> Op een kruispunt van bospaden, waarbij een schuilhut ligt, gaan we rechts. Hier is het nog 5 km tot Blankenheim. Lawaai van een autostrade verstoort wat de rust, het traject is niet het meest boeiende van de Eifelsteig. We klimmen licht door donker dennenwoud.

> Aan een V-splitsing rechts aanhouden, op een kruispunt rechtdoor. Deze veldweg draait omhoog naar een asfaltweg die we naar links nemen. Dit wat eentonige stuk bereikt een kruispunt waar we rechtdoor vervolgen over een brede steenslagweg door bos. Op het einde naar rechts over een brede verharde piste om zo via een brug over de autosnelweg te lopen.
> We komen zowaar langs een industrieterrein terecht, 'very on-Eifelteigs'. Het feit dat we hier in het gezelschap van andere lange wandelpaden lopen betekent dat er wellicht geen alternatieve route voorhanden is. Dadelijk de eerste straat rechts en onmiddellijk weer rechts over een pad dat al snel bos indraait.

> Dorst vanmorgen toen ik na een verkwikkende nacht uit de tent kwam. Hoewel het eigenlijk geen goed idee is om te drinken uit de beek die hier op op mijn bivakkeerplek op lage hoogte langs weiden stroomt waar vee op graast, heb ik er toch maar van gedronken. Tent opgebroken en weer vroeg weg met het eerste daglicht.

> Vlakbij loopt ook een spoorlijn waarover de Eifel Express rijdt, eveneens naar Keulen toe. Een vakwerkhuisje wat verder langs het pad kan dienen als schuilplaats bij slecht weer. Daar rechts omhoog en stijgen door bos. Verscheidene kruisingen, goed op de padmarkering letten. Hogerop komen we op een licht verhard bospad dat niveau houdt en slingert langs de valleiwand. Eens weer in open veld vervolgen langs een bosrand en door open landschap. Dit pad slingert langs een rustbank en na 1 km gaan we links over een steenslagweg die naar de vallei daalt.

> Nog even het beekdal volgen en naar een verkeersweg toe draaien. Deze volgen we over enkele honderden meters parallel om hem dan over te steken bij de rand van een weiland. Dadelijk links en parallel de andere straatzijde volgen. Dit pad draait uiteindelijk, stijgend in een brede bocht. Opgelet om onderweg een kleiner en steiler pad niet te missen. Het brengt ons snel naar een prachtige 'Eifelblick' met zicht op de 'Eifelbasilika' van Steinfeld.

> Ook weer een leuke picknickplek maar het is nog wat vroeg op de dag. Beter wat warm blijven in de kille ochtenduren en de wandelpas er wat inhouden. Tesamen met het Quellenpfad, dat vele kilometers zal samenlopen met de Eifelsteig, komen we al snel weer op het bredere steenslagpad dat we net had verlaten. Niet voor lang want na enkele minuten nemen we rechts een kleiner pad dat door bos snijdt en uitkomt bij een bosrand. Naar links daar en op het einde van het graspad een steenslagweg op naar rechts. In deze omgeving ontbrak wat padmarkering. Gewoon rechtdoor tot aan de bosrand weer de bekende tekens opduiken. Rechtdoor en eerste pad links om 50 meter verder rechts een kleiner paadje te nemen dat door het bos een stil valleitje bereikt. Wellicht is het hier prachtig in de late lente als alles volop in bloei staat.

> In de verte komt Nettersheim in het vizier. Na een bocht nemen we links een paadje dat steil daalt en op een kruispuntje van asfaltwegen komt. Lager gaan we rechts onder een viaduct door om niet veel later Nettersheim binnen te lopen. Bij een spooroverweg kan je rechts naar het centrum wandelen als je winkels nodig hebt. Er is onder andere een bakkerij- konditorei.
> De Eifelsteig zelf blijft echter de Urft volgen en loopt via een brug over de rivier naar het natuurcentrum van Nettersheim. Binnenin oa een zeer goed gedocumenteerde winkel met boeken en kaarten. Aquaria moeten hier voorstellen hoe de Kalkeifel er uit zag miljoenen jaren geleden toen alles hier nog één en al 'koraalzee' was.
> Het pad langs het natuurcentrum nog even volgen om kort daarna de spoorlijn te kruisen en dadelijk rechts te gaan, langs een kalkoven en -fabriek.
> Het vervolg van de Eifelsteig ligt de volgende kilometers voor de hand: Gewoon rechtdoor in de vallei van de Urft over een brede steenslagweg. Het is rustig wandelen, veel valt er echter niet te beleven. Bij een open gebied even meedraaien met de weg en dan in dezelfde richting als daarnet vervolgen. Op een volgende open plek nemen we een steil paadje links om op een grasweg te komen die we naar links volgen. Licht stijgend verlaten we zo de Urft en de spoorlijn voor de vallei van de Haubach. Het graspad komt langs een picknicktafel. Verder over het graspad. Hogerop komen we op een verhard grindweg en bereiken een vijver. Nog steeds rechtdoor tesamen met oa de Jozef Schrammweg, het Quellenpfad en de Jugendherbergweg.

> Uiteindelijk komen we zo langs Tiergartentunnel, een middeleeuws waterleidingsysteem. Zo komen we bij de jeugdherberg van Blankenheim, gelegen in een kasteel dat het dorp domineert. Hij is gewoonlijk lang vooruit volgeboekt. Rechts weg langs het kasteel (en niet links!) om af te dalen via trappen naar het centrum van Blankenheim.
> We komen uit bij de kerk en passeren kort daarna vlakbij de bron van de Ahr. Ik herinner mij Blankenheim van het Ardennen-Eifelpad. Het kan hier tijdens het weekend toeristisch druk zijn. Nu is het hier zeer rustig. Het centrum van Blankeheim met zijn vele vakwerkhuizen is heel compact.

> Voor velen is Blankenheim een etappestop, zelf wandel ik nog wat verder. De Eifelsteig steekt het dorp door om aan de andere kant te stijgen door een paar stegen. Hogerop passeer ik langs een paar ligbanken met zicht over Blankenheim. Ik heb nog een kleine 2 uren vooraleer het donker wordt.
> We draaien op hoogte rond Blankenheim en nemen dan een paadje links. Verder omhoog door een wijkweg en waar andere wandelpaden rechtdoor lopen gaan we links een veldweg op die we een hele tijd volgen. Mooie uitzichten. Op een V-splitsing rechts aanhouden en verderop een andere veldweg links laten liggen. We kruisen een asfaltweg en vervolgen nu over een paadje. We zijn nu op de Schillertsberg. Het pad gaat vrij scherp dalen en is nogal modderig bij nat weer. Niks op tegen dat de Eifelsteig eens wat wilder wordt. Door bos en we komen op een breder pad dat verder daalt.

> Op een open plek is een picknicktafel. Het is hier heerlijk stil in het Nonnenbachdal. Over een pad met dolomietbedekking rechts nu. Na 100 meter de Nonnenbach over en een tijdje sterk stijgen. Het pad verbreedt wat en slingert verder omhoog door bos. We bereiken een nog breder pad. Rechts daar, een ander pad kruisen en een paar honderd meter verder komen we op een zessprong bij de Hütte am Brotpfad, wellicht de meest verzorgde schuilhut van de hele Eifelsteig. Zelfs tafelnapje en gordijntjes. In de nok staat een geocache-schat en verder is er nog toiletpapier, een kaars (komt van pas!) een verbandkastje en een gastenboek. Buiten staat ook een picknickbank.

> Het is 18 u en ik zou nog wel een goed half uur kunnen doorstappen maar ik besluit in de schuilhut te overnachten, zo hoef ik de tent niet op te zetten. De mooiste hut van de Eifelsteig kan ik toch zomaar ni laten passeren. Op de vloer is net genoeg plaats om mijn ThermaRest-matje tussen te wrikken.

> Bij bos gaan we licht dalen en we ontmoeten de Römischer Weg. Verder in dit mooie dal komen we langs enkele verrassingen: de gerestaureerde resten die tot het prille begin van het Römerkanal horen, een Romeinse waterpijp die van hier helemaal naar Keulen liep. Het traject van het kanaal is onderwerp van een eigen lange afstandswandelpad. Op enkele plaatsen is de pijp blootgelegd zodat je de structuur ervan kan observeren. Infoborden verklaren alles. We zijn hier eigenlijk bij de bronnen van dit kanaal.

> Onderweg komen we langs een kruis voor een zekere Peter Friederichs. Er zijn zowel een houten kruis als een forsere stenen constructie die hem gedenken. De man kwam hier als 44-jarige in 1949 op een bizarre en zeer ongelukkige wijze om het leven. Na politie- en medisch onderzoek werd er van uitgegaan dat het volgende was gebeurd: Friederichs werkte als houthakker. Op die bewuste novemberdag was hij alleen aan het werk. Rond de middag maakt hij een houtvuurtje aan om zijn eten op te warmen. In een houtblok of tussen de houtsprokkels moet zich een onontplofte kogel hebben bevonden. Het ding explodeerde, Friederichs kreeg het in zijn gezicht en viel achterover in het vuur. Of hij onmiddellijk overleed of nog wat leefde is niet duidelijk. Het kruis stond oorspronkelijk op de plek waar het gebeurde maar werd later 300 meter verplaatst naar de weg om de herinnering meer levendig te houden. De familie heeft al die jaren de plaats onderhouden. Nu wordt het houten kruis echter (bewust) aan de natuurelementen overgelaten om te vergaan.