> Rechts aan het kruis van Pierre Labbé. Afdalen langs de Côte des Morts naar de vallei van het riviertje Moulaine. Je bereikt de Moulaine op een plaats waar enkele oude grensstenen staan.De volgende uren wordt dit riviertje de rode draad langs het traject van GR 570.
> Eerst volgt GR570 een tijd dit riviertje stroomopwaarts zonder over te steken. De omgeving is soms erg idyllisch. De beek is uitnodigend op sommige plaatsen om er tijdens een hete zomerdag even in te baden.

> Even rechts-links en dan langs een boerderij. Daarna wandel je weer door veld. Waar het pad het bos indraait ga je sterker dalen. In dit bos groeide op verschillende plaatsen in juli de merkwaardige plant éénbes. Je komt uiteindelijk bij een spoorweglijn. Daar weer links over een stijgend pad tussen een weide en het bos. De net gedaalde meters klim je weer helemaal omhoog. Even opletten als je de eerste huizen van Cutry weer ziet. De hoofdroute van GR570 neemt scherp rechts een stijgend bospad dat bijna in tegengestelde richting loopt. Raar genoeg en wat verwarrend is hier ook een variant traject gemarkeerd dat je weer in Cutry brengt. Dat stuk maakt een klein circuit door het dorp waardoor je langs de mooi gerestaureerde tunnellavoir van Cutry komt, om dan weer aansluiting te zoeken met de plek waar je het hoofdtraject net hebt verlaten.

> Erg vroeg op, om iets na vijven al, kwestie van de wat ingewikkelde busrit van Cutry naar Lasauvage niet te missen. In Cutry is de terminushalte van SEMITUL bus B. Deze bus bracht me naar de 'gare routière' in Longwy-Bas, waar ik wisselde voor bus C. Ik liet me droppen aan de halte die het kortst bij Lasauvage ligt en dat bleek al in Saulnes Centre te zijn. Ik ben langs de grote weg naar Lasauvage gewandeld maar ik denk dat er een beter alternatief is door een oude spoorbedding te volgen in de vallei van de Ruisseau de la Côte Rouge.
> Bij het infobord over GR570 en de geel geverfde grenspalen dus de Franse grens oversteken en dadelijk krijg je weer witrode merktekens die je begeleiden.

> GR570 stijgt het beekvalleitje uit en komt al snel op de weg D26 (Saulnes – Differdange). Even rechts op die weg en dan een pad links omhoog. Na 100 meter links om verder te stijgen parallel met de weg beneden. Het bewegwijzerde traject loopt lichtjes anders dan op de topografische kaart in de gids. Even steviger klimmen om hogerop rechts te lopen en uiteindelijk uit te komen bij een pyloon. Links over de brandweg en 50 meter na een uitzichttoren voor jagers rechts een goed bospad op dat na 200 meter uitkomt op een bosweg die ‘Sommière de la Crosnière’ heet. Links hier. Het pad draait na een tijdje naar een kruispunt, ‘les 4 chemins’. Nogmaals links hier over een breed bospad dat na zowat 1 km uitkomt bij een picknickweide, de Prairie de Saint-Nicolas. Het is erg rustig hier. Bij het kruispunt van bospaden vlakbij loop je links, door meer bos. Even dalen tot het kruis voor Pierre Labbé.

> Dit prachtige boskruis is meer dan 200 jaar oud. De tekst op het kruis is als volgt: ‘A la mémoire de Pierre Labbé, garde des eaux et forêts du roi, décédé le 1er mars 1794 à l’age de 46 ans / Priez dieu pour son âme.' Vertaling: 'Ter herinnering aan Pierre Labbé, boswachter van de Koninklijke waters en bossen, overleden op 1 maart 1794 / Bid voor zijn ziel.
> Wat is hier gebeurd? Pierre Labbé (° 1744) was van beroep schoenmaker. In bijberoep was hij ook boswachter, wellicht omdat hij geletterd was. Op een stormachtige avond in 1794 haastte Pierre Labbé zich per paard van zijn huis te Godbrange naar zijn superieur te Villers-la-Montagne. Tijdens de rit passeerde Labbé hier over dit kort maar steil dalend pad. Labbé viel van zijn paard, kwam op zijn hoofd terecht en stierf. Hij werd begraven op een (nu verdwenen) kerkhof te Villers-la-Montagne. Het kruis werd geplaatst op de plek waar dit ongeval gebeurde. Dit type kruis is een 'croix d'occis'. Met het oud-franse woord 'croix d'occis' wordt een herdenkings-kruis bedoeld, geplaatst voor iemand die op onnatuur-lijke wijze om het leven kwam (meestal ongeval).

> Het pad stijgt verderop wat boven de rivier en bereikt voorbij een visvijver de weg D26b.
> Aan de andere kant van de weg 1 km de Moulaine volgen over een weg die recent is geasfalteerd om voorbij een chaletcomplex en in de buurt van een waterpompstation rechts de vallei over te steken en zo 180° te draaien.

> De Moulaine vormt ook de grens tussen de gemeenten Hussigny-Godbrange en Villers-la-Montagne. Het is een zijriviertje van de Chiers en ze is 12,5 km lang.

> Aan de andere oever volg je de Moulaine stroom-afwaarts door een schaduwrijk bos. Langs het stenige pad over zand- kalk- en ijzerhoudende bodem groeit een grote variatie aan wilde planten. Het is moeilijk voor te stellen maar op amper 1 km links van dit pad bevindt zich de grote industriële zone van Villers-la-Montagne. Na 2,5 km stroomopwaarts door de Moulainevallei gaat het pad sterk stijgen in zigzags.
> Hogerop verandert GR570 nog enkele malen van wandelrichting maar de padmarkering was goed hier. Zo kom je bij de rand van het uitgestrekte bos. Rechts de bosrand even volgen. GR570 neemt dan een veldweg links die op een elektriciteitspyloon afgaat. Eens de pyloon bereikt rechts op een asfaltweg tot een betonnen jagershut. Als je in Villers-la-Montagne wil zijn kan je hier 1 km rechtdoor wandelen, GR 570 vervolgt voor de jagerschalet rechts.

> Zoals de meeste dorpen met de naam ‘Villers’ gaat de herkomst van de naam Villers-la-Montagne terug naar het Latijnse ‘Villa’. Er zijn hier inderdaad fundamenten en ornamenen gevonden die wijzen op de aanwezigheid van een Gallo-Romeinse villa tijdens de eerste eeuwen van de jaartelling. Het toevoegsel ‘la Montagne’ is nogal raar, want van een berg in de omgeving kan je moeilijk spreken. Het was in de streek de gewoonte om dorpen die op een verhoging waren gelegen het achtervoegsel ‘montagne’ te geven. Ergens had men wel gelijk, want van waaruit je het dorp ook nadert, het is altijd wat stijgen geblazen. Villers heeft in feite weinig interessants te bieden, ondanks de belangrijke geschiedenis. Villers-la-Montagne werd in 1751 de zetel voor rechtspraak voor een gebied dat zich uitstrekte over zowat alle dorpen die we vandaag en tijdens de volgende etappe zullen passeren (behalve Mexy). Zelfs de (nu Belgische) dorpen Aubange, Athus en Aix-sur-Cloye en de Luxemburgse dorpen Lamadelaine en Rodange behoorden tot het rechtsgebied van Villers-la-Montagne. Dat dit relatief onbelangrijke dorp werd uitgeroepen tot rechtszetel is wat een speling van het lot. Dat had alles te maken met de annexatie van de stad Longwy bij Frankrijk door Lodewijk XIV. De meeste omliggende dorpen behoorden nog steeds tot het hertogdom Bar en Lotharingen. Tegelijk met de installatie van de rechtbank van Villers-la-Montagne werd de grens opnieuw gemarkeerd. In het bos tussen Mexy en Cutry kan je nog zo’n oude grenssteen zien (niet langs GR 570). In 1766 komt heel Lotharingen bij Frankrijk. Het oude rechtssysteem blijft aanvankelijk behouden. Bij de Franse Revolutie wordt ook de hele rechtsspraak herzien. Tussen 1790 en 1801 is Villers nog even kantonhoofd voor 15 dorpen maar vanaf 1801 wordt alle rechtspraak naar Longwy overgebracht.

> Rechts over een asfaltweg die de hele tijd licht blijft dalen. Rechts is de stenige bedding van de Biveau. Toen ik hier passeerde stond die beekbedding helemaal droog, ze voert blijkbaar enkel tijdens hevige regen water af. Lager in de vallei, niet ver van een picknickplaats (op de rechterkant), capteert de stad Longwy het water van een bron die 600 kubieke meter (kalkarm) water per uur produceert. Die bron ligt in feite op het grondgebied van de gemeente Villers-la-Montagne. Al jarenlang zijn er twisten tussen Longwy en Villers-la-Montagne rond de rechten op de wateraftapping hier.

> We zijn weer in de vallei van de Moulaine, waar sporen van zeer oude wegen er op duiden dat deze plaats al vele honderden jaren een doorsteekpunt is. GR570 gaat over de Moulaine en loopt dan links (stroomafwaarts) verder over een prettig pad. Dit pad komt langs het ‘Centre Aéré’. In de buurt zijn links enkele vijvers, waarrond zitbanken.

> Aan het infobord over GR570 gaat het pad tussen enkele visvijvers en het riviertje in lopen om bij een sluisje kort bij het dorp Moulaine links-links een asfaltweg te nemen. Deze asfaltweg wordt haast onmiddellijk weer verlaten voor een parallel en flink stijgend graspad. Eens op het plateau vlakt de stijging uit, je passeert een bareel en komt weer even op de asfaltweg om dadelijk rechts te lopen. Ditmaal loop je parallel met de snelweg Longwy – Metz. Zowat 1 km verder rechts een veldweg op in open gebied. Bij een hangar links over een gebroken asfaltweg. Een kwartier later ga je de snelweg over en loop je Mexy binnen.
> GR 570 loopt niet door het centrum van dit dorp. Na het kruisen van de drukke weg D196b neem je de eerste wijkstraat links. Voorbij nog een infobord over GR570. Volg deze wijkweg in dezelfde richting achter een nieuw huis en dan over een grasweg. Bij de bosrand gekomen dadelijk rechts zonder aanvankelijk echt het bos in te trekken. Uiteindelijk ga je toch het bos in. Je komt voorbij een tunnellavoir uit 1777, die eventueel ook kan dienen als schuilplaats bij regen.

> Deze lavoir ligt er wat vervallen bij, hij is hier gemaakt om de voor de hand liggende reden dat er bronnen waren. Het tongewelf dat boven de bron en wasbakken werd gebouwd is typisch voor Lotharingen.

> De volgende kilometers verander je enkele malen scherp van wandelrichting, maar de padmarkering is goed. Volg ook de padintekening op de topografische kaarten van de gids. Na de oude wasplaats draait het pad weer naar Mexy toe maar bij de eerst huizen ga je alweer scherp links. Het pad daalt weer, stijgt weer wat en daalt tenslotte naar de eerste huizen van het dorp Réhon. Nogmaals scherp links hier. De paar meters asfalt die je hier opwandelt gaan weer snel over in onverharde weg.
> 700 meter na Réhon steek je een beek over. Het pad verder volgen, het komt uit in een U-bocht bij een afgelegen villa. De rechtse arm nemen. GR570 zal over enkele kilometers deze goede en zeer licht en regelmatig stijgende bospiste volgen. Uiteindelijk bereik je zo de asfaltweg Réhon - Chenières. Rechts hier.

> Helaas volgt nu een stuk van 2 km langs deze weg die zowat de hele tijd licht stijgt. Deze weg leidt naar het dorp Cité d’Heumont waarvan de huizen werden opgetrokken in 1930 om aan de sterk toegenomen vraag naar arbeiders in de zware metaalfabrieken te voldoen. Zover loopt GR570 echter niet. Pas op het hoogste punt, op de grens van de gemeenten Réhon en Chenières ga je links, recht op een antenne af. Het volgende richtpunt voorbij de antenne is de watertoren. Voorbij dit landmerk loop je in dezelfde richting verder over een graspad, langs een nieuwe woonwijk, tot de weg Chenières – Cutry.

> Op die weg rechts, richting kerk, maar voor je deze bereikt moet je even opletten want GR570 neemt een buurtpad rechts. Zo kom je langs een kapel uit 1751. Bij recente restauratie (2005) werd ondermeer het dak van de kapel vernieuwd. Nabij de kerk van Cutry vind je een kleine supermarkt (Cocinelle).

> Cutry kreeg het biezonder hard te verduren in 1918 bij oorlogsmanoeuvres. Het dorp werd grotendeels kapot geschoten. Veel oude gebouwen zijn er dus in feite niet, ook de kerk werd nieuw gebouwd in de 20ste eeuw.

> Cutry heeft een (eerder lelijk) kasteel. Sinds 1977 huist in een gedeelte een archeologisch museum. Het herbergt de vondsten van opgravingen in de streek, met name van gallo-romeinse en merovingische sites. Aanleiding om in Cutry zo’n museum in te richten is het feit dat er in de buurt een merovingische necropool van 900 graven werd bloot gelegd in 1973. Daarbij werden interessante vondsten gedaan, zoals gebruiksvoorwerpen, sierraden en riemen. Rond Cutry was een belangrijke nederzetting vanaf de Gallo-Romeinse periode. Bij noodopgravingen voor de aanleg van een nieuwe woonverkaveling werden ook in 2004 en 2005 ondermeer oude, gesculpteerde bouwstenen boven gehaald.
> De openingsuren zijn beperkt tot elke eerste zondagnamiddag van de maand en enkele feestdagen.

> Het buurtpad steekt enkele wijkwegen over en vervolgt ongeveer in dezelfde richting tot aan de hoofdweg door Cutry bij het museum.

> Einde van een wandeldag die in feite wat minder spannend was dan gisteren.

> Enkel als je de lavoir van Cutry wil zien (of water nodig hebt) is deze optie in feite interessant. De wasplaats (lavoir) van Cutry uit 1754 ligt er prachtig bij. Van dit soort tunnellavoir, typisch voor Lotharingen, passeerden we er al één in de bossen rond Mexy. De lavoir van Cutry wordt gevoed door 2 bronnen die uitbundig water produceren. De watermassa wordt langs waterreservoirs door muuropeningen geleid. Het geheel werd in 2005 gerestaureerd nadat jarenlange erosie van het water de gele zandsteen te veel had uitgeschuurd.