© Luc Selleslagh 2004 - 2024
>
Het laatste traject op de St Paul Trail. Na bijna een maand op dit pad komt
er stilaan een einde aan. Het wordt in feite te warm om hier nog veel langer
te lopen.
>
Niet ver van het theehuis is een houten brugje over de rivier. Aan de andere
kant van de rivier loopt het pad nog even door velden naar een laatste boerderij.
Vanaf nu wordt de markering een puinhoop. Dat komt omdat de heuvel waar
het pad nu naar toe klimt gewoon helemaal kaal gebuldozerd is. De bomen
die hier en daar nog recht staan zijn afgebrand. Een vreselijke kaalslag
maakt de tocht lelijk. Hier en daar zijn toch nog enkele bronnetjes in de
woestenij. De nacht valt en noodgedwongen moet ik in dit onaantrekkelijke
landschap een slaapplek vinden voor een laatste tentovernachting.
>
Op met de zon. Die zon is niet lang zichtbaar want al snel rijzen er wolken
omhoog uit het dal waarin Akbas ligt. Even later zit ik zowaar in dikke
mist. Ik worstel verder omhoog in de woestenij van omgewoelde rotsen en
verbrande struiken. Het is lopen op GPS door de ontbrekende markering. Op
460 meter wordt de top van een kam bereikt. Aan de andere kant loopt het
pad over een lange heuvelkam die meteen ook als brandbuffer dient. Elke
volgende heuvel is weer wat lager dan de vorige en uiteindelijk komt het
pad aan een droge rivierbedding. Niet veel verder is een welkome bron. Het
pad loopt achter de bron verder.
>
Het plezier van het wandelen vergaat me hier een beetje. Stekende vliegen
attaqueren me constant, een bij komt in mijn schoen terecht met als resultaat
een flinke steek, de witrode markering gaat van slecht naar slechter met veel
verkeerd lopen als gevolg, de struiken zijn stekelig en het is gewoon te warm.
Wegpunt na wegpunt moet ik extra invoeren in de GPS om het pad niet te verliezen.
Enkele keren gaat het flink op en af zonder grote hoogteverschillen. Zowel
voor als na het huis van de familie Kula loop ik nog enkel malen verkeert.
Na nog een lage pas met enkele dennenbomen en een prikkeldraadoversteek raak
ik het pad helemaal kwijt. Door het stekelige struikgewas vecht ik me maar een weg tot ik wat lager een klein dorp zie liggen (ik denk Deniztepe). Ik ga er mijn dorst laven
aan de bron vooraleer wat verder langs een nieuw irrigatiekanaal lopen.
>
Vanaf hier zijn de restanten van Aspendos' aquaduct duidelijk zichtbaar.
De rest van het pad volgt de muur. Aan de eerste echt imposante ruïnes
heb ik maar even tijd om de schitterende aquaductbogen te bewonderen. Uit
het nabijgelegen dorpje (Saribali?)komen de bewoners aangelopen met allerhande
toeristische kitsch. Verder dan maar langs hetzelfde aquaduct, de bewegwijzering
van de St Paul Trail is ondertussen opgehouden. Door velden en over een
rivier tot aan meer imposante bogen. Hier even genoten van een vers geperst
sapje vooraleer de allerlaatste 2 km af te leggen rond de heuvel waarop
Aspendos ligt. Wat verder ligt het best bewaarde theater van Turkije in
al zijn glorie. Meteen ook het orgelpunt op de St Paul Trail.
