Aziz Paul Yolu
St Paul Trail
(600 km)

> Over grote monolietrotsen klimmend Kesme uitgewandeld. Uit de hoger liggende velden komen boerenfamilies en ezels op het einde van de dag afgezakt naar Kesme, geladen met groenvoeder. Ik was op zoek naar de archeologische resten op de heuvel "Asar Tepe" maar ik vrees dat ik de verkeerde heuvel ben opgewandeld, want ik vond niks. Veel meer tijd om nog meer heuvels te verkennen had ik niet want de avond begon te vallen.

> Ik moest gaan uitkijken naar een geschikte kampeerplek. Er kwamen enkele bronnen aan, maar wel in de vorm van waterputten. Ik vond de waterputten maar ofwel stonden ze droog ofwel was het water te vuil. Bovendien was er ook geen kampeerplek nabij. Ondanks het feit dat het hier een vrij open landschap is is elke vierkante meter hier gebruikt voor opschietende graangewassen. Het duurde nog een tijdje voor ik een vlak, braak en niet te overgroeid stukje grond vond om de nacht door te brengen.

> Even na mijn overnachtingsplek start een flinke afdaling richting Cukurca. Het gaat over een overgroeid pad dat ooit een mooie oude middeleeuwse weg was. Op plaatsen zijn de gekapte trapblokken nog mooi op hun plaats. Soms is het erg overgroeid en verdwijnt het blokkenpad even in het niks. Wat verder duikt het dan weer op, het wordt duidelijk al vele jaren niet meer gebruikt. De reden waarom het pad volledig in onbruik is leer ik even later. Het trappenpad nadert nl. een kloof met droge rivierbedding. Vroeger was hier een stenen brug naar de andere oever maar ook die is al lang weg. Om in de vallei te komen moet daarom een haast vlakke verticale rotswand worden overwonnen. Zo kom je op een moment aan een ontoegankelijke doorgang. De probleempassage is slecht een meter op 2 lang! Je moet hier even iets hoger klauteren en dan weer iets lager om zo voorzichtig verder te dalen in de kloof. Het is een kort maar wel een ambetant stukje. Aan de andere kant van de kloof stelt zich geen probleem. Ietsje omhoog klimmen daar en meteen ben je in Cukurca.

> Cukurca is een klein dorpje, te klein om een theehuis of winkel draaiend te houden. Er is een klaterende bron die het centrum van het dorpje vormt. Water bijgevuld voor een halve dag en nog iets hoger gewandeld. Dadelijk zet de eerdere daling zich verder door, eerst geleidelijk dan steiler over een goed pad. Het loopt helemaal naar beneden tot een hoogte van minder dan 600 meter, diep in de canyon van de Köprülü-rivier. De rivier is hier erg wild in de lente, te wild om zwemmen en bovendien is het aangevoerde water uit de besneeuwde bergen vele kilometers noordelijker veel te koud. Bij wat relaxen, de voeten verfrissen en wat klederen wassen is het gebleven. Enkele honderden meter verderop gaat het pad over een krakkemikkige houten brug.

> Vanaf het brugje begint een onophoudelijke stijging van meer dan 1000 meter. De stijging is stevig maar regelmatig, 't is een kwestie van het juiste ritme te vinden.

> Zigzaggend worstelt het pad zich uit de canyon. Onderweg kwam ik een paar mannen tegen met paarden die bagage naar de bergdorpen boven hadden getransporteerd. Er zijn namelijk geen wegen naar deze bergdorpen. Net boven 1000 meter vlakt het pad even uit en passeer je een in onbruik geraakte waterput. Daarna gaat de klim verder over een breder pad tot op een hoogte van 1250 meter het zomerdorpje Beydili wordt bereikt.

> Architecturaal versmelt deze nederzetting volledig met de omgeving. Met uitzondering van het gesloten schoolgebouwtje zijn de 50 huizen namelijk allen gebouwd uit plaatselijke natuursteen vermengd met cederhouten speklagen. Er mag dan geen weg zijn naar Beydili, wat er wel is is elektriciteit, getuige de schotelantennes op de daken. Er zijn bronnen in het dorp en de gele lentebloemen tussen de natuurstenen huizen vervolledigden het

romantische plaatje. In de winter wordt het dorp mogelijk niet bewoond. Nu waren er enkele gezinnen aanwezig. Gepicknickt net buiten het dorp en verder omhoog.

> Boven 1500 meter komt er een volgend dorpje aan: Gölçuk. Hier geen elektriciteit meer, de nederzetting is ook kleiner: 10 à 15 huizen, verspreid op een klein hoogplateau. De mensen leven hier vooral van akkerbouw. Voor de kinderen hier moet het toch wel eenzaam zijn hier zo ver van alles weg.

> De St Paul Trail klimt nog hoger. Helaas beginnen wolken samen te trekken en verdonkert de hemel stilaan. Op bijna 1700 meter is nog een kleine nederzetting van enkele herdershutten. Er scharrelt wat kleinvee rond en één van de herders biedt me een glas ayran aan. Ik blijf niet te lang omdat de weersevolutie er niet al te fris uitziet. Snel de aankomende pas over voor het nog verslechtert. Althans, dat was het plan. Net voor ik het hoogste punt bereik op 1900 meter begint het te regenen. Ik haat het om op zo'n momenten vast te zitten. Even schuilen, samen met wat berggeiten. Gelukkig zet het onweer niet door, het gerommel blijft op afstand. Verder de bergpas over en even later begint de afdaling. Door de regen zijn de rotsen glad geworden en bovendien is het profiel uit mijn Turkse wandelschoenen al een tijdje aan het verdwijnen, voorzichtig aan dus.

> Het is nog een uur voor zonsondergang vooraleer ik Cimenova zie liggen. Dit dorp is wel gelinkt door asfalt met de rest van de wereld, je ziet het meteen aan de moderne huizen. Iedereen in de theeshop is mee komen buiten zitten om te zien hoe ik hier wat om mijn effen kom. Er is minstens één winkel in het dorp (ik dacht meerdere). De winkelier heeft geen ekmek meer in huis, hij gaat even langs bij zijn vrouw op de eerste verdieping en overhandigt mij wat later een (gratis) pakketje van tomaten, preistengels, pepers, tomaten en platbroden; alles in krantenpapier gerold! Net buiten Cimenova zet ik de tent recht, niet ver van de asfaltweg.