© Luc Selleslagh 2004 - 2024
Kasimlar
byzantijnse ruïnes
Adada - Aspendos
> Op deze
pagina volgt de beschrijving van de "derde arm" van St Paul Trail,
de beschrijving is omgekeerd vergeleken met deze in het boek. Wat nu volgt
is van noord naar zuid dus.
>
Vanuit Sütçüler nam ik een bus richting Eğirdir. Het stukje
Sütçüler - Adada had ik eerder immers al gewandeld. De
hoofdstop voor bussen in Sütçüler is aan het tankstation,
maar ze stoppen ook op aanvraag aan Pansiyon Karaçan. 's Morgens
tussen 6 en 10 zijn er 3 of 4 vertrekken, later in de dag is de frequentie
minder. Laat je na een kilometer of 10 afzetten aan de splitsing voor Adada.
Van de splitsing is het minder dan 1 kilometer bergop naar de site.
>
Wandel voorbij het wachtershuis en net voorbij de belangrijkste ruïnes
verlaat je het asfalt. Aanvankelijk hou je de weg links en loop je even parallel
NNO. Een paar honderd meter verder draait het pad definitief rechts. Ondertussen
zou je de eerste wit/rode tekens al moeten zien. Het pad klimt hoger en komt
aan een grote ova met veel lentebloemen. Er staat een stevige wind in een
staalblauwe hemel;
prima wandelweer.Hier en daar zwerven wat geitenkuddes
met bijhorende herder. De SPT gaat recht op een picknickplek met bronnen af.
De wit/rode tekens liggen soms nogal ver uit elkaar.Kijk af en toe even achterom
of je in de andere richting geen bevestigende markering ziet. Het gaat licht
omhoog over een licht beboste heuvel om dan te dalen naar Yeniköy.
> Dit geïsoleerde dorpje ligt in een bergachtig kader dat wat Zwitsers
aandoet met die sneeuwtoppen in de verte. Yeniköy zelf is een rustige
herdernederzetting. Koeien lopen vrij rond tussen de huizen. Alles draait
hier om vee blijkbaar. Het pad loopt het dorp uit langs de rand van een
grote ova en over een klein paadje tussen fris gras en wat lage zwerfstenen.
Stilaan draait het pad dieper het bos in, de omgeving wordt ruwer en steiler.
> Aan een voormalige nederzetting van blokhutten is de signalisatie verdwenen.
Na wat zoeken ontdek ik dat er hier iets niet pluis is. Op een boom merk
ik sporen van een uitgekrast teken en wat verder ligt een omgedraaide rots
(merkbaar aan de verkleuring op de rots). Met veel macht slaag ik er in
om de rots weer om te draaien en ja hoor: Onderaan zaten wit/rode verfstrepen.
Er heeft hier blijkbaar iemand stevig wat energie gestoken om te proberen
alle sporen van de St Paul Trail uit te wissen, en dat op een godvergeten
afgelegen stuk. Ik heb hier het volgende uur de Sherlock Holmes uitgehangen
en ben op zoek gegaan naar meer tekens. Een bosje mos op een rots dat daar
niet hoort te zijn verbergt een volgend teken. Meer omgedraaide rotsen,
ik krijg het er behoorlijk warm van. Niet alle tekens heb ik weer kunnen
zichtbaar maken (soms waren ze met een steen kapotgeslagen) maar het pad
zou toch weer vrij vlot moeten te volgen zijn, tenzij de onbekende vandaal
hier zijn perverse arbeid hernomen heeft.
> De St Paul Trail komt wat hoger tevoorschijn uit het struikgewas aan een
grote ova op 1500 meter hoogte. Aan de overkant van die ova is een frisse
bron. Vanaf hier loopt het pad voor een hele tijd over een begraven waterpijplijn,
niet altijd even goed merkbaar in het landschap. De wit/rode tekens zijn
hier nogal afgebleekt. Vermoedelijk is er slechte verf gebruikt. Aanvankelijk
loopt deze pijplijn parallel met de onverharde weg links maar na een tijd
gaat de pijplijn toch dieper het bos in. Een slang ligt op het pad zon te
absorberen. Ze schrikt nog meer dan ik toen ik er bijna op trapte. Aan het
einde van de pijplijn gaat het pad nog even hoger om het hoogste punt van
de dag af te klokken op 1640 meter. De onverharde weg die nu wordt gevolgd
is wat verder ingestort door een ooit wilde rivier.
>
Het pad loopt verder het Tota Yaylasi Park in. Door de bomen zijn soms mooie
uitzichten over de woeste bergen in de omgeving. De onverharde weg met grote
plassen kronkelt rond een beboste bergflank en bereikt na een tijdje het
boswachtershuis van het park. Rond dat huis staan enkele monumentale bomen.
De boswachters ontvangen me met de theepot in de aanslag. Ik mag er ook
blijven kamperen maar het is nog wat vroeg daarvoor. Het is er overigens
prima om te kamperen, met water, picknickbanken en onderhouden gras. Vlakbij
ligt een asfaltweg. De St Paul Trail draait deze weg op en volgt het asfalt
voor langere tijd. Eentonig? Toch niet. De panorama's die links van de weg
passeren zijn schitterend.
>
5 km verder draait het pad dan toch weg van het asfalt, het bos in. Kleine
flankpaden, boswegen, zigzagpaden en rivieroversteken volgen elkaar snel
op nu en het gaat flink op en af. Op nog zo'n weggestoken hoek van de St
Paul Trail passeer je de Liefdesbron, Sevgi Pinari. De bron zit in
een oude plataan. Het is slechts 10 min tot je byzantijnse ruïnes bereikt,
maar het pad er naartoe is een smal en geërodeerd schaliepad langs
een bergflank, een venijnig kort stuk. Als je het te smal vindt kan je iets
hoger een betere
doorgang zoeken. Er staat niet veel over deze byzantijnse
ruïnes in de gids maar wat overgebleven is is wel fotogeniek. Een koppeltje
uilen heeft zijn intrek genomen tussen de klimplanten op de muren. Zelf
ga ik hier ook de volgende dag afwachten. Ik prik de tent vast op de voormalige
kerkvloer.
