© Luc Selleslagh 2004 - 2024
>
OK, geen boot naar Kemerdamlari voor mij. Zo ging het verder : Terwijl ik
daar bij die 2 oude mensen thee aan het drinken was stopte er een vriend
van hen met een camionette. hij stelde me voor een eind mee te rijden in
zijn voertuig. Ik ben daar maar op in gegaan en hij dropte me 20 kilometer
verder aan een belangrijk kruispunt (Yalvaç- Konya).
>
In de buurt was een tankstation waar ik naar toe wandelde. Een boer was er
zijn tractor aan het bijvullen en bood me spontaan een lift aan voor een paar
kilometer. Ik stond nog maar net weer op de grond in de buurt van Gençali,
toen er weer een voertuig stopte. Het was een soort Turkse tractor met een
zitbank over de open motor (zie foto). De 2 fruitboeren liften me op het bankje
en vervolgens raceten
> Nogmaals
doe ik hier een beroep op de ervaringen van Isabel en Wouter om dat stuk
kort toe te lichten: "De
weg tussen Kemer en Tirtar hebben we dus gedaan. Heel mooi. Maar bvb
op een gegeven moment zijn we kost wat kost MOETEN meerijden met een
wagen. Ze vatten het soms echt niet dat we liever stappen. Gelukkig
was het niet al te ver en was er een boer tussengekomen die precies
wel iets wist van de rood-witte streepjes. Maar op dat stuk hebben we
ook echt gezweet, en niet een beetje. t Is nl een heel stuk dat over
steile rotsen gaat. Sommige stukken moesten we door het meer, door het
water en dat was echt geen makkie. Het was ook verschrikkelijk heet.
We moesten echt klauteren, soms half klimmen. Ik stond (voor het eerst
en laatst) met de tranen in mijn ogen toen we eigenlijk aankwamen (aç
Tirtar). Maar die nacht hebben we geslapen bij een gezinnetje dat dat
ons zomaar aanbood: eten, drinken à volonté, douche, halve
dorp dat naar ons kwam kijken,.....en alle 'leed' was weer snel vergeten.
Wij hadden wel iets van 'als je dat stukje met de boot kan doen, zouden
we dat wel doen'. Er was trouwens een visser die we zagen in de verte,
die we nadien nog zijn tegengekomen. En weet je wat die zei: 'ik had
jullie nog willen meenemen'...... en verdikke, we hadden dat echt gewild!!
maar die maakte helemaal geen aanstalt vanuit de verte om naar ons toe
te komen dus ja.... "
Mijn taxichauffeurs langs het Hoyranmeer
we met het vreemde vehikel verder langs het meer met
overal fruitplantages langs de kant. Ik was over mijn teleurstelling van de
gemiste overzet en genoot ten volle van al die snelle spontane liften. Weer
5 kilometer verder. Even wat gewandeld toen er een familie stopte met een
soortgelijke tractor. Tegen 60 km/uur verder langs het Hoyranmeer. Ze dropten
me in de buurt van het dorpje Tasevi.
>
De avond begon te vallen en het werd dringend tijd om een kampeerplek te
zoeken. Die vond ik in de wat moerassige vlaktes niet ver van het meest
noordelijke punt van het Hoyranmeer.
>
Een ochtendwandeling van een kilometer of 3 bracht me naar het kruispunt
Asari Kasikara - Yukari/Asari Tirtar. In dat laatste dorp kan ik de St Paul
Trail weer opnemen. Ik dacht de 10 km naar het dorp te wandelen, maar aan
het kruispunt staat een auto te wachten. De chauffeur heeft zijn oude vader
net naar de wegsplitsing gebracht en wacht nu tot deze veilig en wel weg
is met de bus Yalvaç - Izmir. Hij zegt me dat ik even moet wachten,
toevallig is hij uit Tirtar afkomstig en hij zal me daar wel even afzetten.
Even later zijn we inderdaad weg. De weg klimt na een tijdje stevig naar
het 300 meter hoger gelegen Yukari Tirtar. Zomaar mij afzetten langs de
weg hoort niet blijkbaar, nee ik moet eerst mee bij de familie thee drinken.
Het wordt weeral een gezellig ontbijtonderonsje onder de morgenzon in dit
rustige bergdorp. Iemand gaat snel vijgen plukken. Natuurlijk zijn in mei
(en zeker op deze hoogte) de vijgen nog niet rijp, maar de piepjonge groene
vruchten in hun harde schil zijn hier blijkbaar een lekkernij. Je eet ze
zoals radijzen, met wat zout erbij. Tijd om afscheid te nemen, maar men
stelt me voor om op de tractor verder te reizen. Nu is het wel wat genoeg
geweest met al dat liften, tijd om de benen weer uit te slaan.
> Hier skip ik dus een stuk SPT, namelijk van Kemerdamlari
naar Yukari Tirtar, door de eerder genoemde problemen met de overzet.
>
De bergen liggen achter mij. Het landschap is een flink golvend hoogland
geworden met intensieve akkerbouw. Vanaf Yuk Tirtar wordt een oude handelsweg
gevolgd, de Pazar Yolu (letterlijk vertaald "de marktweg") . Deze
weg is deels vergaan of veranderd in een onbelangrijke veldweg. Aanvankelijk
loopt de Pazar Yolu licht klimmend naar een pas. De ondergrond
De St Paul Trail net voor Eyüpler
is nog redelijk stenig en onderweg zijn bronnen. Eens over de pas wordt de Pazar Yolu een echte veldweg van rode aarde die door uitgebreide graanvelden loopt. Meer bronnen onderweg. Het gaat snel vooruit op deze gemakkelijke wandelweg. Even trekt de weg door een gebied met bontgekleurde rotsen, van vulkanische oorsprong vermoedelijk. Daarna daalt het pad een vallei in, waar Eyüpler, geharmoniseerd met de natuur, in ligt verscholen.
>
In één van de theehuizen wordt ik met veel gastvrijheid ontvangen.
Er wonen hier enkele Turken die vroeger in Europa hebben gewerkt. Een tweetal
onder hen spreekt Duits en vertalen voor de andere mannen in het theehuis.
2 anderen spreken nog goed Frans en vertalen op hun beurt. Ik moet de aandacht
een beetje verdelen tussen de Franstaligen en de Duitstaligen en krijg niet
de kans om mijn thee of mijn inkopen te betalen. Deze mannen hebben jaren
tussen (voor hen) vreemdelingen gewerkt die nooit een voorstelling hebben
kunnen maken van hun geboortegrond, en nu komt hier na al die jaren eenzelfde
vreemdeling voorbij... Ze tonen me het dorp en de erg oude fontein die deels
met gerecupereerd Romeins marmer is gemaakt. De Romeinse inscripties getuigen
daar nog van. Kate zegt dat ze hier eerder wat afstandelijk werd ontvangen,
ik had net de tegenovergestelde ervaring. Meningen verschillen. Wat later
wordt ik ook voorgesteld aan de burgemeester en de landelijke politieman.
In een uurtje heb ik zowat met de halve mannelijke dorpsbevolking kennisgemaakt.
Eyüpler heeft 2 winkeltjes en 2 theehuizen. Er is ook onregelmatig vervoer
naar Yalvaç.
