> Het GR-wandelnet is over de jaren heen ten zuidoosten van Luik erg dicht geworden, een wirwar aan gemarkeerde paden voor wie niet vertrouwd is met de regio. Bij S.G.R. gaat men voor meer transparantie, ze zijn er niet vies van om oude wandelroutes radicaal te hertekenen en zo worden in 2006, met de uitgifte van een zesde topografische gids, GR 571, GR 572 en GR 578 alle drie samengevoegd tot een vernieuwde GR 571. De nummers 572 en 578 vervallen.

> Tot hier de voorhistorie. We vonden het nodig om deze taaie brok padgeschiedenis toch even in te lassen en eer te brengen aan de Waalse pioniers van het wandeltoerisme. De Waalse GR-organisatie lijkt er immers van uit te gaan dat het jaar 0 van de Waalse wandelgeschiedenis gelijk valt met de stichting van hun vereniging terwijl er heel wat werk aan vooraf ging.
> Terwijl Cosyns padennet vervalt, neemt in diezelfde periode (1959) het succesverhaal van GR-paden een aanvang. Drie Waalse vrienden zijn geïnspireerd door de Franse GR-paden na een leuke wandelvakantie over zulke paden in Zuid-Frankrijk. Lucien Cailloux en zijn maten pikken het oude wandelpadennet van Maurice Cosyn weer op als basisnet in 1959 en stichten de vzw 'La Comité National Belge des Sentiers de Grande Randonnée' (C.N.B.S.G.R.). Zemarkeren als eerste GR-pad in Wallonië het oude 'Sentier International' van Maurice Cosyn als G.R. 5 met de bekende witrode streepjes. Uiteraard moet er meer dan 20 jaren na Cosyns padenontwerpen het één en ander herzien worden qua routeverloop.

> Vervolgens worden GR's 56 en 57 ontwikkeld. Cailloux en zijn kompanen ondernemen wel een paar pogingen om ook elders in Wallonië lange paden te markeren maar de beginstory van GR-paden speelt zich de eerste jaren vooral af in de provincie Luik.
> Zo wordt vanaf eind 1965 een trio van paden ontworpen die allen aftakken van de GR 57. Ook nu dient het padennet uit de jaren '30 van Maurice Cosyn als inspiratiebron. De 3 paden hebben allen een Ardense rivier als thema:
1° GR 571 of GR Vallée de l'Amblève - G.R.A. (57,4 km)
2° GR 572 of GR Vallée de la Salm - G.R.S. (47,7 km)
3° GR 573 of GR Vesdre - G.R.V. (59,3 km)
GR 573 vergeten we nu even in dit verhaal, over dit pad hebben we een apart verslag op Trekkings.be.

> Cosyns promotie van korte en lange wandelpaden en gidsen hadden een groot succes, het waren voor die tijd uitstekend geschreven toeristische wandelgidsen. In 1951 overlijdt Maurice Cosyn. Vanaf 1955 dooft ook het onderhoud uit van het lange padennet van Touring Club. In de jaren '50 had de Amel Wandelweg en de markering ervan duidelijk te lijden.
> Paul Cosyn, die inmiddels zijn vader is opgevolgd als uitgever van Ardennengidsen, doet eind jaren '50 nog een dringende oproep naar de overheid toe om het padennet te onderhouden. Paul Cosyn had de tijdsgeest wat tegen in die tijd. Hij is niet meer betrokken bij Touring Club en die organisatie richt zich trouwens na WO II prioritair op de autobestuurder en veel minder op wandeltoerisme en uitbouw van paden. Laat het echter ook duidelijk zijn dat Paul niet de gedrevenheid noch de creativiteit van zijn vader bezat.

> Centraal thema van die vernieuwde GR 571 wordt 'Valleien van legendes'. Die subtitel is eigenlijk niet slecht gekozen want het wemelt van de kleurrijke legendes op vele plekken waar het pad passeert. Meest bekend is misschien het mooie vertelsel over hoe die enorme kwartsietblokken ter hoogte van Fonds de Quarreux in de Amblève terecht kwamen. De neergeschreven legendes van schrijver Marcel LaGarde uit Sougné, die zich veelal in en om de Amblèvevallei afspelen, zijn zeer bekend in de streek. In de streek van Vielsalm dan weer zijn het de macabere 'macrallen'
>De oude GR-paden verliezen door die éénwording heel wat wandelstukken. Een aantal stroken worden gerecupereerd voor andere paden. Het is vooral de niet eens zo oude GR 578 die het slachtoffer wordt van die samensmelting. Waarom? Aan lelijke wandelstukken of een teveel aan asfalt zal het zeker niet hebben gelegen. Alles wijst erop dat er gewoon kilometers moesten 'van tussen worden geknipt', de samengevoegde route was blijkbaar te lang voor het SGR-bestuur. Die inkortingsoefening werd dus vooral uitgevoerd op de sterk kronkelende GR 578. Op die manier werd de totaalafstand van de samengevoegde routes terug gebracht van 210 km naar 166 km.
> Hoewel recente richtlijnen van SGR er bij de padmarkeerders op aan dringen om verfsporen van oude trajecten zoveel mogelijk uit te wissen is het een leuke sport om te proberen deze 'vervallen wandeldelen' op het terrein te traceren, het levert vaak leuke verrassingen op.

> Bvb het wandelpad langs de Amblève nabij Fonds de Quarreux - waarover GRP 571 vandaag loopt - dateert ook uit die tijd. Het werd aangelegd door Touring Club tesamen met de plaatselijke 'Liga van vrienden van de Amblève'. Voordien was die oever eenvoudigweg ontoegankelijk voor wandelaars. Diezelfde liga van Amblèvevrienden had eerder al voor een eerste wandeldoorgang met bruggetjes gezorgd in de vallei van de Chefna.
> In dit verband moeten we zeker nog één belangrijke naam vermelden: Het was geoloog Edmond Rahir die het natuurlijke patrimonium van de Amblève naar waarde wist te valoriseren en op allerlei fronten autoriteiten aanporde om sites zoals Heid des Gattes (langs GRP 571) en de Ninglinspo een beschermd statuut te geven en ze te vrijwaren van bosexploitatie of industriële afgraving. Toeristische promotie van zulke sites zag hij als een middel om zijn voorstellen tot betere bescherming kracht bij te zetten. Zo publiceerde Rahir een toeristische gids over de Amblève nog voor Cosyn zijn bekende gids over de Amblèvevallei uitbracht.

> De "prehistorie" van het pad langs de Amblève begint eigenlijk in 1911, toen Charles Comhaire en zijn vereniging 'Le Vieux-Liège' de allereerste lange Ardennenpaden bewegwijzerden. "Chemin de Touristes" nr 8 liep van Luik naar Malmédy via de Amblèvevallei en was bewegwijzerd met rode volle driehoeken op gele achtergrond. Na WO I verdween deze Chemin de Touristes echter alweer snel in de vergetelheid.
> De eerste padmarkeerders van SGR hebben wel het systeem van GR-paden en de bijhorende witrode streepjes naar Frans voorbeeld geïntroduceerd in België, maar hun padenkeuze was sterk geïnspireerd op een ouder net van langeafstandspaden in Wallonië. Het gaat over het padennet van Touring Club de Belgique (TCB), vooral een initiatief van één man: Maurice Cosyn. Cosyn was een man met visie, zijn werk zou in de jaren '40 nog de stichter van de allereerste Franse GR-paden inspireren, Jean Loiseau.
> In de jaren '30 tekende Maurice Cosyn het traject uit van wat hij 'de Amel Wandelweg' noemde of 'Sentier de l'Amblève' in het Frans. Het pad was 71,5 km lang en liep tot Malmédy, waar het aansloot op een ander pad, de Ardennenweg.

> Cosyn kon in de jaren '20 en '30 een beroep doen op de inzet van lokale hoteliers die zich verenigden in de eerste VVV-kantoren van Wallonië. Tijdens het interbellum kwam immers een sterke democratiseringsgolf in toerisme op gang door de wet op betaald verlof en de evolutie naar een 40-uren werkweek. Bovendien had Cosyn de sterk georganiseerde Touring Club achter zich. Aanleg van recreatieve infrastructuur was toen één van de aktiepunten van TCB. Vele van de 'belvédères' (uitzichtpunten met hut) langs wandelpaden dateren uit die tijd. Nog in die periode kent het scoutisme een sterke opgang en in het zog het begin van kampeerterreinen.

> GR571 of G.R.A. wordt op het terrein gemarkeerd vanaf november 1965, het pad linkt tevens GR 57 met GR 5. Dit pad, dat vanuit Comblain-au-Pont de Ardense dorpen Aywaille, Remouchamps, Stoumont, Coo en Trois-Ponts verbindt is vrijwel identiek aan Cosyns oude Sentier de l'Amblève, behalve dat het een stuk korter is, Cosyns pad liep nog door naar Malmédy.
> De jonge vereniging voor GR-paden had toen nog geen volwaardig net aan vaste padmarkeerders. Een van de stichters van de GR-vereniging, Henri Léonard, wist een aantal jongeren van de Luikse jeugdclub "Les Contemporains" te enthousiasmeren om in november 1965 de eerste 12 km (van Stoumont naar Le Rocher des Coeurs Fendus) van GR 571 te bewegwijzeren met de bekende witrode streepjes. Eind 1966 wordt verder gewerkt aan de bewegwijzering en in het voorjaar van 1967 is GR 571 helemaal bewegwijzerd tussen Comblain-au-Pont - Remouchamps - Trois-Ponts - Stavelot (58 km).
> Het project heeft financiële ondersteuning gekregen van de Verenigde Toeristische diensten van de Amblèvevallei (S.I.F.A.A.). 't Is wel nog een jaartje wachten voor de officiële inwandeling, eerst moet nog een wandelgids worden samengesteld.

> GR 572 wordt bewegwijzerd in juli 1967 tussen Trois-Ponts (waar hij aftakt van GR 571) en het treinstation van Gouvy. Meteen wordt ook een korte routebeschrijving gepubliceerd over dit deel van 32 km in het tijdschrift van de Waalse GR-vereniging. Daarmee is het traject nog niet voltooid. Het jaar daarop volgt een voorziene verlening van 13 km tussen het treinstation van Gouvy en het Luxemburgse Weiswampach, waar kan worden aangesloten op de nationale langeafstandspaden van het GH Luxemburg: het Sentier du Nord en het Sentier de l'Our. In en linkt het Belgische wandelnet met het Luxemburgse. Sponsoring is er door de overkoepelende toeristische dienst van de streek, S.I.F.A.A.
> Op 4 en 5 mei 1968 wordt de eerste beschrijvende gids van GR 571/GR 572 officieel voorgesteld te Aywaille en wordt GR 571 ingewandeld met een wandelrally tussen Comblain-au-Pont en Aywaille. 270 wandelaars nemen er aan deel ondanks onweer.
> Pas 3 jaren later wordt ook GR 572 officieel ingewandeld, te Vielsalm op 12 juni 1971 en meteen wordt al een tweede editie van de wandelgids voorgesteld.
> De volgende 35 jaren zullen duizenden wandelaars over beide paden lopen, bewijs van het succes van deze wandelroutes zijn de verschillende herdrukken van het begeleidende topografische gidsje.
> Voor we in deze padgeschiedenis naar de 21ste eeuw springen, nemen we nog even een zijpad. In 1986 werd namelijk GR 578 voorgesteld, het Sentier de la Lienne (G.R. Li.). Nog een pad dat een rivier als thema heeft, de snelstromende Lienne, een minder bekende zijrivier van de Amblève.
> Het is echter bij één aparte topogids gebleven voor GR 578. In de vijfde editie van de gids over GR 571 en GR 572, die in 1993 verscheen, werd ook GR 578 opgenomen. Op het terrein vindt ook een eerste 'integratie' van de 3 paden plaats. De oude GR571 verliest het stukje Trois-Ponts - Stavelot (wordt een verbindingsroute) en GR 572 wordt 'geamputeerd' van het deel Gouvy - Weiswampach.

> Met 110 km lengte is dit pad een stuk langer dan GR 571 en GR 572 samen. Wandelkenners hebben dit minder bekende pad (GR 578) zonder uitzondering altijd als één van de fijnste Ardennenpaden bestempeld. Het loopt niet langs grote toeristische attrakties of populaire wandelgebieden, zoals andere paden maar kiest juist voor de intimiteit van de meest weggestopte Ardense gehuchten, beekvalleien en hoogplateaus over een hoog percentage onverharde paden. De padontwerpers van S.G.R. vonden hun inspiratie voor het pad langs de Lienne in een boek van heemkundige Charles Leestmans: 'Histoire d'une vallée. La Lienne en Haute-Ardenne'.

> In 2018 werd het trajectverloop van GR 571 opnieuw op punt gesteld met enkele verbeteringen en wijzigingen. Na 50 jaar verandert ook de status van de route, het wordt nu een Streekpad (GRP), niet langer bewegwijzerd met witrode streepjes maar met geelrode.
> Alles tesamen zorgt de huidige GRP 571 met zijn 166 km gegarandeerd uren en dagen wandelplezier op. Na zoveel decennia is het een echte wandelklassieker. Stille, afgelegen en intieme beboste rivier- en beekvalleien zoals de Chefna en de Lienne worden afgewisseld met uitgestrekte hoogplateaus. Merkwaardigheden zoals de Fonds de Quarreux, Coo en de grotten van Remouchamps passeren de revue. En waar elders kan je uren door bos zwerven om dan plotseling midden in PlopsaCoo te worden gedropt...