> Op 24 september 1983 is Peschon één van de medeoprichters van een nieuwe wandelvereniging in Aubange: ‘La Fourmi’ (‘De mier’), genaamd naar het lokale jeugdhuis (ook al opgericht door Peschon). Aanvankelijk namen de leden enkel deel aan tochten georganiseerd door andere clubs maar vanaf 1985 begon de club zelf ook wandelevenementen in te organiseren, zoals dat in het wandelclubcircuit de gewoonte is.
> Jean Peschons ultieme droom was echter om zelf een lange wandelroute te ontworpen door het zuiden van de provincie Luxemburg. Tot het begin van de jaren tachtig was wandelen over lange afstand een beetje het monopolie van de Waalse vereniging SGR. Daarbij kwam nog dat de routes van SGR vooral gefocust waren op de provincie Luik. De enige route die door de provincie Luxemburg liep was het Ardennen-Eifelpad, een route die aanvankelijk weinig cohesie vertoonde en leed onder een gebrek aan visie qua planning. Contacten met SGR om samen een project voor Zuid-Luxemburg te ontwikkelen verliepen erg stroef, de organisatie voor GR-paden verkeerd in die periode ook wat in crisis door verschillende visies. In dezelfde periode ontstaan dan ook gelijkaardige projecten los van het GR-net, zoals de GTA-route Transardennaise®.

> De padmarkering van de Gaume Buissonnière gebeurde oorspronkelijk met oranje geverfde driehoeken, waarop de letters 'IVV' waren geschilderd in wit. Aanvullend waren er ook rozewite bordjes met het IVV®-logo . Bij het naderen van een controlepost was er ook 'C' bijgeverfd (foto links). De oude padmarkering is op vele plaatsen nog zichtbaar. Deze wijze van padmarkering werd niet opgenomen in het Waals decreet rond bosrecreatie uit 1996.
> Na 2000 wordt de padmarkering dus volledig veranderd, met de huidige witblauwe bordjes als gevolg, conform met de huidige reglementering in Wallonië.

> Met het overlijden van Jean Peschon in 2006 was de route echt zijn grote bezieler kwijt. Het aantal wandelaars dat de Gaume Buissonnière ondernam slonk sterk in de loop van de jaren '00, tot slechts enkele tientallen per jaar. Die terugval komt ook doordat Mr Peschon via zijn clubcontacten erg vaak met groepen op stap ging over de G.B. Alle initiatieven rond La Gaume Buissonnière werden immers vooral gecoördineerd door Mr Peschon zelf.
> Tijdens de jaren na het overlijden van Mr Peschon ving de toeristische dienst van Aubange, geleid door mevrouw Maryse Perrin-Toussaint, de wandelaars op die de route wensen te lopen en praktische inlichtingen nodig hadden, zoals een update lijst met overnachtingsmogelijkheden. Met al je vragen kan je trouwens ook vandaag nog terecht bij haar. ‘We willen de erfenis van Mr Peschon niet zomaar laten verloren gaan’ vertelt mevrouw Perrin ons, 'Het is echter een immense karwij om zoiets over te nemen'.
> Een ander probleem is dat na meer dan 20 jaar de Gaume Buissonnière op sommige plaatsen toe was aan een trajectherziening. Enkele asfaltwegen zijn door toegenomen verkeersdrukte immers geëvolueerd naar eerder ongeschikte wandelwegen en ook het systeem van controlepunten maat soms wijzigingen noodzakelijk.

> September 1977: in het éénzijdig op metaalnijverheid georiënteerde Luxemburgs Lotharingen en in het zuidelijkste punt van België gaat al lang slecht met de oude ijzer-en mijnindustrie . De enorme fabriek van Athus-Rodange moet de deuren sluiten. Daardoor dreigen 3000 arbeiders en hun families zonder inkomen te vallen. Wekenlang worden er protestmarchen tegen de sluiting georganiseerd. Tussen de betogende metallo’s loopt ook Jean Peschon. Massale optochten tegen de sluiting helpen niks, de fabrieken gaan definitief dicht. Eén van de kleinschalige initiatieven om de cameraderie onder de metaalarbeiders te behouden na de sluiting van de fabriek is de oprichting van wandelclub 'Les metallos de la Chiers' in Athus. Het is hier dat Peschon letterlijk zijn eerste stappen zet als gedreven wandelaar. Bij het einde van zijn leven zal hij een afstand hebben afgewandeld die vergelijkbaar is met een rondje ‘aarde’...

> Jean Peschon beslist dan maar om volledig op eigen houtje door te gaan, gedreven door de liefde voor zijn provincie Luxemburg en de wandelsport. De oorspronkelijke tocht naar Orval groeit uit tot een route die veel langer wordt en ook een stuk door de Ardennen en het Arelerland zal lopen, over het grondgebied van 15 Zuid-Luxemburgse en 5 Franse gemeenten. 'Le Grand Sud' wordt het eigenlijke thema van dit wandelpad door het zuiden van de provincie Luxemburg. Steun vindt hij vooral ter plaatse bij zijn wandelclub en de toeristische dienst van Aubange, waarvan hij zelf ook een tijd vice-voorzitter was.

> Jean Peschon zat ondertussen niet stil. Talloze andere wandelinitiatieven volgden: De organisatie van ‘dinsdag-wandeldag’, waarbij hij met een groep 639 dinsdagen is gaan stappen, 19 jaren voorzitter van wandelclub La Fourmi, voorzitter van de toeristische dienst van Aubange, oprichter van gezondheidsclub ‘Santé-Rando-Loisirs’ en andere lokale, provinciale en grensoverschrijdende wandelinitiatieven.
> Terwijl ik zelf voor het eerst op verkenning ging over de G.B. in de jaren '00 kon ik vast stellen hoe bekend en populair Jean Peschon wel was: van Marly tot Martelange en overal had men het over zijn warme vriendelijkheid. Hij probeerde ook steeds om wandelaars die de Gaume Buissonnière helemaal hadden uitgewandeld, persoonlijk te verwelkomen bij het eindpunt in Aubange. Voor al wat hij deed kreeg hij in Aubange de gemeentelijke trofee voor sportverdienste en een gouden wandelschoen voor zijn verdiensten bij de Waalse federatie van volkswandelingen. Na over zovele jaren duizenden wandelaars door Zuid-Luxemburg te hebben gegidst ondernam de 73-jarige Jean Peschon op 16 februari 2006 zijn allerlaatste tocht, ditmaal over een oneindig pad.

> In 1986 werd de Gaume Buissonnière ingewandeld. De volgende 20 jaren zullen duizenden wandelaars de Gaume Buissonnière geheel of gedeeltelijk afwandelen. Het rijk gevulde Gulden Boek van de Gaume Buissonnière, waarin wandelaars hun ervaringen en appreciaties over de route kunnen schrijven, geeft een mooi beeld. Vaak werd een stuk van de tocht in clubverband afgewandeld, waarbij velen inspiratie vonden om alleen, met vrienden of in familieverband een groter deel of de hele route te wandelen.
> Een andere maatstaf over de populariteit van de route is de verkoop van routeboekjes en de topogidsen, waarvan er in de loop der jaren van beide zowat 5000 stuks werden verkocht. De Gaume Buissonnière was de eerste lange IVV®-route met een permanent karakter in Wallonië. Het initiatief stond voor wandelorganisaties in Wallonië model voor andere lange routes. Niet al die routes werden even succesvol. De meeste zijn alweer verdwenen, maar de Gaume Buissonnière bestaat 30 jaar later nog steeds.

> Zo’n route ontwikkelen is geduldwerk: Paden uitzoeken, toestemming vragen aan alle gemeenten, bosinstanties en enkele particulieren om de route te mogen markeren, de padmarkering verzorgen op het terrein (20 kilo verf!)…Daarenboven moest de Gaume Buissonnière kaderen in het IVV®-concept van ‘controleposten’ waar clubwandelaars hun wandelboekje kunnen laten afstempelen. Door intensieve lokale contacten kon Jean Peschon zo een goed functionerend ‘afstempelnetwerk’ creëren op 30 plaatsen langs de route (café’s, overnachtingplaatsen, winkels, enz…). Hij slaagt er in om zijn nieuwe wandelroute klaar te hebben in een recordtijd van 2 jaren, mede door de hulp van medewandelaars van La Fourmi.

> Er werd bekeken hoe het werk van Jean Peschon en zijn ploeg medewerkers het best kon worden beheerd naar de toekomst toe. Uiteraard is er ook nog wandelclub ‘La Fourmi’, maar deze club concentreert zich in de eerste plaats op de weekendwandelingen en de jaarlijkse organisatie van enkele eigen cluborganisaties die buiten het project ‘Gaume Buissonnière’ staan. Daarom werd op 27 februari 2007 een vzw opgericht, onder leiding van mevr. Renée Fidler en waarvan de belangrijkste medewerkers en sympathisanten deel uit maken, ook enkele van de wandelclub.

> Het team dat instaat voor de bewegwijzering van de G.B. bleef de kwaliteit van de padmarkering inmiddels ieder jaar opvolgen. Daarbij was ook nog steeds Bruno Rongvaux betrokken. Bij deze langeafstandsroute moet echter ook nog het net van afstempelpunten update worden gehouden. Geen sinecure om in een tijd waarin in dorpen heel wat kleinhandelszaken verdwijnen op regelmatige tussenafstanden permanente controlepunten aan elkaar te breien.

> Inmiddels werd door de vzw gewerkt aan een vernieuwde route en een vernieuwde gids. In 2014 was het dan zover. Er kon een vernieuwde route worden voorgesteld. Belangrijkste veranderingen aan het tracé zijn de passage via Virton (de onofficiële hoofdstad van de Gaume) en de schrapping van enkele onaangename verkeerswegen, naast nog een pak kleinere veranderingen. En de G.B. werd er nog wat langer op! Vroeger 206 km, nu 225 km!

> De aankondiging van de vernieuwde G.B. in april 2014 ging ook gepaard met de publicatie van een geheel nieuwe topografische gids. Het is een opvallend en vernieuwend werkje geworden. Geen klassieke wandelgids maar een mapje met 30 topografische kaartfiches (Open Street Map!) met telkens routebeschrijving op de achterkant. Inmiddels werd ook gewerkt aan een nederlandstalige versie. Voor de vertaling stonden we overigens zelf grotendeels in. Die NL-versie verscheen in de lente van 2015. Daarmee was de Gaume Buissonnière weer klaar om jarenlang wandelaars te laten genieten van dagenlang zwerven door de zuidelijk uithoek van België. Mevrouw Maryse Perrin nam eind 2020 na 27 jaar dienst afscheid van Tourisme Aubange. Mede dankzij haar bestaat de wandelroute Gaume Buissonnière nog steeds. In maart 2022 werd een update versie van de kaartengids voorgesteld.