> Wel erg rustig hier in Kautenbach. Ik had gedacht nog wat inkopen te doen maar met slechts 250 inwoners is de middenstand er uitgestorven, enkel een paar hotelletjes zijn er nog. Bij het station vind je ook de eerste witblauwe markeringen van het wandelpad. Vanaf het treinstation even de asfaltweg genomen, onder de sporen door met het riviertje Wiltz en richting de witgekalkte kerk van Kautenbach.

> Nogal wat huizen zijn hier witgekalkt. De Luxemburgse overheid subsidieerde in het verleden het bepleisteren en verven van buitenmuren van huizen. Vandaar dat je in het Groothertogdom weinig gevels in natuursteen ziet, in tegenstelling tot de dorpen in de Belgische Ardennen. Toch zit ook hier veel leisteen onder de bepleistering. Eigenlijk werden de huizen in de Belgische Ardennen vroeger ook wel bepleisterd (voor wie dat kon betalen) maar in de loop van de 20ste eeuw werd het trendy om de natuursteen te tonen.

> Bij de ingang van oude burcht gaat Escapardenne / Eislek Trail nu scherp rechts. Wat lager even over de asfaltweg rechtdoor (we verlaten alweer het Sentier du Nord). Bij een GSM-mast wisselen we in een bocht asfalt voor een graspad rechtdoor. Beneden links van ons kabbelt de Clerve en aan onze rechterzijde lopen we langs rotsen die met varens zijn begroeid. We dalen lichtjes, het Sentier du Nord is er terug bij gekomen.

> Herfstkleuren van oranje-groen-geel-bruine bladeren tussen opgeschoten jonge beuken. Na zowat 500 meter op dit pad neemt het Escapardenne Eislek Trail een scherpe bocht rechts bij een rustbank. Daar nemen we een smaller paadje links dat zigzaggend daalt. Zo betreden we het rustige, mooie beekvalleitje van de Jopich.

> Over een houten brugje bereiken we de overzijde van de beek waar we links en dan dadelijk rechts een stijgend paadje nemen, tesamen met het Sentier du Nord. Bij een weide verbreedt het pad en we lopen daar verder rechtuit in een holle bedding langs een zoom van beuken en eiken.

> Op het einde van de weide gaan we bij de V-splitsing rechtsvoor verder en waar ons pad een haarspeldbocht maakt, verlaten we het om voor een dalend pad te kiezen. Een mooi pad langs opgeschoten jonge beuken. In een bocht van dit pad (mooi doorkijkje) gaan we rechtuit om ruw te stijgen naar een breder pad dat we links volgen. Deze brede steenslagweg loopt vlak, daalt zelfs lichtjes en leidt ons naar een mooi uitzichtpunt over de Clerve-vallei waarin een rist dorpen van Kiischpelt liggen.

> Met het Sentier du Nord dalen we links bij de rustbank in de Clerve-vallei. Onderweg kan het pad drassig zijn. Een eind lager verlaten we het Sentier du Nord door op een T-splitsing een afkortingspaadje rechts te nemen. Het vervoegt lager een hol wegje, verder boven de tunnelingang van de spoorlijn, door een donker dennenbosje en tot op een asfaltweg waar we rechts gaan.

Schüttbuerg (Schibberech)
> Bekend als het kasteel van Schuttbourg (Fr), Schüttburg (D), Schüttbuerg (Lux) en nog een dozijn variante schrijf- en spreekwijzen over de eeuwen heen. Hoewel ze de omgeving domineert als je de burcht bekijkt vanop de uitzichtpunten die we eerder passeerden, heeft ze nooit een rol van betekenis gespeeld in de militaire of politieke geschiedenis van Luxemburg.

> We zijn gedaald in de Clerve-vallei. Ter hoogte van een parking gaat het Eislek Trail links. Hier kun je Lellingen inwandelen, het centrum ligt op 500 meter. Om even Lellingen te bezoeken: wandel in een grote bocht over de Clerve, de spoorlijn en langs een waterzuiveringsstation. Er is een geklasseerd dorpscentrum met fotogenieke kapel en café Lellger Stuff (woensdag gesloten). Ook hier geen winkels, het dorpje is daarvoor te klein.

> Terug op Escapardenne Eislek Trail. We gaan even langs de spoorlijn lopen. Ter hoogte van een onverharde weg naar links nemen we een trappenpaadje dat een schistheuvel op loopt. Het mooie, smalle paadje loopt door een klein natuurgebied. Op de top (335 meter) is een eerste ligbank geplaatst van het Eislek Trail. Je zou hier ook kunnen wildkamperen maar eigenlijk is dat niet nodig met zoveel campings in de streek. 't Is heerlijk rusten hier in de zon en met een uitzicht over de vallei van de Clerve.

> Er zit even later nog een korte venijnige stijging op het traject en we lopen inmiddels weer door bos. De daling verloopt zachter en in halfopen terrein komen we op een graspad bij een beekvallei. Op een laag punt in dat valleitje nemen we op een V-splitsing de linkertak, die licht stijgend vervolgt.

> Op een brede piste vervolgen we rechtuit (rechts). Rechts van ons ligt weer de vallei van de Clerve waarin we een kapelletje (boven een bron) ter ere van Sint-Willibrordus zien liggen. Het steenslagwegje draait naar links en we komen op een kleine asfaltweg kort voor Wilwerwiltz. In Wilwerwiltz hou ik het voor bekeken vandaag. Clervaux ligt nog te ver weg en eind oktober worden de dagen al erg kort.

Lellingen (Lellgen)
> Zowat overal in en rond Lellingen hoor je water kabbelen. De Clerve krijgt te Lellingen versterking van een paar zijbeekjes uit de bossen ten noordoosten en het dorpje is dan ook doorsneden met enkele bruggetjes. Lellingen is een erg oude nederzetting, wellicht van Frankische oorsprong. De huidige hoekige kapel werd gebouwd in 1806.
> De omgeving is qua natuur zeker het bezoeken waard in april, als duizenden wilde narcissen de heuvels kleuren. Er is voor dit evenement een plaatselijk wandelpad ontwikkeld, de Via Botanica (8 km).
> Hoewel de spoorlijn Troisvierges - Luxemburg langs Lellingen loopt, heeft het dorpje geen treinhalte meer. Behalve een trein die af en toe langs raast wordt de rustige sfeer hier ook jaarlijks op de Nationale Feestdag (23 juni) doorbroken, met het populaire Festival van Openluchtkunsten.

> Kort na het Max Goergen-Haus nemen we een veldwegje dat de spoorlijn volgt richting Enscherange. We stijgen wat over een aangenaam graspad, kruisen de Aasselbaach in een dennenbosje en stijgen dan door een gebied met brembegroeiing.

> Mist baadt de bruine herfstkleuren in een sprookjesachtige sfeer onderweg. Opgelet als het pad weer gaat dalen, we moeten dan dadelijk links tesamen met wandeling E van het SI Kiischpelt. Dat pad gaat boven het dorpje Enscherange lopen. We draaien tenslotte naar rechts over een asfaltwegje het dorp in.

> Bij een notelaar komen we op de hoofdstraat door Enscherange waar we naar rechts gaan langs een oude hoeve met monumentale ingangspoort. We kruisen de spoorlijn. Daar is ook een bushalte. Geen winkels of cafés maar wel camping Val d'Or, Escapardenne Eislek Trail komt er voorbij ter hoogte van de spooroverweg. Langs een oude boerderij met gastenkamers. We kruisen hier ook de Clerve en gaan rechtdoor tot bij een houten bushalte. Daar linksaf gaan, stijgen langs nog enkele huizen.
> Bij het laatste huis stijgen we verder door over een steenslagweg. Die vervoegt in een bocht een grotere steenslagweg (die misschien geasfalteerd zal worden?). Die weg stijgt rechtdoor verder en aan onze rechterzijde krijgen we prachtige uitzichten over de bossen en Clervevallei. Nog hogerop komen we ter hoogte van een bos op een merkwaardig geometrisch punt. Hier zijn oa een zonnewijzer en een rustbank geplaatst.

> We zijn sinds we de Clerve in Enscherange overstaken toch weer bijna 90 hoogtemeters gestegen. We zitten hier op een hoogte rond 380 meter en stijgen nog lichtjes verder langs een GSM-antenne en tot op een culminerende hoogte van 423 meter in het 'lieu-dit' Lou. Daar botsen we op een T-kruising waar we links gaan en 250 meter verder en voorbij een broekbosje rechts. Door een open landschap met vergezichten lopen we over een landbouwplateau. De steenslagweg gaat over in asfaltbedekking en we dalen zacht naar het 'lieu-dit' Weeschend. Net voor we bij de verkeersweg komen gaan we links een steenslagweg op die overgaat in een graspad dat al snel het bos inloopt. We lopen nu samen met het AE-pad en het Sentier du Nord en dalen sterker nu richting Drauffelt.

> Nogal wat paddenstoelen kleuren de bosgrond. Zo dalen we weer de vallei van de Clerve in. We komen op asfalt in de buurt van Drauffelt en wandelen even rechtuit op de verkeersweg om de Irbich over te steken. Het dorpje Drauffelt laten we links liggen, er is een treinstation. Na de kruising met de Irbich dadelijk rechts en links een smal en flink stijgend paadje op. Hier pikken we het Rijn-Maaspad op, nog een internationaal pad, markering met een wit golfje. Er is hier veel bewegwijzering. Dit paddeel maakt sinds de jaren '30 ook onveranderd deel uit van het Sentier du Nord en het oude internationale pad Nederland - Vogezen.

> Het paadje komt uit op een breder pad waar je even scherp links gaat. Je verlaat dit pad al snel om rechts weer een smaller pad te nemen dat vrij steil over een crête gaat lopen. Het komt verderop weer op een breder pad waar je in dezelfde richting vervolgt en we stijgen door een stukje dennenwoud.
> Op een hoogte rond 440 meter (we zijn inmiddels alweer 120 hoogtemeters gestegen sinds de vallei van de Irbich) komen we op een kruising van paden, kort na een holle, oude beuk die er tussen de dennen wat versukkeld bij staat. We volgen niet langer AE maar gaan rechts en komen al snel op een volgend padenkruispunt. Hier nemen we op die vijfsprong het grassige pad rechtsvoor, de Walberwee. Opvallend afwezig zijn de rustbanken op dit deel van de route. We dalen de bijzonder stille vallei van de Irbich in langs een beekje.
> Helemaal beneden in de vallei van de Irbich gaan we niet over de Irbach via de Schofsbreck (brug) maar gaan we linksaf en we lopen door de vallei van de beek. Een kleine kilometer verder komen we weer op een splitsing van wegen. Hier staat een Eislek Trail-infobord over Munshausen en heb je de keuze om de (gemarkeerde) aanlooproute naar Munshausen en domein Robbescheier te volgen.

> Mijn rugzak wat verstopt om hem niet onnodig op en af te sleuren en die aanlooproute eens genomen. Ze loopt over de Irbach en neemt 200 meter verder links een mooi stijgend pad dat na een paar bochten naar rechts uitkomt op een straat van Munshausen. Naar links en tot bij de kerk van Munshausen gewandeld (is 1,1 km afgelegen en niet 200 meter stijgend hoogteverschil maar 100 meter).

Kiischpelter Sonnekrees
> Enscherange wordt wel eens bestempeld als het geografisch middelpunt van het Groothertogdom. Klopt niet. Wel is het zo dat hier het enige punt van het Groothertogdom ligt waar een volle breedte- en lengtegraad elkaar kruisen. Exact 50° noorderbreedte en 6° oosterlengte. Op dit rustig plekje met uitzicht werden enkele eenvoudige meetinstrumenten geplaatst, waaronder een zonnewijzer. Met een rustbank erbij vormt het een aardige plek om even te rusten van de lange klim uit Enscherange.

> Een koffie gedronken in het café bij het openluchtmuseum. Daarna weer afgedaald naar de vallei van de Irbich. Er stond hier ter hoogte van de afsplitsing voor Munshausen een waarschuwingsbord voor drijfjacht maar in Luxemburg mag je er door als wandelaar, in tegenstelling tot Wallonië. Er is trouwens geen geknal en trompetgeschal te horen op dit moment, verder dus.

> Stijgen door dennenbos en tot op een kruising met een andere weg. Daar rechtdoor en verder stijgen op een graspad met rechts van ons de ingesneden vallei van de Irbich en links dennenwoud. Iets verderop kiezen we nogmaals voor het stijgende pad. We lopen verderop weer samen met het Rijn-Maaspad, AE-pad en Sentier du Nord. Voorbij lieu-dit 'Dräistempler' (= drie stammen) langs een kapotte dikke eik waar een rustbankje staat, het eerste sinds enkele uren wandelen.

> We lopen nog steeds rechtdoor over het mooie en afwisselende pad, de ene keer tussen dennen, dan weer door loofwoud van beuken en eiken. Af en toe een uitzicht. Op een hoogte rond 460 meter kruisen we een bredere piste waar we nogmaals rechtdoor gaan tesamen met de andere paden. Nog lichtjes verder stijgen. Op ongeveer 470 meter komen we op een plateau en op het hoogste punt. We wandelen door brembegroeiing, het moet hier mooi zijn in de lente als die struiken goudgeel kleuren.

Dräistempler
> "Bij een stevige storm gaat die vermolmde dode boom wel eens neerdonderen", dacht ik toen ik hier in de herfst van 2012 voor het eerst langs wandelde. Op 9 maart 2013 was het dan zover! Hij werd die dag gekapt op vraag van de grondeigenaar omdat zijn dode stammen een mogelijk gevaar opleverden voor passerende wandelaars. De dikke eik 'Dräistempler' is dus niet meer. Zoals ik eerder kon vaststellen was het helaas nog een kwestie van tijd geweest vooraleer hij op 'natuurlijke wijze' zou omvallen. Helemaal natuurlijk is de oude eik echter niet afgestorven. Bij de aanleg jaren jaren eerder van een dennenplantage vlakbij, werden zijn wortels zonder enig respect beschadigd door een zware machine. De eik met de drie stammen overleefde dat niet en stierf af tijdens de jaren '00.
> Sinds 1935 lopen er langeafstandspaden langs zijn statige stammen. Maurice Cosyn beschreef de boom al in de eerste trajectbeschrijvingen van het Sentier du Nord rond 1935. Ook het Ardennen-Eifelpad en het Rijn-Maaspad komen er langs. De eik werd hier in de late middeleeuwen of de Nieuwe Tijd wellicht geplaatst als merkpunt op een hoge, smalle richeldoorgang tussen de valleien van Clerve en Irbaach, op een punt waar boswegen tesamen komen. 'Dräistempler' leeft sinds 2013 enkel nog voort als plaatsnaam op topografische kaarten.

> We houden aanvankelijk nog vrij goed hoogte. Door een dennenbosje en dan komen we op een splitsing van paden. Het Rijn-Maaspad verlaat ons hier naar rechts en tesamen met AE en Sentier du Nord vervolgen we rechtdoor. Langs een veld en op het einde daarvan lopen we door open veld met linksvoor een prachtig uitzicht over de abdij van Clervaux. De veldweg draait en komt op asfalt. Daar splitsen we ook af van AE en Sentier du Nord om de geasfalteerde veldweg te volgen. Die gaat verderop dalen en we komen langs de eerste huizen van Reuler, kort bij Clervaux. We kruisen de grote weg en tesamen met Rijn-Maas, het AE-pad en het nationaal pad Our-Clervaux (geel kruisje) langs een kapel licht dalen over een mooi bospad dat boven de stad Clervaux loopt.
> Hier verliet ik tijdelijk Escapardenne Eislek Trail om de markering met gele kruisjes te volgen en zo snel af te dalen naar het centrum van Clervaux. Tijd voor wat shopping, innerlijke versterking en wat rond slenteren in het oude Clervaux. Voilà, de eerste mooie etappe van Escapardenne / Eislek Trail zit er op!

> Tot het besef gekomen dat je het Eislek Trail niet zomaar in 4 dagen afhaspelt. Toch wel flink op en af met mijn zware rugzak en eigenlijk is de streek te mooi om er snel door te rushen, genieten komt op de eerste plaats bij dit mooie nazomerse weer. De eerste etappe zit er nog maar half op. Het plan is om vandaag de rest te wandelen en ook al een stuk van de tweede etappe te lopen.
> Bij de Sint-Willibrorduskerk 100 meter in het spoor van het Ardennen-Eifelpad (groene driehoekjes). Rechtuit op een grote weg, Wiltzertroöss. Nog voor een bocht en bij een bushalte rechts een kleiner asfaltwegje op. Dat loopt langs het Max Goergenhaus.

Wilwerwiltz (Wëlwerwolz)
> Ooit passeerde hier de beroemde heilige Willibrord. In een groene vallei hier in de buurt plantte hij zijn wandelstok en spontaan ontsprong er op die plek een bron. Later werd er een kapelletje bovenop gebouwd en begon de plek bedevaarders aan te trekken. Dat kapelletje zagen we aan onze rechterzijde voor Escapardenne Eislek Trail Wilwerwiltz indraaide. En de dorpsnaam heeft natuurlijk ook iets te maken met de Heilige: Wilwerwiltz, het Wiltz van Willibrord. Uiteraard heeft de parochie ook als patroonheilige Willibrord, je kan zijn levensgrote beeltenis zien aan de kerkgevel.
> Wilwerwiltz moet ooit een fraai dorp geweest zijn met oude huizen. Daarvan blijft vandaag niet veel meer over. In het centrum kan je nog de oude 16de eeuwse inrijpoort zien van een kasteel maar dat is het zowat. Met een goeie 250 inwoners is Wilwerwiltz één van de grotere nederzettingen van de gemeente Kiischpelt, ontstaan door de fusie van Kautenbach en Wilwerwiltz in 2006. Het administratieve gebouw van Kiischpelt bevindt zich dan ook hier evenals enkele gemeenschapslokalen.

> Wilwerwiltz ligt niet enkel langs de oever van de Clerve maar ook de spoorlijn Troisvierges - Luxemburg dwarst het dorp, er is een treinhalte. Het bijna 800 km lange Ardennen- Eifelwandelpad loopt ook door Wilwerwiltz, je vindt de groene driehoeken die het pad markeren terug in de omgeving van de kerk.

> Ik had een rustige nacht op de camping van Wilwerwiltz. Enig verkeersgeluid vanaf de weg werd overstemd door het gekabbel van de Clerve naast mijn tent. Even vers brood gehaald 's morgens. Hoewel het dorpje maar een 250 zielen telt, is er toch nog een bijhuis van een bakkerij, gevestigd in een anoniem huis links van de weg als je over Escapardenne Eislek Trail Wilwerwiltz binnen komt (staat niet op de gevel / niet open op maandag). En ook in het campingwinkeltje vind je een beperkte keuze aan voedingswaren.

> Einde camping rechts door het houten Eislek Trail-poortje. We hebben nu 4,6 km afgelegd vertelt het Eislek Trailbord. Stijgen door eikenbos, bij een V-splitsing linksvoor verder om dan even te dalen. We wandelen wat lager 50 meter langs de Clerve vooraleer naar rechts even sterk te stijgen. Wat op en af en op een asfaltwegje vervolgen we rechts. Even later lopen we rechtuit verder over een steenslagpad dat langs de Krepbaach loopt.

> De brede bosweg stijgt langzaam maar regelmatig, begeleid met het geluid van de kabbelende beek. We steken de Krepbaach nogmaals over en draaien scherp links om te stijgen tot het kasteel van Schüttbuerg.

Kiischpelt
> Vanaf het uitzichtpunt kijk je uit over een gebied waar de Clerve door meer open landschap vloeit. In die groene vallei hebben zich tal van kleine gehuchten ontwikkeld. Tot 2006 behoorden ze allen tot de gemeente Wilwerwiltz. Sinds dan is de kluster van dorpjes rond Wilwerwiltz tesamen met de gemeente Kautenbach in de grotere gemeente Kiischpelt op gegaan. De naam verwijst naar het geheel van afhankelijke kerkjes en kapellen waarbij die van het gehucht Pintsch de moederkerk vormde. In totaal leven op het hele grondgebied van Kiischpelt minder dan 1000 permanente bewoners. Kiischpelt heeft geen eigen wapenschild.

Sproochenhaus
> Max Goergen (1893 -1978) was een Luxemburgse schrijver van theaterstukken. Zijn liefde voor de Letzebuergesche letteren kwam tot uiting in zijn bibliotheekverzameling van duizenden boeken, een van de belangrijkste collecties in het Groothertogdom. Dit Huis, waar Goergen de laatste 20 jaar van zijn leven doorbracht, is nu het 'Sproochenhaus' (Huis van de Talen). Er is niet enkel een uitgebreide bibiliotheek van werken in het Luxemburgs, hier is ook de Luxemburgse culturele zetel gevestigd voor minder gebruikte talen.

Enscherange (Äischer)
> Een dorpje van Kiischpelt in de vallei van de Clerve. Er is een nog werkende watermolen (Rackés Millen) waarvan de geschiedenis terug gaat tot de 14de eeuw. Er worden soms nog maaldemonstraties gehouden voor bezoekers. Enscherange telt nogal wat voormalige boerenwoonsten, wat van het dorp toch wel een karakterdorp maakt. Toeristisch is Enscherange uitgebouwd met oa gastenkamers en een grote camping. Hoewel ook hier de spoorlijn Troisvierges - Luxemburg loopt, is er geen treinhalte.

Munshausen (Munzen)
& domein Robbescheier
> Het centrum van dit stokoude dorpje lijkt vandaag grotendeels ingenomen door domein Robbescheier. Rond het thema van een agrarisch openluchtmuseum over het Luxemburgse landleven, werd hier sinds 1989 een toeristische infrastructuur ontwikkeld van restaurant, toeristische dienst, feestzaal, souvernirshop enz... De oude boerderijen en schuren zijn hierdoor haast onherkenbaar veranderd. Het is een zorgvuldig opgebouwd project, met als doel de leegloop van het dorp, de afbouw van het sociale leven en het snel verdwijnen van traditionele ambachten in dit oude dorp te stoppen.

> Stap voor stap werd dit succesvol project verder ontwikkeld. Hierdoor werd ook werk gecreëerd in dit landelijk dorp. Buiten het toeristisch seizoen focust men vooral op de educatieve rol van het project door schoolgroepen aan te trekken. Robbescheier betekent overigens zoiets als 'de schuur van Robert'.
> De kerk van Munshausen werd herbouwd over de eeuwen heen, de oudste delen dateren van de 13de eeuw. Munshausen was lang een gemeente op zich. In 2008 kozen de inwoners er bij referendum voor om tesamen met Heinerscheid aan te sluiten bij de stad Clervaux, wat ook effectief gebeurde in 2012.

> Moeilijk te tracen wanneer hier een eerste versterking was maar de burcht wordt voor het eerst vermeld in 1406, de bouwgeschiedenis van een echte versterking gaat dus terug tot minstens de 14de eeuw.
> De ligging en structuur duiden er op dat de burcht vooral was bedoeld om een garnizoen soldaten te huisvesten en een controlerende functie had, niet om rechtstreeks een lokale nederzetting te verdedigen. Eind 16de eeuw werd ze herbouwd in een renaissancestijl (oa grotere openingen voor vensters) met behoud van oudere delen. Begin 19de eeuw raakte ze zodanig in verval dat een deel werd verkocht als bouwmateriaal voor elders. De ruïnes werden dan een gedroomd plaatje voor romantische landschapsschilders.

> Restauraties Vanaf 1936 vormden de burcht om tot een jeugdherberg. De inhuldiging in de zomer van 1939 viel gelijk met de inwandeling van het internationale wandelpad 's Hertogenbosch - Luxemburg. De vreugde was maar van korte duur. Tijdens de oorlogsjaren werd hij gebruikt voor de Hitlerjugend en in de eindfase van WO II werden de gebouwen door oorlogsgeweld zwaar beschadigd. In de jaren '50 van vorige eeuw werd er heropgebouwd. De burcht is sindsdien bezit van rijke families die de gebouwen niet openstellen voor bezoek.

> We ontmoeten vanaf de oude burcht vaak de markeringen met gele ruit van het Sentier du Nord (Noordpad). Dat wandelpad werd al ontwikkeld en gemarkeerd in 1938 als een van de eerste langeafstandspaden in het Groot-Hertogdom. Het Luxemburgse wandelnet werd ontwikkeld door de Belg Maurice Cosyn tussen 1934 en 1940 in samenwerking met het Luxemburgse Min. van Toerisme en Touring Club. Het werd na WO II verder uitgebouwd en wordt ook vandaag nog steeds piekfijn onderhouden door het Ministerie van Toerisme.

> Cosyn was een visionair. Hij paste het Sentier du Nord in in het eerste Europese wandelpad (van 's Hertogenbosch naar de stad Luxemburg), in de sporen van het ANWB-pad 's Hertogenbosch - Maastricht in Nederland en zijn Sentier des Ardennes in Wallonië. Dit wandelpad van 509 km opende in juli 1939 te 's Hertogenbosch met veel officieel vertoon, waarna ook elders openingsplechtigheden volgden. In Luxemburg hier te Schüttbuerg, gelijktijdig met de opening van een jeugdherberg in de burcht, krak langs het Sentier International gelegen. Cosyn wou het pad nog verder doortrekken naar de Vogezen en stilletjes droomde hij ervan om een pad te creëren dat doorliep tot Zwitserland. Zover kwam het allemaal niet. Het uitbreken van WO II doorkruisde alle plannen.

> Al dat werk was echter niet verloren. Cosyn's voorbeeld van nationale / internationale wandelpaden was de belangrijkste inspiratiebron voor de Fransen om in eigen land te starten met Grande Randonnées (G.R.) vanaf 1947. En zo werd enkele jaren later ook het Sentier International weer gerecupereerd voor de beroemde G.R. 5 (Noordzee - Middellandse Zee) en Europees Wandelpad 2. In de Luxemburgse Eislek werd echter niet het Sentier du Nord geïntegreerd in deze GR 5 maar wordt vooral de meer oostelijk gelegen vallei van de Our gevolgd. Maar het Sentier du Nord bestaat dus ook nog en volgt grotendeels nog steeds dezelfde paden dan in 1938. Het hele verhaal over het historische Sentier International en de geschiedenis van GR 5 lees je elders op Trekkings.be.

> Rond 400 meter hoogte komen we bij een GSM-antenne en hier verlaten we het nationaal pad Sentier Charles Mathieu (geel plusteken) waar we sinds Kautenbach mee samen liepen. We wandelen nu even rechtuit de asfaltweg naar Alscheid op. Rechts een mooi panorama. Na zowat 400 meter over de asfaltweg nemen we rechts een breed graspad door veld.

> Het pad gaat lichtjes dalen en bij de rand van bos, na 50 meter, nemen we links een pad dat het bos in trekt. Dat brede bospad daalt verder. Aan een weide links een smaller paadje op dat sneller daalt en even door een dennenbosje loopt. Verderop rechtuit langs de rand van een paardenweide. Het Sentier du Nord komt er weer bij en we bereiken een eerste uitzichtpunt. 50 meter verder kiezen we rechtdoor een smal graspaadje dat bos in loopt. Langs nog een 'belvédère' met rustbank en uitzicht linksvoor op het kasteel van Schüttbuerg waar we straks langs zullen lopen. Rechts in de diepe vallei zien we de camping van Kautenbach liggen waar we seffens naar afdalen.

> Ter hoogte van een hoogspanningslijn is nog een 'belvédère', deze keer zonder bank. Gewoon rechtdoor over de crête. Het mooie pad verliest snel hoogte, we wandelen even door een strookje brem en verderop horen we het gemurmel van water. Beneden links om dan de brug over de Clerve over te steken en dwars door de camping van Kautenbach te lopen. Mooie en rustig gelegen camping lijkt mij, verleidelijk om de rugzak af te gooien.

> Al snel zijn we na de eerste kilometer Escapardenne Eislek Trail ter hoogte van een bushalte van het asfalt af als we schuin rechtsvoor een met steenslag verharde weg nemen. Harde stijging onder de eerste nazomers warmte. Stevig zweten met mijn volle rugzak waarmee ik het juiste stijgritme nog niet heb gevonden. Enkele malen raken we aan de zigzaggende verkeersweg naar Alscheid maar we nemen telkens weer een verder stijgend onverhard paadje. We lopen verder de valleiwand van de Wiltz op door begroeiing met jonge eiken en af en toe beuken. Onderweg zijn er regelmatig rustbanken om even uit te blazen. Ook veel paddenstoelen onderweg.

> Bij de kerk splitst sinds 2015 het Escapardenne LEE Trail af van Escapardenne Eislek Trail. Voorbij de kerk dalen langs rotsige uitsteeksels en langs het riviertje Clerve. In Kautenbach vloeit deze Clerve in de Wiltz. We zullen de Clerve deze en volgende etappe nog verscheidene malen tegenkomen, eigenlijk vormt ze wat de rode draad. Voetgangersbrugje op de Clerve oversteken en dan rechts, het begin van een lange en stevige stijging. De Alschterbierg opklimmen.

> Er is schitterend 'Indian Summer'-weer aangekondigd de hele week, echt uitgelezen weer om volop te genieten van het gloednieuwe langeafstandspad. Bij het stille station van Kautenbach staat een mooi infobord over het Escapardenne / Eislek Trail, sinds 2015 is er ook eenbord over het Escapardenne LEE Trail bij gekomen.

Lee Trail
> Het 53 km lange LEE Trail heeft dezelfde markering als het Eislek Trail. Het LEE Trail komt van Ettelbrück over 53 km. Verslag.

> Deze eerste etappe van het Escapardenne Eislek Trail voert je door een wild stuk van de Luxemburgse Ardennen. Het riviertje de Clerf en zijn aanvoerbeken hebben zich diep in het Ardennenheuvels ingesneden. Het pad voert je langs de mooist natuurplekken van de vallei maar vaak ook tot boven op de heuvelruggen of de landbouwplateaus. Dit is dan ook een bijzonder sportieve etappe. Tussen Kautenbach en Clervaux overbrug je maar liefst 1000 meters aan positief hoogteverschil. Onderweg zijn er echter volop gelegenheden om even uit te blazen: Op een van de vele rustbanken onderweg of bij een van geweldige uitzichtpunten over de vallei. Je komt ook langs de historische burcht Schuttbourg en het mooie dorpje Lellingen om te eindigen bij de toeristische stad Clervaux. het zijn echter de mooie natuurpaden en Ardense natuur die je zullen bijbleven van deze uitdagende eerste etappe.