> Na 7 dagen op GR57 zijn we diep in de Ardennen doorgedrongen. Deze laatste etappe op Belgische bodem loopt via het oorlogsstadje Houffalize naar een wat afgelegen stuk Ardennen met karakterdorpen, een prachtig wandelgebied in feite. Het traject van de route slingert langs stille dorpen als Cetturu, Limerlé en Steinbach. De Ourthe is op den duur gereduceerd tot een beek, we volgen ze door een prachtige, stille vallei. Met een kilometerstand op meer dan 200 bereiken we via het Lac de Chérapont wat later het grensdorp Gouvy.

> Langs deze dagetappe zijn verscheidene campings (Engreux, Houffalize, Moulin de Bistain, Lac de Chérapont). In Engreux kun je gebruik maken van Camping Au bout du monde. Bevoorrading en horeca te Houffalize (oa Proxy Delhaize en Spar) en te Gouvy (oa Spar en bakker). Tavernes langs GR 57 ook te Engreux en bij de campings van Moulin de Bistain en Lac de Chérapont. In Gouvy zijn de handelszaken gelegen in de stationsbuurt en niet in het oude dorpscentrum, beiden liggen op het traject maar wat uit elkaar.
> Gouvy heeft een treinstation met verbindingen noordelijk naar Luik via Rivage en zuidelijk naar ondermeer Troisvierges en Clervaux in het Groot Hertogdom. Beginpunt van deze etappe, Engreux, is wel te bereiken per bus maar verbindingen zijn schaars. Engreux ligt wat in een 'cul de sac'. Mogelijk overweeg je Houffalize te nemen als beginpunt van deze etappe. Houffalize ligt niet langs een spoorlijn maar is per bus ondermeer verbonden met Gouvy-station en via expressbus 1011 zelfs met Luik.
> Het traject van GR 57 tussen Engreux en Gouvy werd in 2008 aanzienlijke hertekend. Zo werd het variante traject via Rensiwez en Mormont afgeschaft, tussen Cetturu en Moulin de Bistain loopt de route helemaal anders en een onnodig scherpe afdaling in de Ourthevallei voobij Limerlé werd afgeschaft.

Barchon - Angleur / Angleur - Hamoir / Hamoir - Barvaux / Barvaux - Hotton / Hotton - La Roche-en-Ardenne / La Roche-en-Ardenne - Engreux / Engreux - Gouvy / Gouvy - Troisvierges / Troisvierges - Goebelsmühle / Goebelsmühle - Diekirch

> Houffalize

° Deze stad werd bij de ongemeen harde confrontaties tijdens het Ardennenoffensief in 1945 grondig verwoest. De meeste gebouwen werden zwaar beschadigd of vernietigd, zo ook bvb de kerk. Doodat vele gebouwen na de oorlog hersteld werden of heropgebouwd in natuursteen, heeft de stad haar rustiek karakter terug gekregen. Verspreid staan een aantal monumenten die herinneren aan de vreselijke gebeurtenissen.
° Het oude leerlooierssstadje heeft misschien niet de pittoreske uitstraling zoals, La Roche-en-Ardenne maar heeft zeker een keuze aan boeiende wandelmogelijkheden. Vanuit Houffalize waaieren lokale wandelingen uit naar de eerdergenoemde dikke beuken, de brouwerij van Achouffe, het riviertje Moulin Martin, het kanaal van Bernistap en dorpen waarlangs de hier passerende GR's 57 en AE (15) ook lopen.
° Daarnaast profileert Houffalize zich als mountainbikeheaven. Jaarlijks vinden een paar massaevenementen plaats voor MTB'ers, dagen waar wandelaars de stad best mijden want van een scheiding tussen wandel- en fietspaden is meestal weinig te zien.

>De Witte Dame van Cetturu

° Hoe dieper je de Ardennen intrekt, hoe talrijker de legendes. De schaarse bewoners van de afgelegen gehuchten vertelden ze voort van generatie op generatie tijdens de lange, donkere, Ardense winteravonden. Zelden kent een Ardense legende een vrolijke afloop, ook niet die van de Witte Dame van Cetturu. Vlei je langs GR 57 neer in de graskant door de bossen van Lihérin of La Laid en lees het trieste liefdesverhaal van de Witte Dame van Cetturu:

° We zijn in het jaar Onzes Heren 1202 op een heldere, zonnige februarimorgen. Een bloedmooie, jonge blonde vrouw zit dromerig bij haar spinnewiel aan het open vensterraam van haar kasteel. Haar naam is Catherine van Cetturu. Talloze nobele ridders hebben reeds naar haar hand gevraagd. Haar grote liefde is echter een man die ze al lang kent en waarmee ze al bevriend is als kind, Wilfried van Tavigny. Ze zijn inmiddels verloofd en in mei zullen ze elkaar eeuwige trouw beloven in de kapel van het kasteel. Catherine's blik dwaalt uit het kasteelvenster af naar de bospaden, wachtend op het weerklinkend geluid van een galopperend paard waarop haar geliefde ridder zit. Een wolk verdonkert plots het zonlicht en net op dat moment komt ridder Wilfried er aan gereden. Hij stapt aarzelend van zijn paard. Catherine voelt dat er iets aan de hand is. Wilfried is gekomen om vaarwel te zeggen tegen zijn verloofde. Als ridder moet hij aan de oproep van Boudewijn van Vlaanderen verhoren om mee op te trekken naar het verre Constantinopel en de ongelovigen te bestrijden. Catherine probeert zich moedig te houden. Ze begrijpt wel dat Wilfried zijn eer als ridder op het spel staat maar diep binnenin is haar hart gebroken...

° Drie maal heeft de lente de velden in bloem gezet en drie maal heeft de herfst de bossen in goudkleuren gehuld maar nog steeds is Catherine zonder nieuws over haar koene kruisvaarder. Op een dag komt Thierry van Limerlé aan bij het kasteel van Cetturu. Hij is de trouwe schildknaap van Wilfried van Tavigny en brengt tijding over zijn meester. Wilfried heeft zich moedig en hevig verzet in de strijd tegen de Bulgaren maar in de chaos van geweld bleek plots geen spoor meer van hem te vinden. Zelfs zijn lichaam werd niet meer terug gevonden... Zwaar aangeslagen door dit verschrikkelijk nieuws besluit Catherine haar kasteel achter te laten en haar rijkdom aan de Kerk te schenken. Gekleed in een monnikshabijt trekt ze zich terug in een kluizenaarshut, bij de rand van het Bos van Laide.

° 10 jaren gaan voorbij. Op een donkere, stormachtige novemberavond schrijdt een pelgrim voort over een pad in de bossen bij Cetturu. Het is Wilfried. Al zijn ontberingen tijdens zijn jarenlange omzwervingen door Europa zijn nu vergeten, want dadelijk zal hij zijn geliefde terug zien. Ondanks de gierende wind en het woeste weer voelt hij enkel een diepe warmte in zich opwellen. Angst overvalt hem echter als hij ziet dat het kasteel er vervallen en verlaten bij ligt. Plots valt de wind en wordt het haast angstaanjagend stil rondom hem. Zijn blik dwaalt naar de bosrand waar een hevig lichtschijnsel te zien is. Door de hemel klinkt een vreemd engelengezang. Wilfried haast zich naar de plek waar de lichtbron vandaan komt. In de kluizenaarshut, kort bij het kruis, vindt hij het lichaam van Catherine, waaruit de engelen net de ziel ten hemel hebben gedragen. Overmand door een oneindig verdriet sterft ridder Wilfried bij zijn geliefde die hij zolang heeft gemist.

° Sindsdien kan je in de bossen en velden rond Cetturu soms vreemde geluiden horen. Tussen vlagen van gure wind in hoor je soms gehuil: Het is Wilfried die nog steeds weent om zijn geliefde. Op een zachte lenteavond daarentegen kan je - als je goed luistert - tussen het ruisend lentegebladerte en het kabbelend beekwater in de stemmen horen van Wilfried en Catherine, die elkaar liefdeswoordjes toefluisteren...
(Legende zeer vrij vertaald naar de vertelling van R. Ouverleaux-Lagasse in de gids Vallée de l'Ourthe van Maurice Cosyn.)

> Engreux is 'un trou perdu' vertelde de buschauffeur mij, 'een verloren gat'. Slechts één bus per dag en dan nog op het onmogelijke uur van 6u20. Over het rustige landschap hangen flarden mist waar de zon probeert door te branden. In dat vroege ochtendlicht zijn ook af en toe monumentale bomen te bewonderen. Aan een schooltje staan een oude eik en een oude beuk broederlijk naast elkaar. We zijn in de buurt van Houffalize, de zelf verklaarde hoofdstad van de mountainbike. Dat merk je ook aan de paden, die zijn nogal eens kapot gereden. Ik heb al snel natte voeten van het bedauwde gras. De paden zijn bovendien verzadigd met water na zoveel regen in augustus. Bij de ingang van Bonnerue staat een mooie es maar in de buurt ligt een veel dikkere boom...

> Na Bonnerue loopt GR57 over een plateau met golvende weiden. Er hangt wat mist over de velden. Bos, wei en akker volgen elkaar snel op. De paddenstoelen zijn eindelijk uit de grond geschoten. Ik ontdek alvast enkele interessante soorten zoals de zwartvoetkrulzoom en vooral de satanboleet! Langzaam afdalen om een beekje over te steken. Langs de kant groeit reuzenberenklauw. Onderweg heb je tussen de dennen door ook een zicht op het indrukwekkende viaduct van de autosnelweg E411.

> Het pad komt Houffalize in aan de Place Albert en de tank uit WO II die ooit uit de Ourthe werd gevist. GR57 kruist hier één van de grote wandelpaden door de Ardennen: GR15. GR 57 loopt slechts enkele meters te samen met GR15.

Steinbach

° Het loont de moeite om een paar 100 meter naar Steinbach te wandelen. Het dorp telt enkele prachtige, oude boerderijen. De eerste zie je al na 100 meter links. Een wapenschild met het jaar van constructie: 1686. De hoeve is nog steeds in bedrijf en het traditionele erf en bijgebouwen zijn prachtig bewaard. Meer mooie gebouwen vind je langs de Rue de Rouvroy aan de andere kant van Steinbach. Er is ook het kasteel ‘de Beurthé’. In feite zou het dorp bijgeschreven moeten worden op de lijst van ‘mooiste dorpen van Wallonië’. Zoals de dorpsnaam al doet vermoeden zijn we hier op de oude, onzichtbare taalgrens tussen Waals en Luxemburgs aangekomen. Hoewel sommige namen op de topografische kaarten Letzebuergesch klinken, wordt de taal hier niet meer gesproken. Steinbach betekent inderdaad ‘stenige beek’. Het dorp was al bewoond voor de christelijke tijdrekening.

> GR57 loopt een reeks trappen af en gaat rechts aan Houffa-Bike. Langs de TEC-busterminal en zo langs de gekanaliseerde Ourthe het stadje weer uit. Even na een watermolen en net voor een brug aan het vakantiecentrum ‘Ol fosse d’Outh’ draait GR57 rechts en voor een passerelle weer rechts omhoog over een pad met veel boomwortels.

> Zo kom je op een klein plateau. De omgeving werd hier nieuw aangelegd in 2005, de GR-markering is ook aangepast. Een oude markeersteen met een ‘V’ op verraadt dat je hier even over de bedding hebt gelopen van een ‘vicinale’, de buurtspoorlijn tussen Bourcy en Houffalize. Hier loop je links naar een brugje waar de Cowan in de Ourthe vloeit. Het pad dat over dat brugje loopt is mooi met een zeer afwisselende natuur en uitbundige plantengroei. GR57 loopt echter NIET over dat brugje maar gaat net ervoor rechts.

> Het viaduct van Houffalize werd gebouwd eind jaren '70 bij de aanleg van de E 25-autosnelweg. Dit deel van de E 25 werd geopende in 1983. In een reclame van het bouwbedrijf NV Socol uit die periode staat volgende lyrische beschrijving (inclusief taalfouten): 'De viaduct van Houffalize, gelegen op de autosnelweg die leidt naar de schilderachtigste hoeken van de Hoge Ardense Woudstreek moet zeker als één der meest aanzienlijke wegenwerken worden beschouwd die ooit in België door de Burgerlijke Bouwkunde verwezenlijkt werd voor rekening van het Ministerie van Openbare Werken. Deze autosnelweg E-9, die Utrecht met Genua verbindt, overschrijdt te Houffalize het diepe dal ten oosten van de rivier de Ourthe bij middel van een gedurft, elegant en uit één enkele boog gevormd viaduct, die de schoonheid van het traject nog beter doet uitkomen. Deze viaduct van 370 meter lengte is samengesteld uit twee identieke werken (één per verkeersrichting) door een overlangse voeg gescheiden. De werken zijn voltooid er is in totaal 20.000 kubieke meter beton en 1.672.200 kg staal gebruikt'.

>Beni Hesse

° Op 800 meter van Bonnerue en GR 57 (dus 'off road') staat één van de dikste bomen van België, een beuk (Fagus sylvatica).
° Om de boom te vinden ga je vlak voor de kerk van Bonnerue een wegje rechts op en je volgt dit zuidelijk over zowat 500 meter. Aan een kruispunt van veldwegen neem je rechts voor en na 300 meter zou je langs de Beni Hesse moeten komen. Zijn omtrek is meer dan 6 meter en hij behoort daarmee tot de Belgische recordhouders in zijn soort. Hij is ongeveer 15 meter hoog.
° Zie ook bij veldkruisen over de Beni Hesse.
° In het gebied waar je hier langs GR57 doorwandelt, passeer je nog andere indrukwekkende oude bomen. Zo stond er nog een dikkere beuk in deze regio, op 3 km in vogelvlucht (2 km ten NO van Mabompré), de Crawé Hesse (Hêtre isolé). Deze recordboom is afgestorven in de jaren ’90. Al wat ik rond 2007 terug vond was een stuk stronk.

> Terug op GR57 passeer je nog enkele woningen en loopt het pad naar Limerlé toe. Ook hier zijn rond de kerktoren een paar mooie oude grafzerken in leisteen bewaard. Een rondje om de kerk is beslist de moeite waard! Een café/resto vind je op 100 meter als je rechts de hoofdweg door het dorp oploopt.

Limerlé

° Met de passage door Limerlé komen we kort bij de de Luxemburgse grens (op 3,5 km). Het hoogste deel van Limerlé ligt boven 500 hoogtemeters, bij de waterscheidingslijn tussen Maasbekken (via de Ourthe) en Rijnbekken (via zijrivieren van de Moezel).
° Tot enkele jaren na de oprichting van België maakte Limerlé (evenals Steinbach en Gouvy) nog deel uit van het Groot Hertogdom Luxemburg. Limerlé is wellicht ontstaan uit Romeinse nederzettingen langs de toenmalige heerweg die hier passeerde. Getuigen uit die periode zijn ruïnes van villa’s en tumuli. Bewijs dat er ook daarna continue bewoning was is een Merovingische necropool (op 2 km ten NO van het dorp).

Moulin du Trou

° Eigenlijk is het verbazend dat er nog zoveel molengebouw recht staat. Deze molen raakte immers al in onbruik rond 1860, zowat 170 geleden dus. Misschien werden de gebouwen daarna nog een tijd bewoond. Even oppassen als je in de ruïnes dwaalt, want vermolmde balken torsen hier en daar gevaarlijk hellende leisteenpartijen.
° Er was hier bij de jonge Ourthe al zeker sinds de 17de eeuw een watermolen. Vermoedelijk stopte de aktiviteit in deze afgelegen molen omdat hij de concurrentie niet aankon met een nieuwe molen destijds in de buurt van Chérapont.

> GR57 steekt de hoofdweg door Limerlé niet over maar loopt links en gaat, eens bos bereikt, sterker dalen, weer naar de vallei van de Oostelijke Ourthe toe. Tot 2010 kwam je dan in donker en dicht dennenbos terecht. Dat werd echter bijna helemaal gekapt en de omgeving ziet er nu erg verschillend uit. Zo liggen de ruïnes van de oude Moulin du Trou weer helemaal open.
> Wat de boswerkers achterlieten na de kap is wat triest. Wat nu vaak achterblijft nadat de stammen zijn weggesleurd is één woestenij van kapotte paden met diepe groeven en een kerkhof van tronken. Kapfirma's moeten verplicht worden om gekapte terreinen op te ruimen en de oorspronkelijke paden zo goed mogelijk te herstellen. Hopelijk wordt deze stille vallei waardoor de jonge Ourthe stroomt niet opnieuw bebost met dennen.

> Het pad klimt door bos hoog boven de Ourthevallei naar het plateau, dezelfde richting aanhoudend. Op een betonwegje naar rechts, voorbij een paar hoogspanningsmasten en dan links weer het bos in.
> GR57 daalt naar de beek Ru de Tavigny en klimt naar Cetturu. Je komt aan de ingang van het dorp bij een driehoekig graspleintje met een picknickbank en een kapel. Vanaf hier is er sinds 2008 weer een aanzienlijke trajectverandering. Verbetering, want vroeger volgde GR 57 naar Moulin de Bistain veel asfalt. Dat is er nu grotendeels uitgeknipt.
> Dus bij de kapel links het asfaltwegje op (vroeger rechtdoor), tegenover huisnr 42c rechts graspad op. Al snel zijn we in open veld. Het graspad komt een eind verder langs B & B 'Ferme Le Coq d'Or'. Kruising asfaltweg en vervolgen rechtdoor over asfaltwegje dat vrij vlak loopt. Op volgend graspleintje, met linden en rustbank rechtdoor op de vijfsprong over de steenslagbedekking en 50 meter verder kruisen we de verkeersweg.

> Een eind verder, alweer op een vijfsprong, nemen we bij wat verweerde bomen links een graspad dat een tijd later naar jong dennenbos toeloopt. We hebben inmiddels de hoogtelijn van 500 meter overschreden. Steeds maar rechtdoor tot we dieper in het bos bij een eerste kruispunt van bospaden links nemen over een brede steenslagweg.

> We lopen nu een tijd tussen hoge dennenrijen en lopen verder - de hele tijd licht dalend - rechtdoor. Op den duur komen we uit bij een kasteelachtige woning en park (Château de Lihérin) op de weg tussen Cetturu en Steinbach in een plaats met de lokale naam 'La Laide Fagne'. Links daar en dadelijk rechts over een kleinere asfaltweg.

> Voorbij een boerderij wordt het al snel weer een breed bospad, dat gestaag daalt. Een heel eind lager lopen we door een gebied met links dennen en rechts een niet herbebost stuk waar berk en berm flink zijn opgeschoten. Het nu grassige paden loopt wat later weer door meer ingesloten bos en we dalen sterker nu. Dit vernieuwde stuk (sinds 2008) is toch wel een hele verbetering. We bereiken ten slotte op een T-kruising het oude GR 57-traject en gaan hier rechts tot bij de Oostelijke Ourthe en de Rots van Bistain.

Rots en molen van Bistain.

° Archeologisch onderzoek in de omgeving van de 'Rocher de Bistain' bewees dat hier al tijdens de Keltische tijd bewoning was. De abrupt oprijzende rots oefent aantrekkingskracht uit. Aan de rots van Bistain is ook weer een legende verbonden, die van 'de gouden geit', een legendethema dat ook aan nogal wat andere plaatsen in de Hoge Ardennen is gelinkt.

° Aan de voet van de rots verdubbelt de Oostelijke Ourthe zowat in debiet doordat de Ruisseau de Rettigny er bij komt. In feite vervoert de beek van Rettigny meer water dan de Oostelijke Ourthe. De Oostelijke Ourthe verandert hier van een brede beek naar een rivier. Uitkijken als je de beekvallei wil naderen want er groeit reuzenberenklauw.

° 200 jaar lang was hier een watermolen, uitgebaat door stees dezelfde familie. In de jaren '60 van vorige eeuw werd de molenmechaniek ontmanteld, enkel het hoofdgebouw bleef over. Sindsdien is er hier een camping in bedrijf. Vandaag is deze camping van Moulin de Bistain in handen van Hollanders. Ze is erg rustig gelegen, trekkers kunnen er terecht en er is een café.

> GR57 gaat niet over de brug maar loopt rechts een bospad op. Het pad loopt al snel weer de 400 metergrens over en blijft nog wat verder stijgen tot boven 450 meter. Na een tijdje door dit hooggelegen bos daalt het pad naar een beekvallei om dan via een oude holle weg weer naar het plateau te klimmen waarop het dorpje Steinbach ligt. GR57 loopt niet verder naar het dorp maar gaat links weg.

Wilde bloemen onderweg naar Gouvy
Tormentil	Bleekgele hennepnetel	Wilgenroosje	Vlasbekje

Typische architectuur in Steinbach: Schalieën en witgekalkte muren

> We stijgen vanaf de molenruïnes gradueel langs de flank van de heuvel langs de jonge Ourthe. Een eind hogerop ging het oude traject van GR 57 plots naar links om zeer ruw af te dalen over vettige bosgrond tot op de valleibodem. Met de verandering sinds 2008, blijven we op het redelijk brede bospad en stijgen nog wat verder door. Het pad draait langzaam naar rechts, uit het bos en helemaal tot de top van het plateau, bij een GSM-antenne. Hier naar links , tussen velden waar 's zomers maïs op staat. Nogmaals meedraaien naar links, licht dalend nu. Voor ons weer een mooi uitzicht met daar boven piekend het windmolenpark van Halconreux, dat in de zomer van 2011 werd opgetrokken. Wat lager weer links meedraaien op het bos af.

> Rechts van ons ligt weer de vallei van de jonge Ourthe. Verderop was de vallei van de jonge Ourthe helemaal overwoekerd door reuzenbalsemien, in augustus veranderde de omgeving helemaal in een zee van paarse bloemen. Spectaculair om te zien misschien maar de uitheemse reuzenbalsemenien verdringt door zijn massale overwoekering alle inheemse plantengroei.

Reuzenbalsemien is een Himalaya-plant die helemaal niet thuis hoort in de Ardennen. Toen ik hier in 2011 weer passeerde, valt op dat ditmaal het paars vooral afkomstig is van het wel inheemse wilgenroosje. Er is hier in de jonge Ourthevallei ongetwijfeld aktief aan bestrijding gedaan van de reuzenbalsemien en die 'bestrijding aan de bron' is een goede strategie, want deze plant verspreid zijn zaden via de rivier stroomafwaarts verder over de hele Ourthevallei, zoals we tijdens eerdere etappes van GR 57 al merkten.

> 50 meter na de ingang van het bos rechts om een wiebelend houten brugje over de Ourthe te nemen. We zitten nu weer op het oude traject. Aan de overzijde van het valleitje rechts om over een graspad wat verder langs plastieken stacaravans te lopen en even later bij de weg Limerlé - Gouvy te arriveren bij de camping van Chérapont.

> Mogelijk is Chérapont is de plaats waar je eventueel zou kunnen overnachten als je in de buurt van Gouvy de tocht wil breken. Interessant om weten is dat wat winkels betreft om je inkopen te doen je niet in Gouvy-dorp moet zijn maar aan het station van Gouvy, wat betekent dat het vanuit de camping van Chérapont toch nog 3 km is tot bij het station en winkels te vinden.
> Aan het meer van Chérapont loopt GR57 even de N83 op en neemt dan een parallelweg naar Gouvy. Vanuit Gouvy wordt nogmaals een parallelweg met de N83 gevolgd naar Gouvy-gare. Hier is het trein- en busstation en hier dus ook is het commerciële centrum van Gouvy.

Gouvy, kruispunt van Grande Randonnées

° De wegwijzers op de foto hiernaast stonden tot 2009 bij het station van Gouvy. Vandaag zal je er tevergeefs naar zoeken. De foto is interessant om Gouvy als GR-kruispunt toe te lichten. Tot in de jaren '90 eindigde GR 57 hier.
° Richting Troisvierges en Luxemburg kon je (tot 1993) verder wandelen over GR 572 en je kon hier ook starten in noordelijke richting op GR 572 (Vallei van de Salm) en GR 578 (Vallei van de Lienne). Op het onderste bordje kan je nog zien dat GR 572 Salm werd overschilderd om er de doortrekking van GR 57 naar Luxemburg (sinds Zowel GR 572 als GR 578 in 2005 opgegaan in een vernieuwde en langere GRP 571 (Ardense riviervalleien). De nummers 572 en 578 bestaan nu niet meer.

° Op het vierde bordje, dat werd overschilderd met 'Livre d'Or', stond oorspronkelijk 'GR AE-Nord'. Vanuit Gouvy was even ook een verbindingsroute naar GR AE te Martelange voorzien maar die werd nooit officieel. Overigens kun je sinds 2010 het Gulden GR-Boek niet meer tekenen. Vroeger lag het bij bakkerij Willemet maar sinds ze wat verderop naar de spoorwegbrug verhuisden bestaat de mogelijkheid niet meer.
° Samengevat: Enkel GR 57 en GRP 571 lopen nu nog door Gouvy en er is geen Gulden Boek meer.

> Met de aankomst in Gouvy heb je sinds Barchon meer dan 200 km afgelegd over GR O - 57. Van Gouvy-station is het nog zo'n 85 km tot Diekirch.

> Gouvy

° Tot 150 jaar geleden was Gouvy nog een klen dorpje zoals de andere dorpen die we vandaag langs GR57 passeerden. De komst van de trein veranderde dit. Het treinstation, zo kort bij de grens, is een belangrijk rangeerstation. Met de trein verschoof het eigenlijke centrum van Gouvy van de kerk naar het station.

° Wat toerisme betreft is Gouvy door zijn ligging in een uithoek van Wallonië relatief onbekend. Voor wandelaars die de zomerse drukte rond La Roche of Houffalize willen vermijden ligt hier een paradijs.
° Het was wandelmaat Ludo die me dit gebied beter leerde kennen. Een wandelkaart van Groot-Gouvy geeft inspiratie voor dagen lange stille wandelingen door ongerepte natuur.