotendeels aan Vlaamse zijde van die grens en oogt haast paradijselijk in de lente met frisgroene beukenbladeren en paarse hyacintentapijten. We flirten nog een tijdje met de taalgrens, die landschappelijk weinig van betekenis is. Via een lange, rechte dreef door het Henegouwse Livierenbos, trekken we door het afgelegen Vlaamse dorp Everbeek om daarna via velden en plukken bos koers te zetten naar Zarlardinge. Inmiddels is het landschap weer helemaal uitgevlakt. De Dender is op het einde van de dag onze leidraad om de stad Geraardsbergen binnen te wandelen.

> Over de kaarsrechte veldweg lopen we ongemerkt weer Wallonië binnen. Op het einde gaan we rechts om er een andere kaarsrechte weg te kruisen, dit is de voormalige heirbaan Gentbrugge - Velzeke - Blicquy - Bavay. We volgen een brede betonweg over zowat 500 meter om dan in een paar bochten de rand van het Bois de la Louvière (Livierenbos of Wolvenbos) te volgen. Langs een grote picknickzone (rustbanken), gelegen langs een lange rechte dreef door het bos.

> Enkele horecagelegenheden draaien er al decennia lang op het wandel- en dagjestoeristen die de omliggende bossen inwandelen. Al moet gezegd dat het de voorbije jaren een stuk minder is door de negatieve pers die het gehucht kreeg in de jaren '00. Zavel- en afvalbaron Marcel Fort, afkomstig uit de regio, kon zich hier jarenlang verrijken ten koste van de natuurlijke omgeving. Dat kon dankzij de bescherming van het gemeentebestuur van Vloesberg, onder leiding van PS-burgemeesters Mettens en Demotte. Marcel Fort werd er miljonair van en het gemeentebestuur van Vloesberg pakte gretig Fort's geld aan. Iedereen had eigenlijk schrik van de brute en boertige man, inclusief de politie van Vloesberg. Hij genoot bovendien ook de hoge bescherming van vriend en PSC-minister Lutgen.

> Zo veranderde de hoogste berg van Henegouwen, de Mont de Rhodes, van een berg in een krater en ook een stuk van de Pottelberg en het bos van d'Hoppe werd weggevreten door de machines van Marcel Fort. De natuur kreeg er afvalstorten voor in de plaats. De schandalen bereikten een hoogtepunt in de media toen een VRT-cameraploeg bruut in elkaar werd geslagen door vader en zoon Fort, die inmiddels ook het grootste deel van het d'Hoppebos hadden opgekocht en met rijen prikkeldraad omheind. Sommigen pleitten dat dit natuurgebied bij de vastlegging van de taalgrens beter af was geweest in Vlaamse handen, gezien het corrupte Waalse beleid, al moet gezegd dat ook gemeenten van de Vlaamse Ardennen gebruik maakten van Fort's enorme stortplaats.
> Aan de kapel van d'Hoppe gaan we links over een pad dat erg modderig kan zijn. Verderop gaan we links en steken zo ongemerkt weer de gewestgrens over tussen Wallonië en Vlaanderen.

> Aan de rand van het Brakelbos gaan we links op een asfaltwegje en een paar honderd meter verder gaan we rechts over de flank van de Mont-de-Rhode (Modderodde), waarvan de top (op Waals grondgebied) is weggegraven door de zavel- en afvalbaron Marcel Fort, berucht omdat hij gewoon alle regels aan zijn laars lapte. Gelukkig zien we via de GR-route niet het resultaat van Fort's wandaden.

> Waar deze weg na 250 meter een bocht naar rechts maakt, verlaten we hem in die bocht om alweer links een paadje te nemen. Dat loopt opnieuw naar de bocht van een verharde weg maar we verlaten deze onmiddellijk om rechts een ander 'groen pad' te nemen. Dadelijk kruisen we de Ankerbeek, een lange zijbeek van de Dender die hier de grens markeert tussen de Henegouwse gemeenten Ellezelles (Elzele) en Flobecq (Vloesberg). Over een nogal ruw pad stijgen we snel naar de verkeersweg N520. We gaan er scherp rechts om bij de eerste gelegenheid aan de linkerzijde een parallelstraat te nemen.

> Verderop komen we weer even op de N520 om al na minder dan 100 meter een stijgende asfaltweg links te nemen door een verkaveling van het gehucht Queneau. Bij de laatste huizen draaien we naar de rand van het Pottelbergbos. De omgeving is hier landschappelijk bijzonder aantrekkelijk en rustig.

> Over een veldweg wandelen we een heuvel over, die dit keer niet bebost is. Aan de andere kant trekken we de volgende kilometers Wallonië in. Landschappelijk lopen 'de Vlaamse Ardennen' gewoon verder maar dan onder de naam 'Pays des Collines'.
> We steken de drukke N48 (Brakel - Ronse) over en gaan rechtdoor over een veldweg. Weer op asfalt gaan we rechts wat dalen en voor die weg een bocht maakt, gaan we links over een rechte weg naar een paar huizen tussen de gehuchten Haizette en Miclette. Bij het eerste huis gekomen, ging Streek-GR Vlaamse Ardennen tot 2018 links over een privé-pad dat enkel toegankelijk was voor GR-wandelaars. Dat is nu niet meer mogelijk. Verder rechtdoor wandelen op het wegje dus, het bocht naar rechts, wordt onverhard, kruist een beek en loopt als grassige veldweg in een paar bochten naar een straat door het gehucht Haizette. Links daar en 180 meter verder rechts over een andere verharde weg.

> Op het GR-kruispunt gaan we links met GR 5A, richting jeugdherberg De Fiertel. We klimmen achter de jeugdherberg naar de grens met Wallonië langs de wijk Breucq. Tot 1962, toen de taalgrens werd vastgelegd, behoorde dit afgelegen gehucht van Ronse nog tot de Henegouwse gemeente Ellezelles (Elzeele), vandaar dus de franstalige spelling van de wijknaam.

> We lopen door een partij mooi bos via een al even mooie holle weg die naar de top van de Pottelberg loopt op ongeveer 150 meter hoogte. Onderweg kun je goed de geologische lagen van zandsteen waarnemen waarnemen die zo typisch zijn voor getuigenheuvels.

> Die getuigenheuvels zijn simpel gesteld verharde restanten van enorme ijzerhoudende zandbanken die overbleven na regressie van de zee miljoenen jaren geleden. Vandaar ook de geel-oranjeachtige kleur van de dagzomende zandlagen.
> Boven gaan we langs een antennemast om kort daarna rechts te gaan over een vlak recht pad langs de bosrand van het Pottelbergbos. We dalen verderop door het bos tot in het merkwaardige grensgehucht d'Hoppe.

> We zitten nu volop in Brakelbos. Dit ongeveer 50 hectaren grote bos is grotendeels eigendom van het OCMW van Oudenaarde. Klinkt wat raar dat het in bezit is van een OCMW maar in België is dat helemaal niet uitzonderlijk. Dat is zo historisch gegroeid na de afschaffing van het Ancien Régime vanaf de Franse Revolutie. Bezittingen van kerken, kloosters, abdijen en adellijke grootgrondbezitters werden toen grotendeels verbeurd verklaard.

> Een deel van die oude eigendommen kwam vaak bij steden en gemeenten terecht, die ze onderbrachten in hun commissies voor openbare onderstand. Via schenkingen en aankopen werd dat bezit later nog uitgebreid. Het OCMW van Oudenaarde geeft het bos in erfpacht aan de gemeente Brakel en die laat het beheer over aan het Agentschap voor Natuur & Bos.
> Eind april spreidt zich hier een paarse zee uit van bloeiende boshyacinten.