Aziz Paul Yolu
St Paul Trail
(600 km)

> Sigaretten (sigara) : Het goedkoopste merk is Maltepe en dan volgt Samsun. Beide merken kosten minder dan 1 € het pakje. Het zijn geen denderende sigaretten, maar sommige Turken beweren dat ze de gezondste zijn. Beter zijn 2000 en vooral 2001 (ikibinbir) , dat rond 1 € voor een pakje kost. Op het platteland zal je haast geen buitenlandse sigaretten vinden. In de grotere plaatsen koop je Winston, Marlboro enz.. aan ongeveer € 1,5 à € 2 per pakje. Op de vlucht van FlyAir wordt Turkse L&M verkocht aan slecht €10 per farde. Marlboro, Belgische Bastos en Belga kosten € 16 per farde bij Fly.
> Spendeer geen geld op de luchthaven van Antalya. Drankjes en snacks kosten er een veelvoud van wat je betaalt in de stad.

> Er zijn weinig mogelijkheden om onderweg geld op te halen en er zijn nog minder mogelijkheden om er geld door te jagen onderweg. Geldautomaten zijn er in de luchthaven van Antalya en onderweg in Sütçüler, Eğirdir en Yalvaç. In mei 2004 schommelde de koers van de lira rond de verhouding 1 € = 1,85 Lira (TL). Update : Vanaf jan 2005 worden 6 nullen weggelaten. Prijzen in dit verslag werden aangepast. Ik haalde 3 X telkens 200 lira ( ongeveer € 110) af en dat volstond ruimschoots voor een maand op de Saint Paul Trail. Ik had telkens geen enkele probleem om met een gewone Citibank Bancontact/Mister Cashkaart met Maestrofunctie geld uit de muur te halen. Per verrichting werden 3 à 4 € kosten aangerekend. Van dat geld heb ik dan nog nieuwe schoenen gekocht en veel pakjes sigaretten en het overschot heb ik er wat geforceerd doorgejaagd in Antalya.
> Op het platteland is het niet gebruikelijk om met € te betalen zoals dat in een toeristische plaats als Antalya wel het geval is. Misschien is het wel mogelijk in geval je geen lira's meer hebt. Er valt langs de Saint Paul Trail weinig geld te spenderen.
> De toegang tot de meer belangrijke archeologische plaatsen is relatief duur, vooral voor Aspendos en Perge (10 à 20 lira of € 6 à 12). Antiochië in Pisidië (Yalvaç) kost 3 TL ( € 1,7) en Selge 5 TL ( € 3). Selge kan je gewoon gratis bezoeken als je de site binnen komt vanuit noordelijke richting. De meer onbekende plaatsen zoals Pednelissos en Adada zijn gratis te bezoeken. Als je een studentenkaart hebt, gebruik ze. Een raftingtripje op de Köprülü kost zo’n 30 euro.

Hét backpackeradres van Eğirdir is Lale Pansiyon. De eigenaar heet Ibrahim en spreekt vrij perfect verschillende talen. Het comfort ligt er een stuk hoger dan bij Charly’s en Ibrahim is een vriendelijke man, maar ook een goed zakenman die exact aanvoelt wat een backpacker wil en waarmee er geld te verdienen valt. Wil je dus vanuit Eğirdir van alles organiseren dan is Ibrahim een goeie contactpersoon. Zowel Lale als Charly’s hebben een terras met uitzicht over het meer van Eğirdir. Het uitzicht vanuit Charlys is mooier maar het heeft geen zon en het kan fris zijn in Eğirdir. Het uitzicht in Lale is wel aan de zonnekant. Lale is vaak volgeboekt, Charly’s niet. Er zijn nog een rist andere pensions in dezelfde buurt.

charmante familie waar je te gast bent. Mustafa, Fatma en hun kinderen Emre en Nihal zijn een schattig gezinnetje. Fatma en vooral de 13 jarige Emre spreken redelijk goed engels. Eten doe je met de familie. Ik vond het een plezier om na een week hier nog eens te logeren. Ze begroetten me toen als een vriend die thuiskomt en zo voelde ik dat ook aan. Hier wordt je gewoon in de familie opgenomen. Aan te bevelen voor de charme, niet voor de luxe. (update jun 10: Het is wat onduidelijk of de familie Ünalan dit pension nog uitbaat, bovendien zijn er ook negatieve klanken te horen wat zuiverheid en service betreft.)

> Sütçüler : Karacan Pansiyon. 10 L (6 € ) per nacht. Het enige pension in dit dorp. Ibrahim Karacan , de eigenaar spreekt enkel Turks maar is erg gastvrij. Bestel eventueel avondmaal en ontbijt op voorhand. De gemeenschappelijke douche werkt met een houtstoof. Vraag een half uurtje voor je wil douchen de stoof aan te steken. Prachtig uitzicht over de omgeving en een deel van de gelopen dagtocht. Dit pension wordt een haast niet te ontlopen adresje voor trekkers op de St Paul Trail en het pension is bruikbaar als uitvalsbasis voor een paar dagtochten. In het weekend kan het er

wat lawaaierig aan toe gaan als de flessen raki en bier open gekraakt worden en de Turken gaan dansen onder de stroboscoop en discolampen. (Update Els Breedstraet jun10: 50 TL half pension, mooie kamer, 'great people'.)
> Antalya : Bacchus Pansiyon : 10 € per nacht single met privé-badkamer en eenvoudig buffetontbijt (update jun 10: 20€). Redelijk rustig familiepension want het ligt in een achterafstraat, Zeytin Sok. In Kaleiçi, het oude stadsgedeelte. Aangenaam dakterras met zee-uitzicht en vriendelijk personeel. Er zijn nog tientallen pensions gelegen in het oude stadsdeel van Antalya (Kaleiçi).
> Eğirdir : Charly’s Pansiyon. 10 L (6 €) Erg eenvoudig onderkomen in een huis van meer dan 200 jaar oud. Dit pension is niet op het ex-eiland gelegen maar redelijk centraal achter het fort. Wat aantrekkelijk is aan dit pension is de

> Beskonak : Kanyon Pansiyon en Restaurant.
Dit was voor mij de uitsmijter na al dat vrijkamperen. De bungalows liggen langs de asfaltweg die de St Paul Trail volgt, ongeveer 2 km na de de Oluk brug en aan de Köprülü. De kosten vielen best mee : Voor een luxueuze bungalow, een uitgebreid avondmaal, bier,cola en een groot ontbijtbuffet betaalde ik 55 Lira (30 €). De bungalows worden ook door toergroepen geboekt. Het is schitterend gelegen tussen vijvers, snelstromende beekjes en de Köprülürivier. In dezelfde buurt is nog een pension en enkele plaatsen die zicht adverteren als “camping”.
> Er zijn in sommige dorpen mogelijkheden om in een dorpshuis te overnachten. Ik heb daar geen gebruik van gemaakt, maar de info staat in het boek en vooral op de website. In Çaltepe zou een soort pension zijn geopend, het ligt bij het binnenkomen van het dorp.

> Zie ook de accommodatielijst op de officiële St Paul Trail website.

> Pension (Pansiyon) : Er zijn enkele pensions onderweg die je met alle gastvrijheid ontvangen. Ideaal om eens stevig te douchen en te genieten van een zacht bed.

> Wanneer je afdaalt van Selge naar de Köprülü canyon dan bereik je de rivier op een plek waar het heerlijk zwemmen en picknicken is, er was niemand in de buurt en de omgeving is grandioos. Dit zijn maar enkele van de betere plekken.
> De boswachters van het Tota Yaylasi Woudpark hebben er niks op tegen dat je je tent opslaat aan hun huis. Het is een prima plek met gras, rustbanken, water en de onvermijdelijke invitatie om thee te drinken.
> Een andere goeie plek die ik helaas niet heb gebruikt is aan de ingang van de Yazili -canyon. Ook hier gras en picknickbanken. Je kan er vis eten en op je gemak de canyon wat exploreren op zoek naar Griekse inscripties. De plek is makkelijk te bereiken door het houten brugje aan de ingang van het park over te steken.

> Voor wie meerdaagse trajecten plant is een tent haast onvermijdelijk. Ik heb steeds overnacht in de tent met uitzonderingen van 2 pensionovernachtingen in Antalya, 3 in Sütçüler, 2 in Eğirdir, 1 nabij Beskonak ,1 keer bij een familie in Yukari Gökdere en 1 keer op een bank aan de luchthaven van Antalya. De overige 18 nachten heb ik in de tent geslapen.

> Vrijkamperen is geen probleem in Turkije. De beste plekken om vrij te kamperen liggen aan een bronnetje, waar je je zelf en wat klederen kan wassen. Het terrein is er vlak met liefst wat kort gras. Een mooi uitzicht van op je kampeerplek is meegenomen, liefst niet op een te grote hoogte en aan de oostkant geen te hoge bergen, zodat je ’s morgens de eerste zon op de tent hebt en die snel droog is van dauw. Liefst lopen er ook niet te veel geiten, koeien of mensen in de buurt. Dat is de ideale plek. Het is niet altijd mogelijk om op zo’n plekjes te kamperen maar soms lukt dat wel. Enkele malen kan je ook aan een waterval kamperen met zwempoel of aan een rivier. Sprokkelhout is meestal in de buurt als je een vuurtje wil maken. In het boek worden vaak een aantal tips voor goeie plekken gegeven.
> Eén keer, in Selge heb ik in het dorp zelf gekampeerd op een weide tussen koeien achter het dorpswinkeltje. Slapen in een dorp brengt nogal nieuwsgierige kinderen op de been rond je tent en een heel leger blaffende dorpshonden. Het is niet meteen de rustigste slaapplaats.
> Een andere nacht kampeerde ik op een hoogte van ongeveer 1750 meter. Na het vallen van de nacht hoorde ik zware stappen rond mijn tent. Met schrik dacht ik aan de woorden van Sint Paulus “Wij weten het immers: Als de tent die onze aardse woning is wordt neergehaald,heeft God voor ons een gebouw gereed in de hemel” (2de Brief aan de Christenen van Korinthe hfst 5,vers 1). Met kloppend hart ben ik toch maar op verkenning gegaan wat dat betekende. Bleek dat het wilde paarden waren die ’s nacht aan de bron waar ik kampeerde komen drinken.
> Nog een andere nacht had ik de tent geprikt op een picknickplek aan de regulatör op de Aksu-rivier. Het was weekend en feestende Turken hadden net die plek uitgekozen om eens stevig te boozen met de blasters van de autoradio op full force Turkse muziek. Dat feestje duurde tot na middernacht. De Turkse sport nr 1 op zondag is picknicken!
> Een andere keer had ik de tent geplaatst aan de Uçan I watervallen. Het natuurlijk “openluchtzwembad” aan de watervallen was heerlijk om op einde van een hete wandeling te verfrissen. Origineel daar was ook het bronnetje. Om aan zuiver drinkwater te geraken moet je met je drinkbus de poel overzwemmen om dan al peddelend water te tappen van de bron die uit wat met varens omringde rotsen komt gestroomd.
> Nog zo’n “Blue Lagoon”- plek komt er aan anderhalf uur voor je Sütçüler bereikt na de moeilijke tocht over de rotswanden van de Yazili Canyon. Het natuurlijke zwembad ligt niet op het pad zelf, maar het is slecht 10 minuten omweg. De tent plaatsen aan dit mooie plekje is wat moeilijk.

> Waar je een winkeltje (market) vindt staat ook duidelijk vermeld in de gids. Enkele malen moet je voor 2 of 3 dagen stockeren. Niet elk dorp heeft een dorpswinkel en ze vallen niet altijd op. Als de winkel gesloten is kan je in het theehuis navraag doen. Meestal loopt de winkelier wel ergens rond. Het aanbod varieert nogal. Alles wat uit de Turkse grond komt kom je meestal niet in de dorpswinkel tegen. Daar vind je in de eerste plaats aanvullende producten zoals industrieel voedsel en huishoudprodukten zoals kookolie, zeep, batterijen en slippers.
> Soms vind je er een doos of 10 met verschillende koekjes en verder wat colaflessen. Andere winkeltjes hebben wat meer keuze. Wat je er bijna altijd kan kopen is snoep, chocolade, koekjes, sigaretten en drankflessen- of blikjes. Brood (ekmek) is niet altijd voorhanden omdat het soms snel is uitverkocht of omdat de dorpsbewoners zelf hun brood bakken. De beste kans om brood te vinden is in de voormiddag. Het viel een drietal keer voor dat de winkelier geen brood had maar vond dat hij “de vreemdeling” zo niet kon doorsturen. Daarom ging hij bij zijn vrouw in de keuken wat zelfgemaakt platbrood bij elkaar scharrelen te samen met wat tomaten en pepers. Hiervoor weigerden ze ook nog geld aan te nemen. Veel keuze in beleg is er niet. Met wat geluk vind je kaas, chocopasta is nogal vaak aanwezig. Groenten en fruit zijn in de kleinste winkels vaak niet aanwezig.
> Kopen in die kleine winkeltjes die amper draaien is een reëele steun aan de vaak door emigratie wat verarmde plattelandseconomie. De winkeliers bedienen je met plezier.
> De weinige grotere plaatsen die je onderweg aandoet hebben uiteraard meer keuze, met name Sütçüler, Eğirdir en Yalvaç. Vooral op marktdagen is er een gezellige drukte. De markt (pazar) van Eğirdir op donderdag is de kleurrijkste en biedt een schitterend overzicht van wat de streek te bieden heeft aan produkten. De marktdag van Yalvaç is volgens mij niet op zondag zoals het boek vermeldt, maar wel op maandag. De markt hier neemt het hele stadscentrum in. De markt van Sütçüler is op vrijdag en is een stuk kleiner, maar best gezellig. Op marktdagen zijn er meer transportmogelijkheden naar de omliggende dorpen dan op andere dagen.
> Wellicht moet de vroege herfst een prettige tijd zijn voor al het fruit dat dan op de markt komt, in het bijzonder langs het meer noordelijke deel van de Saint Paul Trail.
> Er zijn weinig mogelijkheden om uit eten te gaan onderweg. Ook hier bieden Sütçüler, Eğirdir en Yalvaç de beste mogelijkheden. In Sütçüler kan je eten in Pansiyon Karacan als je enkele uren vooraf besteld. Ook het ontbijt (kavaltui) is er uitgebreid. In het dorp zelf is ook nog minstens één eenvoudig restaurant (lokanta). In Eğirdir zijn tientallen mogelijkheden, evenals in Yalvaç.
> Elders langs het pad zijn enkele forelrestaurants. Zeker te proberen is één van de forelresto’s van Çandir. Ik probeerde dat nabij de betonnen brug van Çandir. Voor slechts 5 lira ( € 3) kreeg ik een forel met een grote salade en een fles mineraal water in het kader van de koele canyonrivier van Çandir. Er is niks anders te eten hier, alleen vis. Niet te missen. Er zou ook een afgelegen visresto zijn veel noordelijker tussen Kemerdamlari en Asagi Tirtar maar dat is nu net het korte stukje Saint Paul Trail dat ik niet heb gelopen.
> Andere mogelijkheden om warm te eten zijn de restaurants langs de Köprülü canyon in het raftinggebied, ’s winters in het skioord van Davraz, nabij het amfitheater van Selge en nabij de startpunten Perge of Aspendos. Dat is het zowat. Misschien vind je wel occasioneel de baas van een theehuis die iets warm maakt. Verder word je misschien uitgenodigd bij iemand om thuis te komen eten. Het aanbieden van een beetje geld behoort in dit geval tot de hoffelijkheid, hoewel het waarschijnlijk zal worden geweigerd.
> Als je kookt neem dan best een stoof mee op basis van een benzinebrander, gas is nl niet te vinden onderweg. Update Roel van den Eijnde (oktober 04): In zowel Antalya als Eğirdir zijn tankjes
Camping Gaz te koop met een schroefsluiting (ipv prik). Antalya: Gaswinkel op 5 min van de Poort van Hadrianus, nabij Antalya 2000 gebouw. Eğirdir: Outdoorshop Donanim Ticaret in het winkelcentrum van Eğirdir. (Nurtay's shop). Vraag de weg. Zoals je wellicht al doorhad heb ik zelf niet gekookt onderweg. Het is zo één van die dingen waar ik gewicht probeer mee te besparen, wat niet eenvoudig is als je alleen trekt en geen gewicht kan delen met anderen. (Mijn rugzak woog bruto 13 kg zwaar all in + 1 à 4 kg aan eten en water )

waterzuiveringstabletten zijn mogelijk handig hier. De waterputten zijn meestal bedekt met cederhouten planken en stenen om ze af de dekken van stof en vuil en om te vermijden dat vee er in valt. Als je niet onmiddellijk een emmer of schepper vindt kijk dan even rond in de nabije struiken of tussen de rotsen. Hij zit daar dikwijls wat verstopt. Op sommige trajecten kan je eventueel ook van rivieren of beken drinken.
> Voor alle waterpunten bestaat een GPS-wegpunt, die zijn haast nog betrouwbaarder dan de tekst wat watervoorziening betreft.
> Ik droeg enkel een literfles mee, hoewel het soms wat weinig was om langere stukken te overbruggen. In de dorpen is bijna altijd een bron, meestal meerdere. Als dat niet het geval is dan kan je meestal aan de moskee een waterkraantje vinden. Desnoods kan je aan een huis even vragen voor water.
> “Drink niet langer uitsluitend water,gebruik wat wijn voor uw maag en met het oog op uw veelvuldige kwalen” dixit Sint Paulus in de Eerste Brief aan Timotheus,hfst 5,vers 23. Als je de daad bij het woord wil voegen weet dan dat alcohol meestal niet openlijk aanwezig is in de kleine dorpen. Als er al gedronken wordt zal dat met de fles onder de jas gebeuren of in beperkte kring onder mannen. Sterke drank is meestal raki (de Turkse variant van ouzo). Om in de sfeer te blijven van Sint Paulus kan je Turkije's populairste bier drinken, het heeft de naam van een stad die Paulus enkele malen bezocht, Efes (Efese), en komt in fles en blik. In steden wordt alcohol meer openlijk verbruikt.

> Water komt er meestal in de vorm van bronnen. De meeste van deze bronnen geven het hele jaar water. Daar waar dat mogelijk niet het geval is vermeldt Kate dit. Op enkele stukken hang je niet af van bronnen maar van waterputten. Dit is vooral het geval op het lange traject tussen Kuzdere en Çaltepe en ook op het daaropvolgende stuk van Çaltepe naar Selge. Niet alle waterputten hebben even zuiver water en niet overal is er een blik of pot aanwezig om water uit de put te liften. Ik heb niet snel last van een gevoelige maag bij onzuiver water, maar

> Gezien het warme klimaat is één van je hoofdzorgen onderweg waar het volgende punt is waar je water (su in het Turks) kan “bijtanken”. Op de Saint Paul Trail valt dat best mee, er zijn meer waterpunten dan op de Lycian Way.

Startpagina > Wandelen > St Paul Trail > Voorbereiding / Voorzieningen / Onderweg / Etappes