> AE loopt stilaan naar de maren waarvoor de Vulkaneifel zo beroemd is. Die maren zijn geen meren in vulkaankraters maar ontstonden ook door vulkanische activiteit. Ze werden gevormd door het contact van gloeiend hete magma met waterlagen. De stomende massa waterdampen die daardoor onder de magma ontstonden, veroorzaakten krachtige explosies die diepe trechters sloegen in het landschap. In een aantal van die enorme putten vormden zich later meertjes. Een maar is dus eigenlijk geen vulkaankratermeer (zoals bijvoorbeeld dat op de Mosenberg). Niet in alle maren ontstonden spontaan meren. Slechts in 8 van de 80 maren is een meertje. De andere maarbodems zijn ofwel moerassig of hebben gewoon een verzande bodem. De Weinfelder Maar, waarlangs AE loopt, heeft een doormeter op de top van 724 meter, de totale diepte is 92 meter en het meer zelf is ongeveer 52 meter diep. (geen foto, te mistig !) Voor het Gemündener Maar zijn die cijfers respectievelijk 644 m / 117 m / 39 m.

> De Dronketurm is een kleine uitzichttoren, gebouwd in (vulkanische) basaltsteen en opgedragen aan de stichtende voorzitter van het Eifelverein, Adolf Dronke. Deze Trierse schooldirecteur deed in 1888 een oproep aan alle gemotiveerde burgers uit de Eifel om plaatselijke groepen van zijn pas opgerichte Eifelverein samen te stellen. Die oproep moet worden gesitueerd in een periode waar het leven in de Eifel vooral werd gekenmerkt door verpaupering en landvlucht. De akkers brengen weinig op, ontsluiting door wegenaanleg en een spoornet gaat aan de Eifel voorbij en de industriële ontwikkeling zet vooral door in de Rijnvallei. De Eifel stond bekend als 'het Siberië van Pruisen': Slechte leefomstandigheden en donkere bossen. Met de oprichting van het Eifelverein wou Dronke het potentieel van de streek onder de aandacht brengen, zowel toeristisch/recreatief als politiek. Er werd geijverd voor spoorontsluitingen en wegen, promotie van regionale produkten en ambachten en vooral de creatie van lange afstandswandelpaden die de natuurlijke troeven van de Eifel met elkaar moesten verbinden. Dronke's oproep had veel succes. 5 jaar later telde het Eifelverein al meer dan 50 lokale afdelingen. Vanaf 1898 werd begonnen met de aanleg van het huidige wandelpadennet waar je nu over loopt. Het Eifelverein stond ook aan de wieg van de Europese Vereniging voor Eifel en Ardennen (EVEA) die in 1955 werd opgericht en die ondermeer de stuwende motor was achter het ondertussen 50 jaren oude AE-pad. 100 jaar na Dronke is de Eifel weer een welvarende streek, waar het aangenaam vertoeven (en wandelen) is. De donkerte zit enkel nog in het basaltgesteente. Dronkes beeld staat op de toren.