> Na al het gekronkel rond Sucy-en-Brie komt GR 14 aan de ingang van het departementeel park van Morbras. Dit park van 27 hectaren ligt in feite op het grondgebied van de stad Ormesson. In het golvende park langs een beek staan in april bomen in roze en witte bloesems. Rode draad is het riviertje Morbras, een zijrivier van de Marne, dat door het park slingert. Op één plek staan massa’s narcissen in bloei en alles is mooi onderhouden. In de achtergrond de woonblokken van Sucy. Na wat heen en weer geloop had ik door dat in het park zelf GEEN GR-tekens zijn te vinden. De route ligt voor de hand want er is in feite maar één hoofdpad door het park en dat is precies 1 km lang. Overal bomen in bloesem. Een groene specht hopt over de stam van een boom.

> Eens weer het park uit steekt het pad de D33 over. Aan de andere kant loopt het pad door een strook bos en over een groene golvende gordel tussen woonwijken. Nog een buffer tegen de stadsuitbreiding.
> Nog een weg over en dan is GR14 definitief uit het drukke stadsgewoel verdwenen. De volgende uren is het één en al bos: Het Forêt domaniale de Notre Dame.

> Het woud van Notre Dame is meer dan 2000 hectaren groot. Het omspant het westelijk deel van de Brie regio en is gelegen in 2 departementen: Val-de-Marne (waar we eerst door wandelen) en Seine-et-Marne. Eeuwenlang was het bos kerkelijk bezit (vandaar de naam). Bij de Franse Revolutie werd het bos verbeurd verklaard en privaat verkocht. Dat resulteerde 150 jaar later in zowat 100 eigenaren. Door de stijgende druk van bouwpromotoren kwam het woud in gevaar en de Franse staat voerde rond 1970 een aktief aankoopbeleid van stukken woud, zodat het alsnog grotendeels werd gevrijwaard van ontbossing. Zo vormt het geheel een belangrijke bijdrage tot de groene ring rond Parijs.

> Ook dit bos had erg te lijden onder de kerststorm van 1999, op sommige plaatsen zijn massa’s gevallen bomen zoveel jaren later nog het bewijs. Voor de wandelaar zijn de door de harde wind gecreëerde hindernissen wel al lang opgeruimd.
> Er wordt op een tiental dinsdagen tussen november en februari gejaagd in het woud van Notre Dame. Hoewel het niet het beste moment is om op zo'n dag door het woud te trekken is het niet verboden. Het zijn slechts stukken woud waar wordt gejaagd, de jacht duurt maar enkele uren en de meeste boswegen zijn open. Je kan de jagers op zo'n dag ter plaatse raadplegen hoe je best een 'bosblokje' omloopt indien je toch door een jachtgebied moet. De jacht is hier vrij strikt gereglementeerd.

> Ozoir-la-Ferrière is een satellietstad van Parijs. Dit van oorsprong rustig dorpje heeft zich in de vorige eeuw ontwikkeld tot een slaapstad, gelinkt met Parijs door de RER-verbinding. Door deze snelle bereikbaarheid van Parijs heeft er zich ook een grote allochtone bevolking gevestigd. Ozoir is bijna helemaal omgeven door bos maar de stad zelf heeft weinig interessants te bieden voor de bezoeker.

> Het domein Marmousets is in feite vooral een jachtpaviljoen. De geschiedenis ervan gaat terug tot de 16de eeuw. De huidige gebouwen dateren uit 1828. In 1980 werd het 15 hectaren grote domein aangekocht door de departementale overheid Val-de-Marne. Het is dus grotendeels toegankelijk voor het publiek (behalve de gebouwen zelf). De departementale overheid bouwde er ook wat recreatieve faciliteiten uit zoals leerpaden en andere wandelpaden.

> Als je via GR14 het kasteel nadert dan zie je op je linkerkant een ijskelder. Dit gebouwtje dateert uit de 18de eeuw, uit de tijd dat er van frigo’s en elektriciteit nog geen sprake was. ’s Winters werden ijsplakken aangevoerd uit de slotgracht en omliggende vijvers. Om een solide geheel te creëren in de kelder werd dan stoom van kokend water in de ijskelder gelaten. Dat stoomwater condenseert op het ijs en vormt zo een aaneensluitend blok. De kelder was ook voorzien van een afvoerput voor druipwater en een dubbele toegangsdeur. Hij diende in de eerste plaats om vlees te bewaren maar ook voor huishoudelijk gebruik van ijs in het kasteel of voor het bewaren van ander voedsel bij warm weer. De ijskelder is omringd door bomen, uiteraard bedoeld om het geheel in de schaduw te zetten, een noodzakelijke voorwaarde voor het goed functioneren van de ijskelder.

> Na het golfveld nadert GR14 de drukke N4 over een parallelwegje. Het pad loopt onder de N4 Ozoir-la-Ferrière binnen. Het centrum ligt op 200 meter (met winkels).

> Na wat wijkwegen zijn we weer in het groen. Nog de drukke N471 over en na nog een golfveld en een vijver (banken) bereik ik de RER-lijn.
> Gretz-Armainvilliers is net als Ozoir verbonden met Parijs per RER. Het dorp is gelegen midden bosrijk gebied en is arm aan toeristische bezienswaardigheden. In feite is GR14 wandelen het interessantste wat je hier kan doen!

> Aan de ingang van het bos staat een infobord met daarop ondermeer aangeduid enkele mogelijkheden om er te bivakkeren! De volgende uren is het aangenaam boswandelen over brede pistes, soms verhard met steenslag of anders gewoon onverhard. Het bos ligt wel onder een aanvliegroute van een luchthaven.
> In Bruyères, uitloper van Sucy, passeert GR14 aan de rand van het woud nog een Franprix-supermarkt. Daarna is het weer één en al bos. Even later een kruising aan de Chemin Royal met een variante van GR14 die naar het RER-station van Boissy-St-Léger leidt. Ik vermoed dat dit variant traject oorspronkelijk het originele traject was van GR14, aangezien GR14 vroeger officieel vanuit Boissy-St-Léger vertrok. Er staan picknickbanken en ik denk niet dat het mag hier maar de plek is ook geschikt voor bivak.

> GR14 kruist even later een GR du Pays (GRP) gemarkeerd met geelrood en blijft verder door mooi bos lopen. Bij de scheiding met de GRP was de boom waarop het GR14 teken staat afgezaagd.We volgen hier de Chemin du Pavée de Paris naar rechts.
> Er staan vooral eiken en berken in het Forêt de Notre Dame. Af en toe ook beuken. Sommige eiken hebben monumentale afmetingen. Het bos is doortrokken met veel rechte pistes, die soms samenkomen in een 6-, 7-, of 8-sprong van wegen.
> GR14 bereikt het 'Château de Marmousets'.

> Het pad gaat een paar kilometer verder dan een autosnelweg over. Aan de andere kant volgt meer bos, het pad zigzagt het Dép Seine-et-Marne in, naar Ozoir-la-Ferrière toe. Het bos opent zich aan een plek waar de populieren vol met maretakbollen hangen.
> Langs manèges en veld om even later aan een vreemde plek te komen. Het pad ligt bezaaid met gele bollen. Ik dacht eerst dat er afgevallen pruimen lagen, maar het is lente, dat kon dus niet. Korter bijgekomen bleek het om geelkleurige golfballen te gaan! Honderden liggen er op GR 14. Ik pak er 1 mee als talisman.

> Het golfdomein ligt aan het Château des Agneaux (letterlijk vertaald het ‘lammerenkasteel’). GR14 loopt rond dit kasteel. De naam zou afkomstig zijn uit de middeleeuwse periode toen hier een grote boerderij was die gespecialiseerd was in de kweek van schapen. Het geheel is een aantal keren flink verbouwd doorheen de eeuwen, het huidige uitzicht geeft een eerder luxueuze aanblik. De golftraditie rond het kasteel stamt uit het begin van de 20ste eeuw toen een rijke Amerikaan het kasteel opkocht en de omgeving inrichtte als golfterrein.