Aziz Paul Yolu
St Paul Trail
(600 km)

> Ören is mooi gelegen tussen hoge bergen. Een oud hobbelpad klimt langs kleine boomgaarden en achtertuinen vrij steil het dorp uit. Hoger loopt het pad door kleine velden. De markeerders hebben hun werk hier blijkbaar verricht na de oogst, want in de lente moet je dwars door de nu met gewassen bedekte velden, verder omhoog. Gelukkig zijn er tijdens al dat klimmen enkele bronnen.

> Eens boven 1300 meter wisselen zachtere stijgingen af met af en toe een daling tot een verlaten verharde weg wordt bereikt. De weg slingert op de flank van steile rotswanden. Waarom de weg verlaten is wordt snel duidelijk. De steile wanden zorgen af en toe voor rotsverschuivingen die wegblokkades veroorzaken. Hij is dus onbruikbaar voor vierwielers. De Sint Paul Trail loopt een paar uren over deze weg. Mijn mondvoorraad is ondertussen geslonken tot nog slechts 3 mueslirepen en Candir is nog ver. Ik moet dus wat opschieten. Mijn voeten die nog steeds niet hersteld zijn van de blaren tijdens de eerste dagtocht zijn het daar niet mee eens en ik begin dan maar uit te kijken naar een geschikte kampeerplek. Die zijn er weinig hier langs deze in een berghelling aangelegde weg.

> Uiteindelijk kom ik links een uitgevlakte landengte voorbij. Ik besluit dan maar daar een kampeerplek te zoeken. Het was niet de beste kampeerplek maar er is wel een mooi uitzicht op de ondergaande zon over het meer van Karaçaören.

> Met dezelfde zon op de volgende dag. Nog even loopt het pad verder over de verlaten bergweg. Na de hoogste pas, over 1400 meter, duikt de Saint Paul Trail naar beneden over een amper zichtbaar pad, opletten dus om deze afslag niet te missen. Het gaat steil naar beneden, de markering is wel goed, maar toch loop ik nog vaak even verkeerd. De GPS brengt uitkomst. De zon brandt vandaag. Als het pad uitvlakt (aan een tractorweg) komt er een bron aan, gelegen bij zachtgroen gras, een vijver met kwakende kikkers, een boomgaard en een bankje. Dit is een vijfsterren-wildkampeerplek. Maar de dag is nog jong en mijn maag gromt. De laatste mueslireep gaat eraan.

> De afdaling gaat verder langs een rivier met veel schaduwplekken. Af en toe moet de rivier worden overgestoken. Een tijd later komt er nog eens een klein dorpje aan, Yildiz, met 10 huizen. Voor je het weet ben je weer Yildiz uit, over een veldweg die redelijk vlak verloopt. Een km of 2 verder wordt de afdaling voortgezet, weer redelijk steil tot na een tijd een bospiste wordt bereikt. Enkele kilometers verder kwam ik dan Candir binnen.

> Update jun 10 Els Breedstraet: "Candir: Hotel en restaurant. 40 TL. Het personeel is er niet vriendelijk maar ik had wat ik nodig had: Een douche en eten. Dagelijkse bussen naar Sütçüler en Egirdir."