Aziz Paul Yolu
St Paul Trail
(600 km)

> Dit is het begin van een traject dat volgens de gids 17 uren lang is. De St Paul Trail probeert hier eerst een oude weg te volgen, soms wat vergezocht midden door de velden, terwijl er een goede weg vlakbij ligt. Turken moeten nu wel echt denken dat die vreemde wandelaar hier kompleet begint door te draaien door nodeloos door de velden te hossen. Af en toe snijdt de SPT ook gewoon een bocht in de weg af.

> Uiteindelijk wordt de piste van Cimenova naar Kuzdere definitief verlaten voor een zeer scherpe afsnijding. Aan een bronnetje gaat het steil naar beneden, een ingesneden beek volgend. De grafiek hieronder toont misschien geen steile afdaling maar dat komt omdat ik hier heel traag ging, elke voetstap afwegend. Het moeilijkste stukje is een plek waar het pad bijna verticaal afdaalt (95 %). Met de rugzak is dat niet zo eenvoudig en een misstap kan je slecht bekomen. Voorzichtig aan dus. Het eventuele alternatief is om boven de bron de piste te blijven volgen.

> Eens beneden ben je meteen in Kuzdere. Er zijn hier bronnen waar uit een massa water stroomt. Belangrijk is dat je hier voldoende water tapt want tot Caltepe zijn er enkel nog hier en daar waterputten met stilstaand water. Kuzdere is een klein dorp, aan het einde van een canyon gelegen. Langs de oever van de droge rivierbedding is men van een ezel een vent aan het maken. Werktuigen zijn een kniptang en een scherpe staaf die in een vuurtje worden verhit. Ik dacht eerst dat het om een bevalling ging, maar men was dus bezig een castratie uit te voeren. De ezel lijkt verdooft en is aan zijn poten samengebonden. Nadat de operatie met veel onwelriekend stoom is voltooid wordt de nieuwe vent meteen

recht gejaagd en naar een veld gebracht. Hij struint rond alsof er niks is gebeurd. Honderd meter verder een brug over en dan langs de andere oever terug. De onverharde weg hier is soms ingestort en klimt langzaam de canyon in.

> Een kilometer verder neemt de St Paul Trail een onooglijk pad op een puinkegel rechts om dan steil te klimmen. Hogerop vlakt het wat uit. De volgende uren loopt het pad rond beboste bergflanken. Na een tijdje kwam ik plots in een afgebrand gedeelte. Er heeft hier in de winter van 2004 een brand gewoed die een groot deel van het woud flink heeft verwoest. De meeste jonge dennen zijn kapot verbrand. Een kleine helft van de andere bomen lijkt nog de kracht te hebben om levenssappen naar omhoog te stuwen. Het is geen probleem hier om het pad te blijven volgen. De markering is nog grotendeels intact gebleven. Ook de meeste bomen staan nog recht. In de komende jaren zullen echter vele van deze dode bomen naar beneden vallen of misschien wordt dit stuk van het woud zelfs gekapt, wat wel voor meer hinder kan zorgen.

> Na een uur komt het einde van het verbrande bos in zicht. Tijd voor een picknick onder een niet verbrande boom. Vermoedelijk heb ik hier de teek opgescharreld die ik een paar uur later merkte op mijn buik. Na het Kuzdere woud opent het landschap zich wat en dadelijk daarna klimt het pad licht om al snel aan te komen op een grote ova, Belova genaamd. Hier moet ik water vinden. Er zijn nogal wat waterputten op deze hoogvlakte. De meeste zijn echter in onbruik. Ongeveer goed halfweg en aan de linkerkant zitten 3 herders te rusten aan nog een waterput. Deze waterput was bijna tot aan de rand gevuld met zuiver water. Misschien is dit de beste put op de ova.

> Net na de ova bereikt de St Paul Trail haar hoogste punt op dit traject, 1450 meter. Vanaf nu slingert het pad urenlang door de bergen, af en toe langs kleine ova's of groene kloven, hier en daar een hut of groentetuin. Het is een lange, lange wandeling. Naarmate de tocht vordert wordt het pad beter en de ingesnedenheid verraadt dat het nog veel wordt gebruikt. Toch kom ik hier niemand tegen. 's Zomers is dat wellicht anders als de vrouwen hier overal de opschietende oregano komen plukken. Het ruikt er nu alvast heerlijk. De meeste waterputten onderweg waarvan de gids melding maakt staan droog of bevatten te vervuild water. Nog uren later begin ik aan de lange afdaling naar Caltepe. Een kampeerplek vinden hier is niet zo eenvoudig. Het is al bijna stikdonker als ik toch nog een redelijk geschikte plek vind net onder 1000 meter hoogte.

> 's Nachts om 3 uur word ik wakker door een voorbijtrekkende herder met geiten. Wat later slangt er een sliert beladen lastdieren voorbij. Dat blijkt nog maar het begin. Tegen de ochtendzon is er al een heel leger vee, ezels, paarden, mannen en vrouwen voorbij getrokken. Sommige van deze mensen zijn minstens 60 jaar. Ongelooflijk is dat. Eer ze aan mijn tent voorbijkomen moeten ze al uren klimmend onderweg zijn geweest want het dichtst bijgelegen dorp, Caltepe, ligt 500 meter dieper. En dat allemaal 's nachts. Ik vermoed dat ik net ben terecht gekomen in de jaarlijkse zomermigratie naar de bergen. Overal hogerop zijn kleine tuintjes en veekralen, diep verstopt in het versneden gebergte. Het fascineert me om te weten hoe de mensen daar leven en overleven zo ver van alles. Wellicht speelt deze zomermigratie zich al eeuwen af.

> Onder het toeziende oog van meer migranten plooi ik de tent op en daal verder af. Wat later kom ik voorbij een waterput met een wijnrank . Hij bevat water van een redelijk goede kwaliteit. Er lag een lege verfpot om water uit te scheppen.

> Caltepe komt in zicht. Het pad daalt verder af tot 450 meter. In het dorp, dat aan de Köpülürivier ligt, blijkt inderdaad een huis te zijn waar je kan overnachten. Er zijn 2 of 3 winkeltjes.