> Op een T-kruispunt naar rechts en we komen weer op de grens met België. Na 50 meter rechts-links het bos in met de opvallende vaststelling dat de padmarkering van de Eifelsteig hier verandert! Om de één of andere reden worden de te volgen tekens in België een geelgroene streep. Het pad loopt aanvankelijk wat wild door bos tot we een breder pad volgen dat af en toe wat modderig is en hier en daar versterkt is met knuppelpaden. Het vormt de grenslijn tussen Duitsland (links) en België (rechts), herkenbaar aan de vele genummerde grenspalen die je langs loopt.

> Bij een kruising van bospaden in iets meer open gebied blijven we de grens volgen door naar links te lopen. Bij een asfaltweg volgen we deze even naar links en dalend om een beekje over te steken. Dit is de Steinbach, die met haar venig water naar de Vesder vloeit en zo een belangrijke waterader vormt voor het stuwmeer van Eupen. We zijn nu in de Hoge Venen en de weg die we nu over verscheidene kilometers zullen volgen is de historische pelgrimsweg Aken - Monschau - Trier, een soort Eifelsteig avant-la-lettre dus. Over een breed bospad met steenslagbedekking komen we langs de plaats waar ooit de 'Benedenhoeve' van het Reinarzhof stond en langs het Neickenkreuz.

> De geschiedenis van het Reinartzhof is wellicht al even oud als de pelgrimsweg. Al zeker in de 14de eeuw moet hier al een vorm van bewoning zijn geweest. Een soort kluizenaar zorgde er voor het openhouden van de weg en bijstand voor passanten die door dit onvriendelijke landschap trokken. Eeuwenlang werden reizigers ook geleid en gerust gesteld door het luiden van een klok. Ondanks de afgelegen plaats kreeg de latere boerderij meermaals met onheil van oorlog en plundering te maken door haar grensligging. Zelfs na WO II woonden er nog families, ondanks de harde leefomstandigheden en het ontbreken van waterleiding en electriciteit. In de lange sneeuwwinter van 1953 raakten de inwoners van Reinartzhof in nood door een wekenlang isolement van de buitenwereld. Er moest helikopterhulp worden ingeroepen om de plaats te bereiken. Vanaf 1958 trokken de bewoners er weg en kwam er een einde aan de eeuwenlange bewoning hier. Infopanelen met oude foto's vertellen je meer over het Reinartzhof.

> Het Kaiser Karl Bettstatt is een enorm kwartsietblok. Volgens de legende hield Karel de Grote hier halt met zijn leger. Een variante versie heeft het over Karel de Grote die verdwaalt raakte tijdens een jachtpartij hier en van deze grote steen noodgedwongen zijn bed voor de nacht maakte. Met wat verbeelding zie in het rotsoppervlak zelfs een menselijke supergestalte. De volksfantasie gaat nog verder: Een bediende bood Karel een muts aan als bescherming tegen de kou maar Karel riep uit 'Mütze nicht!' en zo was het dorp Mützenich geboren... Er bevinden zich een infobord, zitbank en schuilhut hier op deze plek die krak op de Belgisch-Duitse grens ligt.

> Wat verder langs dezelfde steenslagweg komen we op een brede kruising van rechte bospaden. Naar links hier, we zullen nu diezelfde richting kilometers lang aanhouden, het is nog steeds de oude pelgrimsweg. Aanvankelijk is de weg nog licht verhard, na de jagershut Renerthött gaan we over op asfalt en komen er op een zonnige dag ongetwijfeld fietsers zwoegend (we stijgen nog steeds!) de Eifelsteig vervoegen. Er waren ook veel wandelaars onderweg hier.
> Het asfaltwegje loopt door het Allgemeines Venn. Kort na elkaar kruisen we 2 bekende veenkruisen, eerst Het Arnoldskreuz en dan het Bilfingerkreuz.

> Het Arnoldskreuz herinnert aan Arnold Müllenmeister, heer van Konzen, die hier plots stierf op 25 april 1767. Het werd in het verleden al talloze malen vervangen: In 1911 en 1947 door veenbranden en nogmaals in 1984. Het huidige kruis is van 2003. Het Bilfinger Kreuz is voor de 23-jarige Duitse oorlogspiloot Horst Bilfinger. Hij stortte hier neer met zijn jachtvliegtuig op 17 augustus 1943 bij een luchtgevecht tegen Amerikaanse bommenwerpers. Hij werd aanvankelijk als anonieme gesneuvelde begraven te Eupen. Het kruis werd vervangen in 1960 en nogmaals in 2003. Zowel het Arnoldskreuz als het Bilfinger Kreuz werden dus vernieuwd in 2003, hiervoor zorgde de afdeling van het Eifelverein uit Konzen, hoewel de kruisen eigenlijk op Belgische bodem staan.

> De voorbije nacht was ik wat verrast door de stevige vriestemperaturen. Terug naar het 'Bahnhof' van Roetgen. Onderweg ben ik nog even de bakkerij binnen gelopen om er op te warmen op deze koude morgen met een koffie en een paar koeken. Na het station van Roetgen komen we krak op de Belgische grens. 'Belgische Fritten' afficheren grote borden langs de weg maar we draaien die de rug toe zo vroeg op de morgen. Even links, de drukke weg oversteken en dan schuin links een wegje nemen dat ongeveer parallel met de hoofdweg loopt. Voorbij de 'Alte Post', nu een kuuroord. Even later de Vennbahn onder via een brug en dan dadelijk links om een prettig pad langs hagen en weiden te nemen. Als je verderop weer op asfalt komt (bij een jachttoren), moet je links.

> Bij de Stelinghut vervolgen we weer over steenslag en het pad gaat al snel nog wat steviger stijgen. We bereiken zo een hoogte van 655 meter. Dit is het hoogste punt van de hele Eifelsteig. Rechts weer Duitsland in tot bij een weerstation en nieuw kruis, waar we rechts verder wandelen. Het Ardennen-Eifelpad (AE) komt er hier bij. Langs een bosrand omcirkelen we een grote weide om kort daarna langs een schuilhut, rustbanken en het Kaiser Karl Bettstatt te komen.

> Deze setting komt voor op talloze afbeeldingen als archetype van traditionele windhaagbescherming van de streek. Verder dalen tot niet ver van de kerk (café) en rechtdoor blijven dalen. Over een onverhard pad draaien we dalend verder, tesamen nu met GR AE (15) die er weer is bij gekomen. Het pad wordt wat wilder, loopt langs schitterende haagbeukafzoming en kruist enkele malen een beekje, de Kleine Laufbach. De daling wordt even onderbroken door het talud waarop de Vennbahn loopt. Even naar rechts om voor een laatste maal onder de Vennbahn door te lopen. Even daar boven op gekropen om 'for the record' even een foto te nemen van de sporen. Ze zijn inmiddels wellicht vervangen door RAVeL-asfalt.

> Het Neickenkreuz uit 1918 roept de passerende wandelaar op om de overledenen van de familie Braun - Neicken te gedenken die hier hun leven in eenzaamheid doorbrachten.
> 100 meter verder komen we langs de ruïnes van de hoofdgebouwen van het Reinarzhof. Er is een comfortabele schuilhut en ook een kapel gelegen. De Mariakapel werd opgetrokken rond 1973 door padvinders van Raeren, uit steen van de oude hoevegebouwen.

> Verder langs de uitzichttoren van Mützenich. We komen nu volop in het typische haagbeukenlandschap van Mützenich. De beuken werden eeuwenlang regelmatig 'bijgeknipt' voor hakhout, de laatste decennia is dat niet meer gebeurd waardoor ze opschieten tot volwassen bomen. Aan hun basis hebben ze vaak nog een grillige vorm, het resultaat van al dat snoeien. We dalen tot bij de eerste huizen van Mützenich. Links daar door een wijk en even uitkijken om een paadje rechts niet te missen, de Renertzgasse, dat verder daalt naar het centrum van Mützenich. Komt uit op een asfaltje en op een T links langs een hoeve die hoog is 'ommuurd' met een metershoge haag van haagbeuk.

> Bij het verlaten van Monschau ben ik er in geslaagd om meer dan een uur te veliezen door verkeerd te lopen. Tussen al het winkeltjesgeweld in het centrum moet je op het marktplein uitkijken naar een steegje naast een restaurant, dat rechts sterk omhoog loopt en in korte bochten draait naar een mooi uitzichtpunt over de stad. Hogerop zijn meer uitzichtpunten en bij een kapel draai je rechts.

> Vakwerkhuizen getooid met daken van Ardense schalie domineren het zicht van dit door Eifelbergen omringde stadje. Laat je meedrijven met de toeristenstroom langs vakwerkgevels en vitrines met streekprodukten, antiek, kunst en kitch. Er rijdt hier zelfs een 'toeristentreintje' rond.
> De geschiedenis van Monschau gaat terug tot de late 12de eeuw: 'Montjoie' wordt dan voor het eerst vermeld in geschriften. Er ontwikkelde zich de volgende decennia vrij snel een dorp rond de burcht. De stad werd pas echt florerend met de ontwikkeling van de textielnijverheid in Montjoie vanaf de 16de eeuw. Het 'Rote

Haus' dat nu is ingericht als museum was het huis van de succesvolle textielbaron Scheibler en dateert uit de 18de eeuw. In 1918 werd de naam 'Montjoie' verduitst naar Monschau. Het is vooral de harmonieuze architectuur van goed bewaarde vakwerkgevels en de schitterende ingesneden ligging van Monschau die vandaag zoveel toeristen lokt, met name uit B en NL.

> Kort daarna knopen we weer aan met de Kleine Laufbach en vervolgen we zo de daling. Lager is de iets bredere beekvallei 's zomers sterk overgroeid met groot hoefblad. Opgelet, niet de beek blijven volgen maar plots rechts via een houten brugje de beek over en links kort stijgen door dennenbos. We gaan alweer snel verder dalen om verderop bij de grote asfaltweg te komen die Monschau binnen loopt.
> Even oversteken en een trappenpaadje nemen dat onmiddellijk bij de 'Brauerei' uitkomt. Tijd om even uit te blazen en het lokale biertje eens te proeven, heavy stuff dat Zwickelbier.
> Hier heb je nu de keuze. Je gaat links en ofwel neem je na 30 meter links een cornichepad met uitzichten over Monschau ofwel loop je gewoon rechtdoor om wat verder automatisch het oude stadscentrum van Monschau binnen te lopen. Dat laatste heb ik gedaan omdat ik Monschau nu toch al enkele keren hebben gezien van die bovenzijde.

> Je loopt door een beboste helling van de Rur met meer uitzichten over Monschau om dan wat te dalen naar de Handwerkfabrike, erg kort bij de plek waar we bij het binnenkomen van Monschau passeerden, maar dan aan de andere oever van de Rur. De Belgische GR 56 komt er op deze plek bij. We gaan weer stijgen, uit de vallei komt nogal wat lawaai van de weg die daar loopt. Verder door klimmen in donker dennenbos en we passeren de Teufelsley en Engelsley, 2 uitstekende rotsformaties. In 'ley' herken je het nederlandse woord 'lei', of schalie of schiefersteen en dat is het gesteente waaruit die formaties bestaan. Trouwens onder in de vallei werd eeuwenlang aan leisteenontginning gedaan, vooral voor dakschalie.

> Bij de leyen was de Eifelsteig over de volgende kilometer tijdelijk afgesloten voor boskap. Het alternatieve pad, dat hoogte verliest, was al even mooi en eigenlijk kwam het nog goed uit ook. Zo kwam ik wat onverwacht vlak langs camping Perlenau. Hoewel ik nog zo'n uur had kunnen verder wandelen toch maar besloten om hier te overnachten. Ik zocht me een rustige plek uit, weg van de caravans en langs het kabbelende riviertje Perlenau.