> Hameau du Bois of 'het bosgehucht' is onze volgende bestemming, we gaan daar op de V-splitsing links om nog steeds een tijd de Chemin de Vicinal te volgen (eigenlijk de bedding van de verdwenen tramlijn 403 Vloesberg - Aat), nu langs verspreid gebouwde huizen. Uiteindelijk gaan we op een schuine T-kruising links om bijna dadelijk weer rechts een ogenschijnlijk doodlopende weg te nemen. Die eindigt bij de toegangspoort van Le Château du Quesnoy, een kasteeltje. We nemen er het linkse buurtpad. Helaas is zelfs ook dit paadje geasfalteerd, sinds de afdaling van de Mont de Mainvault wandelen we inmiddels toch al zo'n 6 km over asfalt of beton.

> Ik heb de plek en eigenlijk de hele heuvel voor mijn alleen, toch wel opvallend dat hier in het Pays des Collines geen wandelaar is te bekennen terwijl het aan Vlaamse zijde van dit heuvelend land - de Vlaamse Ardennen - zo druk is aan recreanten. De verharde weg over de Mont de Mainvault krijgt steenslagbedekking en gaat verderop over op een grasweg. Daarna volgen er heel wat padsplitsingen, ook als we de daling inzetten en langs enkele huizen wandelen, let dus goed op de GR-tekens.
> Een rustig asfaltlintje slingert daarna langs een paar verspreid staande huizen. Even schrikken als een paar honden op me afvliegen maar gelukkig is hun bazin in de buurt om de honden in toom te houden. In het gehucht La Bigaude gaan we bij een boerderij - fromagerie rechts de brede macadamweg op. Waar die een bocht naar rechts maakt, gaan we rechtdoor een asfaltwegje op langs nog meer boerderijen.
> Zo naderen we de autosnelweg E429 (Halle - Doornik). Ons wegje (Chemin du Vicinal) draait echter kort voor de snelweg 90° naar links. Wellicht liep die vroeger rechtdoor maar werd hij in twee gesneden door de aanleg van de autostrade. Hij voert ons in elk geval naar een brug over de autosnelweg, die we nemen om aan de overzijde rechts een gebetonneerde veldweg te nemen. Daarna in de velden eerste links en zo wandelen we weer op de oude Chemin du Vicinal.

> Bij een akker verbreedt het paadje en we nemen linksvoor een steenslagweg. In het gehucht Sémenil komen we bij een kapelletje op een asfaltweg. We wandelen rechtuit verder over een paadje met de naam 'Sentier Communal n° 110'. Langs een origineel huis, versierd met allerlei leuk houtsnijwerk. Hier woont kunstenaar Jos De Smedt. De naam El Bërjî is plaatselijk Waals voor 'Le Berger' of 'de Herder', verwijzend naar de vroegere bewoner. De andere naam 'La maison des Chôrchiles' verwijst naar de 'Sorcières' of heksen van Ellezelles.

> Kort na de GR-splitsing neemt GR 129 bij een elektriciteitscabine een pad dat ogenschijnlijk de oprit van een huis en hangar lijkt. Het loopt echter door in een kronkelend graspad dat naar een bos gaat en over een beekje loopt. We stijgen vervolgens door mooi beukenbos. Hogerop passeren we zowaar langs een bronnetje waarvan het water officieel drinkbaar is verklaard. Verifieer even of er een bord met watercontroledatum bij staat.
> Voorbij de bron komen we dadelijk op asfalt, we gaan er rechts over een halve kilometer. Het Sentier du Facteur, dat bij een kapelletje vertrekt, laten we links liggen maar bij een wit gekalkt huis (chambre d'hôte) gaan we wel links over een brede grasweg.

> Het landschap golft hier minder sterk, we zitten hier op een toch nog relatief hoog gelegen plateau (rond 110 meter) en wandelen tussen akkers. De veldweg eindigt bij een asfaltweg waar we 2 X rechts gaan door een woonwijk van La Houssière. We nemen er dan de eerste weg links en houden links aan op een V-splitsing. Voorbij wat bos komen we in weidenlandschap, het prachtig paadje daalt tussen paaltjes naar de beekvallei van de Rieu de Pironche. Onder een schraal zonnetje even gepikcnickt. Dit pad volgen we langere tijd op en neer door het Pays des Collines. Als een grasweg arriveert het tenslotte op de toeristische 'Route des Collines'. 100 meter naar links daar om net voor een hoeve scherprechts een veldweg te nemen naar het gehucht Pironche.

> Het loont wel de moeite om voorbij het waterbedrijf bij een monument het paadje rechts te nemen over 100 meter. Je loopt langs een dikke linde en daalt een paar trappen af. Rechts bevindt zich een oude calvarie uit 1775, hier geplaatst in 1818. Merkwaardig dat die beelden hier na 200 jaren nog staan. Een unieke 14de eeuwse beeldengroep van de graflegging, die zich in de holte onder het calvariekruis bevond, is wel ter bescherming naar het geschiedenismuseum van Ath verhuisd sinds 1963. In de lege holte werd in 2012 een gelijkaardige afbeelding geplaatst, met 'een moderne touch'. Ook de oude linden waarlangs we wandelden zijn mogelijk in dezelfde periode geplant, ze zijn dus wellicht minstens 200 jaren oud.

> Wat huizen en hondengeblaf later versmalt de weg tot een geasfalteerd wandelpad dat tussen akkers over een heuvel loopt en daalt naar spoorlijn 90 (Denderleeuw - Ath). Rechts uitwijken om wat verder een spoortunnel te vinden en aan de andere zijde van de sporen leiden GR-tekens ons feilloos in wijzerzin de rotonde rond om ons door de Chemin de Bilhée naar de gelijknamige watermolen te voeren. Een verrassend mooi hoekje.

> Een paadje bij de watermolen brengt ons vervolgens tot bij de Dender. Daar gaan we bij een draaikom rechts en volgen nu over het jaagpad de Dender, die ons in het centrum van Ath brengt. Verderop gebruiken we een passerelle over de gekanaliseerde Dender om aan de overkant van de rivier te geraken. Bij een rotonde rechtsvoor verder, langs het ziekenhuis van Ath en de stadsloop van de Dender over. We zijn nu in het historisch centrum van Ath aanbeland.

> Voor ons ligt nu de Mont de Mainvault, een heuvel die vooral opvalt omdat hij in open landschap ligt, het hoogste punt hebben we immers daarnet al gepasseerd. Aan de voet van de heuvel volgen we kort de oude Romeinse heerweg om dadelijk een parallelle maar kleinere weg te nemen voor korte tijd. Daarna rechts kiezen voor de brede gekasseide weg (Ramp du Mont) die de heuvelflank opklimt. Hogerop nogmaals rechts om de top te bereiken. Onderweg aardige uitzichten.
> De afgevlakte top van de Mont de Mainvault ligt 'maar' op 125 meter hoogte en is voor een groot deel ingenomen door de nogal onfraaie infrastructuur van het Oost-Vlaamse waterbedrijf Farys. Enkele kilometers meer zuidelijk winnen ze water dat hier wordt ontijzerd. Behalve wat aftapping voor de omliggende Waalse gemeenten vindt al dit water zijn weg naar Oost- en West-Vlaanderen en tot in het Brabantse Asse. Eigenlijk krijgt zowat het hele gebied waar we sinds de start van GR 129 te Brugge doorwandelden, water van hier.

> Als we weer asfalt bereiken, wandelen we tot bij een T-kruising, waar we links gaan langs een hoeve met een lijdende Christus tegen de gevel. De weg daalt licht en iets lager nemen we een grassig paadje naar rechts. Let even op het heuveltje onmiddellijk links. Hier vond jarenlang de heksensabbath van Ellezelles plaats. In Ellezelles zouden immers in het jaar 1610 maar liefst 5 heksenprocessen hebben plaats gevonden.

> Heksenverbrandingen waren eigenlijk een enorme aanfluiting tegen de mensenrechten. De veroordeling van deze vrouwen was meestal het gevolg van roddels, waanzin en kromme rechtspraak. Vandaag worden die geschiedenisfeiten vooral folkloristisch ingekleed. De plaatselijke kunstenaar Jacques Vandewattyne wekte deze folkloristische heksenfeesten tot leven en zette daarmee Ellezelles en het Pays des Collines op de kaart sinds 1972. Sinds enkele jaren vindt de jaarlijkse sabbat in juni echter niet meer hier plaats maar een kilometer verder weg.
> Bij een knotpopulier gaan we rechts een weg op en op een T-kruising gaan we nogmaals rechts, wat stijgen en dan de eerste weg links in. Die gaat voorbij een huis over in een paadje. Voor ons een prachtig zicht over het Pays des Collines.

> Het paadje daalt in een wat drassige beekvallei. Weer iets hoger passeren we over enkele meters een weide via 2 houten wandelsluisjes. Het gemeentepad loopt iets minder duidelijk op de veldrand en bij een volgend huis eindigt het mooi opgewaardeerde Sentier Communal n° 110. Een witrode GR-klever op de brievenbus doet vermoeden dat de eigenaar iets te maken heeft met GR 129. Hier woont Michel Richart, die met zijn vereniging Les Sentiers du Vert Savoir sterk betrokken is bij de opwaardering of heropening van de vele mooie verbindingspaadjes rond Ellezelles. Niet alleen dat, hij heeft ook een grote bijdrage geleverd aan GR 129 en GR 123 en stond voor de GR-vereniging jarenlang in voor de toegankelijkheid van oude paden.
> Op de weg links, we komen in het gehucht Petit Hameau na een bocht weer bij een GR-kruising. Hier gaan de GR's 123 en 129 weer uit elkaar. Voor GR 129 nemen we links een dalende asfaltweg. Het is hier echt wel paradijselijk rustig wonen lijkt mij. En zo denken wellicht de bewoners er ook over, aan de liefde voor hun verzorgde huizen te zien.

> Voorbij de windmolen wandelen we na de kruising met de drukke verkeersweg Lessen - Ronse in zuidelijke richting nog even rechtdoor om vervolgens na 100 meter de eerste straat links te nemen (Maclinoire). Mis daarna na 100 meter het onopvallend paadje niet bij huisnummer 27. Eigenlijk meer een 'gangetje' dan een pad. Als graspaadje kronkelt het dan verder achter wat huizen en daalt het over trappen naar bos.
> We wandelen door een mooi bronbosje dat wat beheerd als natuurgebied en voorzien is van plankenpaden om de passage over de brondgebieden te beschermen. Die bronnen vormen hier het prille begin van een aantal veel bredere beken.

> Ellezelles, de naam klinkt muzikaal mooi maar eigenlijk is het een vreselijke franstalige verbastering van het Vlaamse Elzele, de oorspronkelijke naam. Merkwaardig is ook dat men in Ellezelles beweert dat Agatha Christie's beroemde Belgische detective Hercule Poirot uit Ellezelles zou afkomstig zijn. Ze kunnen dat zelfs bewijzen met een geboorteakte uit 1850. Poirot zou het produkt zijn van een Waalse vader en een Vlaamse moeder...
> De Moulin du Cat Sauvage of Kattenmolen is een staakmolen uit 1750. Hij werd nadien al talloze malen gerestaureerd en bleef in bedrijf tot kort na WO II. Toen kocht de provincie deze mooie windmolen op, vandaag is hij eigendom van de gemeente en af en toe wordt hij nog eens in werking gesteld door een molenaar-vrijwilliger. Wat de molen met wilde katten heeft te maken is niet geheel duidelijk. Hij werd genoemd naar het gehucht vlakbij dat al zeker sinds de 18de eeuw deze naam droeg. Daarmee kennen we eigenlijk de naamsverklaring nog niet.

> Zo komen we in het historisch oudste deel van Ath, de versterkte site van Burbant. De donjon dateert uit de 12de eeuw en werd gebouwd in opdracht van Boudewijn IV van Henegouwen om zijn graafschap te beschermen tegen invallers uit Vlaanderen en Brabant. Binnenin waren een viertal verdiepen: twee als gevangenis, één woonruimte en één ruimte voor bewakers en soldaten. Vandaag behoort deze donjon tot het belangrijkste historisch patrimonium van Wallonië. Je kunt tot de top van de toren gaan na afspraak.

> Langs oude wallen en de Tour Burbant wandelen we verder langs een klein parkje (Jardin des Arts et des Lettres), we slaan er links af, onder nog een passage door en dan rechts een gekasseide hoofdstraat door Ath op. Die volgen we rechtuit tot bij een parkje met overkappingen (promenade Roi Baudouin) en de passerelle over de ringweg.
> Op dit punt verlaat ik GR 129 voor vandaag. Op 300 meter links ligt immers het treinstation van Ath. Toch een mooie etappe vandaag, vooral het eerste stukje en de stadspassage door Ath waren interessant. Het tweede deel van de route liep toch wel veel over verharde wegen en paden.

> Ronse heeft het oudste nog in gebruik zijnde treinstation op het Europese vasteland. Het werd oorspronkelijk gebouwd te Brugge maar verhuisde in de jaren '80 van de 19de eeuw naar Ronse omdat men in Brugge een groter station wou. Merkwaardig genoeg werd het in Ronse heropgetrokken met de voorkant naar de sporen gericht. Het oudste stationsgebouw in België (en het Europese vasteland) staat eigenlijk te Melle maar het is niet meer in gebruik als dusdanig. Een bezoek aan Ronse is voor een andere keer, de rug gekeerd en op weg naar de windmolen van Ellezelles, waar we vorige keer eindigden en waar ik dus voor deze etappe op 3,5 km van Ronse-station weer aanpik op GR 129.

> Weer op asfalt gaan we links en we komen even later bij een GR-kruispunt. GR 123 (Ronde van West-Henegouwen) vervoegt hier het traject van GR 129 over 3 kilometers. Even opletten want er lopen verschillende paden op dit punt, we nemen rechts een pad dat over een brede grasstrook loopt. Even later dwarsen we een veld en bij een bosrand volgen we naar links een brede grasstrook waarover geen duidelijk pad loopt.
> Als je enkele honderden meters verder langs de ruïne van een kapel komt, zit je goed. Kort daarna verlaten we bij een wilg die grasstrook om rechts over een pad het bos in te dalen. Dit paadje kan wat overgroeid en drassig zijn. Het ruwe pad klimt en kronkelt verderop.

> We gaan er op de asfaltweg links om gradueel een tijdje steeds steviger te stijgen, zeker als we hogerop in bos terecht komen. Van 50 meter hoogte gaan we naar 120 meter. Vanaf de top volgen we verder de weg langs een aantal huizen van het gehucht Longbonne. We dalen naar een kruispunt met een grotere weg en vervolgen steeds maar rechtdoor om pas bij een koppel hoge wilgen te kiezen voor een grassige veldweg rechts.
> Mooie panoramische vergezichten onderweg. Op een T-kruising rechts en op de volgende T (gemeentebord Buissenal) gaan we links. Eerste weg rechts en bij de bosrand links een stijgend paadje op. Door sterk gemengd loofwoud, waarin ondermeer tamme kastanje domineert, wandelen we naar het hoogste punt van onze etappe, op 135 meter hoogte gelegen. Aan de andere zijde gaan we op een asfaltweg naar rechts, bij de Chapelle de Renowelz links en op het kruispunt 1 kilometer verder gaan we nogmaals links, dat is de Chemin de Billebacq.

> In de Grand'Rue des Bouchers gaan we rechts om langs de 16de eeuwse hallenkerk Sint-Maarten te passeren. Ietsje verder links tot op het grote, levendige marktplein van Ath. Daar houden we ongeveer rechts aan om op een kleiner pleintje te komen. Op dat plein links, en de passage nemen waarboven de tekst 'La Vitrerie' staat.

> Te Bouvignies wandelen we naar rechts om kort na de brasserie-taverne en het kaatsplein een andere straat rechts te nemen (Rue Fontaine de la Blanche). Opgelet, mis wat verder de kerkwegel naar links niet. Die loopt tot bij de kerk van Bouvignies.
> Achter de kerk tref je een picknickbank aan. Het traject van GR 129 loopt daar rechts verder en komt langs de dorpswinkel 'Chez Fabienne'. Bij de winkel links meedraaien en weer rechts. We kruisen de beek Ruisseau de la Blanche en bereiken nu stilaan de stad Ath, ons einddoel. Na de beekkruising dadelijk links, langs een waterzuiveringsstation.