© Luc Selleslagh 2004 - 2024
>
Ik ben nog wat in Sipahiler's theehuis gebleven, de weerevolutie wat afwachtend.
Het hield op met regenen en de zon kwam er al snel terug door. De rugzak
dus vastgegespt en de St Paul Trail weer opgenomen aan de rand van het dorp.
Het pad zigzagt een heuvel op, weg uit de vallei waarin Sipahiler ligt.
Helaas dreigt er weer regen naarmate ik de top van de vallei bereik. Eens
daar over wat pinnekesdraad en voor mij ligt de volgende vallei met middenin
de bron Asker Pinar. Ik zou echter die bron niet meer bereiken vandaag.
Nog maar net was ik aan de afdaling in de vallei begonnen toen er een onweer
uitbarstte. Ik had amper de tijd om beschutting te zoeken. Het begon te
stortregenen. Er was niet veel tijd om te beslissen en daarom gooide ik
snel de rugzak af om de tent op te trekken in een jonge aanplanting van dennen.
Stieren en halfwilde paarden hosten wat zenuwachtig loeiend of hinnikend
rond terwijl bliksemschichten naar beneden sloegen, vergezeld van dikke hagelbollen.
Ik heb maar een paar minuten nodig om mijn tent recht te zetten, maar in
die tijd was alles al drijfnat. Wat een uitbarsting. Ondanks het feit dat
het nog niet eens 5 uur in de namiddag is zit het wandelen er voor vandaag
op want de hemel bleef water naar beneden storten.
>
De hele nacht duurde het onweer, met af en toe het nodige klank- en lichtspel.
's Morgens kalmeerde het weer. De waterschade viel al bij al nog mee, maar
het was wel miserabel nat in de tent. Voor mijn wandelschoenen was de rotsige
canyon er gisteren blijkbaar wat te veel aan, ik zit door de zool van mijn
linkerschoen waardoor het in die schoen al snel even zompig is als daaronder.
Water getapt aan Askar Pinar en dan de vallei weer uit.
>
Het is "ova-dag" vandaag. Van de éne hoogvlakte naar de
andere. Een vijftal van deze vlaktes volgen. De markering is op deze kaalgevreten
vlaktes niet eenvoudig maar de beschrijving is wel goed. De zon komt er
zowaar door en plots lijkt de omgeving weer vriendelijker.Veel verwilderde
paarden hier. In de buurt van de kleine Aliç ova was de verf blijkbaar
op. Steenmannetjes vervangen over een korte afstand de wit/rode bewegwijzering.
Wat verder ligt de enorme Kuruca ova. Naarmate ik deze ova naderde trok
de hemel weer dicht, maar het regende vooralsnog niet of het zag er ook
niet onweerachtig uit.
> Ik bereikte de rand van de ova en plots was daar
out of the grey een vreselijke blikseminslag vlak bij mij. Ik gooide
mijn metalen wandelstok weg, evenals mijn rugzak en hurkte neer in de open
vlakte. Het begon al snel te regenen en ik besloot dan toch maar om onder
een boom te gaan schuilen. Ik weet wel dat je dat net niet hoort te doen,
maar ik had niet veel zin om nog eens drijfnat te worden. Ik moest ook even
recoveren van die vreselijke blikseminslag. Er was eerst een korte knetter,
als van een kortsluiting, samen met overweldigend licht, een fractie later
gevolgd door een geweldige donderslag. Ik had dit nog al eens meegemaakt,
toen ik tijdens een trekking in Zimbabwe een berg op liep en de bliksem
insloeg op 20 meter in een boompje dat niet veel groter was dan mij. Ik
wist dus dat die blikseminslag op minder dan 100 meter was geweest. Ik kon
het amper geloven: Gewoonlijk hoor je een onweer aankomen; nu was er niks
dat op een onweer wees en dan plots die inslag waar ik stond.
>
Nadat het ergste was overgetrokken ben ik dan de open ova overgestoken. De
afgevreten en geërodeerde ova lag er na de stortbui vreselijk vettig
bij. Het was schuiven en slibberen over de vlakte. Markering is haast onmogelijk
op deze ova, de wandelrichting is naar de telefoonpalen aan de overkant van
de ova. Eens aan de andere kant zoekt de St Paul Trail zich een weg door de
struiken naar de rand van het plateau om daar het mooie dorpspad naar Serpil
te ontmoeten. In lange zigzags daalt deze kadirim naar beneden in
de diep gelegen vallei. Het is een mooi oud pad en de zon was weer even terug.
Eens beneden aan een vervallen speeltuin gaat het niet verder naar het dorpje
Serpil maar draait het pad rond de berg waarop Kuruca ova ligt.
Het theehuisje (en schuilhok) van Hakke (links) en zijn vrienden.
Aan de rand van Kuruca Ova, start van de kaldirim
naar de vallei waarin
Serpil ligt
>
Helaas helaas, de opzettende donkere wolken en het gerommel in de hemel
voorspellen niet veel goeds. Het weer slaat hier nog sneller om als mijn
kapotte schoenzool. Ik besloot om er wat speed achter te zetten om te proberen
Yukari Gökdere alsnog te bereiken voor de onweersdreiging doorzet.
Aan een GSM-antenne daalt het pad een brede vallei in die vol staat met fruitbomen.
De eerste regendruppels beginnen te vallen en ik haast me nog sneller door
de plantages.
>
Helaas helaas, de opzettende donkere wolken en het gerommel in de hemel
voorspellen niet veel goeds. Het weer slaat hier nog sneller om als mijn
kapotte schoenzool. Ik besloot om er wat speed achter te zetten om te proberen
Yukari Gökdere alsnog te bereiken voor de onweersdreiging doorzet.
Aan een GSM-antenne daalt het pad een brede vallei in die volstaat met fruitbomen.
De eerste regendruppels beginnen te vallen en ik haast me nog sneller door
de plantages. Doel is een asfaltweg en een tankstation met een theehuis
dat aan deze weg ligt. 100 meter voor dat theehuis gaan de hemelsluizen
weer open en ik val letterlijk het theehuis binnen. Ik wordt daar opgevangen
door theedrinkende mannen die even moeten bekomen van de onverwachte invasie.
>
Het onweer leek nu pas echt op volle kracht uit te breken, met regelmatig
neerslaande bliksems. Daarom besloot ik om het wandelen even bekeken te houden,
temeer daar de volgende etappe naar het hooggebergte van Davraz gaat. Bovendien
zijn mijn schoenen nu helemaal naar de vaantjes. Hakke, de vriendelijke eigenaar
van het kleine theehuis staat op de uitkijk voor een passerende bus naar Eğirdir.
Ontelbare thees later is er nog geen bus langsgekomen en Hakke stelt voor
om in "Pansiyon Hakke" te overnachten, bij hem thuis dus. Hij neemt
me mee vanachter op zijn moto naar het dorp dat nog 2 kilometer verder ligt.
Bij zijn familie wordt een kamer voor mij vrijgemaakt en ik mag mee aanzitten
met hen voor een eenvoudig avondmaal. Het lijkt allemaal zo normaal voor hen
dat ik blijf overnachten, hoewel ik een vreemdeling ben en ik niet vlot Turks
spreek. Buiten woedt het onweer ondertussen verder op volle kracht.
> Update jun10 Els Breedhout: "Opgelet met de markering na Asker Pinar, ik liep kompleet verloren. Leve de GPS. De ova-oversteken zijn mooi maar ik zou niet weten hoe ik het zou hebben gedaan zonder GPS. Yukari Gökdere is een mooi dorp. Verscheidene winkeltjes, groenten- en fruitstalletjes en een theehuis. Er is een echte camping die echter tegelijk speelplaats is (3 TL). Ik verbleef hier maar dat was niet zo'n goed idee. Lawaai en veel bezoekers, die je niet met rust laten. Beter steek je de camping over en kampeer je in de boomgaard erachter. De camping biedt je trouwens niks meer dan wanneer je zou wild kamperen. Vanuit Yukari Gökdere is er meer dan 1 dolmus per dag naar Eğirdir (4 TL)"
> De volgende 2 etappes naar
Eğirdir heb ik een week later gewandeld en van Eğirdir naar Yukari Gökdere.
Eerst heb ik de volgende morgen de bus genomen naar Eğirdir om er even uit te blazen en nieuwe wandelschoenen te kopen. Om het wat overzichtelijk te houden beschrijf ik de 2 volgende etappes eerst en in omgekeerde volgorde
dan ik ze heb gewandeld, van Gökdere naar Eğirdir dus. Wandeltijden op de 2 volgende hoogtegrafieken
zijn ook herberekend in de richting Gökdere - Eğirdir.
